Lang geleden nam ik boos ontslag nadat er een grote reorganisatie geweest was. De werkomstandigheden en de workload voor de overgebleven medewerkers, waaronder ik, waren niet echt tof…
Nadat er in mijn kamer weken lang iedere dag wel iemand in tranen uitbarste was ik er klaar mee en stapte op. Ik maakte nadat ik mijn ontslag aankondigde, netjes mijn taken af en hield me netjes aan mijn opzegtermijn.
Tja… geen recht op een uitkering heb je, hè, als je ontslag neemt…
De periode na mijn vertrek teerde ik dus flink in. Ik scharrelde en rommelde wat en had zo links en rechts een bijverdienste. Ik werkte een tijd als klimjuf en woonde in een tent. Ik smeerde broodjes in een bedrijfskantine, ik deed 20 keer alsof ik een fotocamera wilde kopen. Ik at vieze hamburgers en beoordeelde ze via internet.
En toen, net voordat ik echt maximaal rood stond, begon ik mijn bedrijf.
Dat was sappelen, de eerste maanden…
Opdrachten binnenhalen is een talent van mij.
(ze uitvoeren ook, overigens. Maar dat terzijde…) Ik kan enthousiast vertellen over de meerwaarde van mijn werk. Dus ik kon al snel aan de slag. Maar ik had geen geld om de hoognodige printjes te maken die ik nodig had. Want geen printer… zelfs geen geld voor printpapier..
Ik leende wat tientjes hier en daar. En de boel ging rollen… Nadat de eerste factuur betaald was, kregen mijn vrienden de hun leningen netjes weer terug en sindsdien had ik nooit schulden, zakelijk.
In de eerste drie jaar verdiende ik € 1.200 netto per maand. Dat was lager dan het minimumloon toentertijd. Bovendien sloeg ik soms een maandje over omdat er niet iedere maand genoeg geld binnenkwam.
Ik werkte zo’n 60 tot 70 uur per week. Nu, tien jaar later, moet ik daar niet meer aan denken, zowel aan het lage inkomen als (vooral) de vele uren dat ik hard aan het werk was….
Na drie jaar kwamen de vettere jaren en ondanks allerlei ups – and – downs, ondanks en dankzij De Crisis, heb ik het nooit meer zo krap gehad als in die eerste jaren. Wel bleef het regelmatig voorkomen dat ik tot ’s avonds laat door werkte. Ik haalde een bovenmodaal inkomen uit het bedrijf. Kortom, het ging goed.
Sinds de geboorte van Genietkind ging ik veel minder werken: nog ongeveer 35 uur: verdeeld over dagen op kantoor en bij klanten, en een paar avonden thuis.
Dat is héél goed te doen.
Ik vond het overigens wél moeilijk dat ik moest doorwerken tot de bevalling letterlijk begon. Zestien weken zwangerschapsverlof met behoud van opbouw van vakantiedagen, wat dus neerkomt op zeventien à achttien weken, is een luxe waarvan wij zelfstandigen alleen kunnen dromen. Ik deed het dus met drie weken… Met baby in de draagdoek begon ik vervolgens weer met werken, in eerste instantie één dag per week maar al snel meer. Voeden achter de computer…. Ik deed daar heel stoer over, maar eigenlijk was het niet zo leuk….
Nu Zonnekind alweer bijna twee en een half jaar oud is, is de combinatie werken en mama zijn helemaal oké voor mij. Ik vind het heel fijn om thuis te zijn en leuke dingen te doen met mijn lieve meisje. Maar na drie dagen continu samen, zijn we er beide aan toe om weer een dagje zonder elkaar ieder ons ding te doen: ik aan het werk en de mini naar het kinderdagverblijf…
Vorig jaar, in september, heb ik onverwachts een pittige verandering moeten doorvoeren op kantoor. Vanwege ’t één en ander dat misging in de samenwerking, kon ik mijn vaste werknemers niet langer handhaven en moest ik ze ontslaan. Dat was niet zo leuk en heeft er bij mij persoonlijk behoorlijk ingehakt.
Sindsdien werk ik in principe alleen, soms met oproepkrachten erbij en soms met een collega éénpitter.
Ondanks dat ik er niet bewust voor gekozen heb om als ZZP-er verder te gaan, is een wereld voor me opengegaan! Nu ik alleen ben, kom ik erachter dat ik het helemaal niet zo leuk vond / vind om werknemers te hebben. Dat me dat altijd erg zwaar viel en dat ik daarom mijn werk vaak helemaal zo leuk niet vond.
En nu? Geen gedoe meer met veeleisende werknemers die 10 smaken thee niet voldoende vinden omdat nou net dat éne smaakje er niet meer is. Geen onuitgesproken kritiek als het kerstkado niet groot genoeg, het bedrijfsuitje niet speciaal genoeg en de opleidingsmogelijkheden niet uitgebreid genoeg zijn. Geen mensen er (tevergeefs) op aanspreken om ook de taken uit te voeren waar ze geen zin in hebben, maar die wèl bij hun functie horen. Geen kleine luie foutjes meer met grote gevolgen, waar ik vooral begrip voor moet hebben. En oh ja wel graag salarisverhoging graag want dat hoort zo, ieder jaar. Kan ik er wat aan doen dat die klant nooit meer terugkomt…?
En vooral: ik hoef nooit meer twijfelen aan de integriteit van mensen.
… Ik was er me niet bewust niet eens van hoe knel ik zat tussen de uitgesproken en onuitgesproken eisen en verwachtingen van mijn medewerkers. Pas achteraf besef ik hoeveel energie het me kostte…
Wat een vrijheid is het leven zonder personeel!
Dus nee, nooit meer neem ik iemand vast in dienst…!
Een ander gevolg van deze toch wel ingrijpende verandering is, dat ik nu de meeste taken zelf weer uitvoer. Ik kan me daardoor minder richten op commerciële activiteiten, waardoor ik minder opdrachten binnenhaal en daarom minder omzet draai. Minder omzet is niet meteen een groot probleem omdat ik immers ook véél minder personeelskosten heb, bepaalde verzekeringen en lidmaatschappen heb kunnen opzeggen.
Toch is de lagere omzet erg spannend en zal er in de loop van dit jaar wellicht een moment komen dat mijn inkomen gaat dalen.
Ook daarom budgetteer ik: om mezelf te laten zien ik ook met veel minder inkomen, ook gewoon rond kan komen…
