![]() |
Foto Greg McLemore, 500px |
De Dawn Wall is een route op El Capitan. El Capitan is een 900 meter hoge granieten steenklomp in Yosemite National Park in California. Het wanddeel heet zo omdat het het eerste deel van de rots is dat ’s morgens in de zon ligt.
Je klimt dus (meestal) met iemand die je touwtje vasthoudt als jij klimt. Er zijn echter ook klimmers die alleen klimmen, ofwel soleren.
![]() |
Foto Brett Lowell |
El Cap is 900 meter hoog en klimtouwen zijn 60 tot (tegenwoordig) 80 meter lang. Je komt dus niet in één keer boven: je touw is te kort. Een langer touw zou ook veel te zwaar zijn.
![]() |
Foto coreyrichproductions |
Tommy heeft 8 jaar geleden het plan opgevat om de route vrij te klimmen. Met tussenpozen heeft hij in de afgelopen 8 jaar steeds in deze route gehangen om uit te vogelen hoe je boven kunt komen zonder gebruik van materialen. Niemand wist of het mogelijk was. Na 2 jaar is Kevin het vaste klimmaatje van Tommy geworden in deze route. Ook hij ging voor een doel dat wellicht onbereikbaar was.
![]() |
Kevin Jorgeson, foto van zijn facebookpagina |
De beklimming van Dawn Wall duurde 19 dagen. Tommy en Kevin hebben tijdens de beklimming dus 19 dagen lang in een verticale wereld geleefd. Ieder een soort matrasje met tentzeil erboven was hun horizontale leefwereld. Eén extra matrasje voor de voorraden. Deze matrasjes hingen aan een paar touwen in de wand en moesten ook steeds verplaatst worden.
Ook hangen in je klimgordel is geen luie stoel.
![]() |
Kevin Jorgeson, foto coreyrichproductions |
Tommy en Kevin hadden gepland er twee weken over te doen en voor deze periode hadden ze tevoren supplies in de wand gebracht.
Er is geen lift en geen roltrap op El Capitan. Het is een heel end om dan een tasje met brood naar een paar klimmer toe te brengen die ergens op 600 meter hoogte, 300 meter onder de top, aan een touwtje hangen…
Alleen onder deze omstandigheden léven zouden veel mensen nog geen week volhouden. Laat staan dat je tussendoor ook nog probeert om een hele zware beklimming te doen….
![]() |
Tommy Caldwell, foto Jimmy Chin, Big Up Productions |
Ik zag een filmpje van Kevin, een paar dagen terug. Hij filmde zichzelf en zei in de camera dat hij een bepaalde passage maar niet kon klimmen. Tommy was 60 meter hoger en hoopte er het beste van. Hij had de passage al achter zich. Kevin bleef maar vallen in steeds hetzelfde stukje.
![]() |
Foto sparkshopclimbing |
![]() |
Foto Big Up Productions |
Ik weet een beetje hoe dat voelt. Ook ik hing weleens aan een honderden meters hoge rots, ergens halverwege. Geen weg terug omdat er niets was. Geen eten en drinken meer omdat we geen rekening hielden met tegenslag. Iedere liter water weegt zwaar in je rugzak, immers…. Ik weet hoe het voelt als de huid van je vingertoppen afgesleten is en het voelt als tien blauwe plekken waaraan je met je hele lijf moet hangen. Terwijl je bang bent om te vallen. Want ja, ook klimmers zijn bang om te vallen…
Niemand komt je immers halen.
Kevin en ook Tommy, zij gaven niet op. Ze werkten 8 en 6 jaar aan het beklimmen van de route, ze deden er zo lang over als dat nodig was en ze haalden het. Terwijl ze vantevoren niet wisten of het kon. Niemand wist of het kon.
Ook Obama keek, overigens. Hij feliciteerde Tommy en Kevin via Twitter….
Kevin tweette onlangs:
Wat is mijn Dawn Wall? Wat is mijn prestatie waarvan ik niet weet of wist dat het ooit haalbaar was, en dat ik met veel doorzettingsvermogen toch bereikt heb of hoop te bereiken…?
En jij? Wat is jouw Dawn Wall?
mijn zoon (ASS) “gewoon” het VWO laten doen. Op een gewone school, voldoend aan gewone eisen. En daarna op zichzelf wonen.
Volgens de speciaal onderwijs deskundige 10 jaar geleden, kon hij dat niet. Nu staat hij voldoende voor alle vakken, met alleen het CE nog te gaan…. En zijn hartige taart smaakt prima en het corvee lukt ook.
Dus we zijn er nog niet, maar de laatste meters zien er haalbaar uit. Yeah!
LikeLike