(geplakknipt uit mijn zwangerwordenblog)
De vorige keren dat ik een terugplaatsing had, dacht ik: ach, de volgende keer ga ik gewoon alleen. Het stelt immers niets voor! Er zijn ook veel meer vrouwen alleen, dus pfff. Niks aan het handje!
Toen ik vanmiddag thuis kwam dacht ik:
“NOOIT MEER EEN TERUGPLAATSING!!!”
Lang verhaal kort:
Anderhalf uur rijden naar België. Mijn eigen gezellige kliniekje (toevluchtsoord voor alleenstaande vrouwen die door de meeste ziekenhuizen om religieuze redenen niet geholpen willen worden, ondanks dat Maria soort van op dezelfde manier zwanger werd….) doet namelijk geen terugplaatsingen.
Melden bij de administratie. Zoals altijd krijg ik ongeveer 20 etiketten met mijn gegevens mee.
Melden op de afdeling. Er is niemand. Er staat toch écht dat ik me eerst moet melden. Ah lunchpauze. Wachten. Lunchpauze is afgelopen. “dag mevrouw ik kom me melden, ik heb etiketten, moet ik die aan u geven?” “Nee, u wordt zo geroepen.” Oké (Maar waarom zeg je dat zo onaardig?).
Wachten.
Wachttijd valt mee deze keer: een uurtje maar. Dat is een uur minder lang dan gemiddeld. Ik word geroepen. “Ik heb trouwens nog van die etiketten.” “Nee die moet u zometeen afgeven.” “Oké (ik stel wel geen vragen meer…)”.
Allevier de emmy’s zijn mooi aan het delen geslagen. Ik heb ervoor gekozen er twee terug te laten plaatsen, de andere twee zijn ingevroren. Of ik even wil tekenen? Ja hoor.
Weer even wachten. Vervolgens alle acht wachtende vrouwen richting “legbatterij”: een ruimte met vier kamertjes, met per kamertje twee bedden met een halfdoorzichtig gordijntje ertussen. Kleedt u zich maar uit vanonder, mevrouw.
Zoals altijd het dilemma: sokken uit of sokken aan.
Vervolgens wéér wachten.
Mijn buurvrouw wordt gehaald en is binnen een minuutje terug. Ik weet: ik ben ná haar aan de beurt.
We rollen de “operatiezaal” (ja we zijn in België) binnen. Veel dames met witte jassen en mondkapjes. Benen in de beugels. Eendebek… En já hoor heb ik weer: ’t gaat allemaal niet zo makkelijk naar binnen. Pijnlijk gedoe waarvan ik de details wil deleten uit mijn geheugen, maar er kwamen tangetjes en stugge catheters bij kijken. En of ik even wilde hoesten. Gepriegel en gedoe terwijl ik doe alsof ik er niet bij ben.
Ondertussen wordt er niets uitgelegd, de patiënt mag geen vragen stellen. Het zweet breekt me uit… Au.
Ik vergeet helemaal om over die stomme etiketten te beginnen!
Ik word teruggerold. Ik mag nog even blijven liggen. De medicatie uit Nederland moet ik gewoon voortdoen zoals afgesproken. Toch een mooi taaltje dat Belgisch.
Wachten tot het “even” om is… Eerst vertrekt mijn buurvrouw, ook een hollandse. Ze wenst me succes. Vervolgens kleed ik me aan en loop de gang in… Zal ik die stomme etiketten gewoon maar weg gooien? Niemand wil ze hier immers hebben… Er is niemand in de gang. Er is opnieuw niemand in het kamertje waar ik me moest melden. Ik leg de etiketten op de tafel. Dag België-ziekenhuis… Ik hoop hier nooit nooit nooit meer te hoeven zijn!
Ik loop als een bejaarde terug naar de auto. Ik kan geen normale stappen maken. Ik beloof mezelf: dit nooit meer (maar weet wel beter…)… Met krampende buik rijd ik naar huis. Gelukkig hoef je niet te bewegen tijdens het rijden…
Thuis aangekomen staan er allerlei lekker dingetjes op me te wachten die ik vantevoren klaar gezet had.
Lekker op de bank mezelf zielig voelen. Dutje gedaan…
Tijd voor een lui televisieavondje!
