#whatsyourdawnwall?

Twee mannen uit de VS die hadden een plannetje. Of eigenlijk was het eerst het plan van één, maar de ander was er ook wel voor in.

Het plan was om de Dawn Wall te beklimmen. Dat is al vaker gedaan. Maar deze heren wilden een vrije beklimming doen.

Foto Greg McLemore, 500px

De Dawn Wall is een route op El Capitan. El Capitan is een 900 meter hoge granieten steenklomp in Yosemite National Park in California. Het wanddeel heet zo omdat het het eerste deel van de rots is dat ’s morgens in de zon ligt.

Op El Capitan wordt veel geklommen. Dat kan op meerdere manieren. De meest gebruikte klimstijl op El Cap wordt big wall klimmen ofwel ‘aid climbing’ genoemd, waarbij de klimmer gebruik mag maken van zaken die niet aan de rots thuishoren. Je mag je dus optrekken aan touwen en laddertjes die aan haken in de rots, opgehangen zijn. Dat doe je overigens grotendeels zelf dus het is een beperkt voordeel en nog steeds heel zwaar en knap.

Bij “free climbing” of vrijklimmen mag je alleen staan op en hangen aan (uitsteeksels van) de rots. Je zit weliswaar vast aan een touw, maar alleen om te voorkomen dat je dood valt. Als je valt, vàl je dus ook echt. Maar aan het einde van de val kom je niet de grond, maar je touw tegen. En dan begin je dus weer gewoon opnieuw.
Je klimt dus (meestal) met iemand die je touwtje vasthoudt als jij klimt. Er zijn echter ook klimmers die alleen klimmen, ofwel soleren.

Foto Brett Lowell

El Cap is 900 meter hoog en klimtouwen zijn 60 tot (tegenwoordig) 80 meter lang. Je komt dus niet in één keer boven: je touw is te kort. Een langer touw zou ook veel te zwaar zijn.

Na een meter of 30-40 maakt de eerste klimmer zich vast aan de wand en komt de ander na. Het hangen aan speciaal voor het zekeren van een ander ingerichte plaatsen is ook in een vrije klim geoorloofd. Aan deze standplaatsen hebben Tommy en Kevin ook slaaptentjes gehangen om in te slapen.

Foto coreyrichproductions

Tommy heeft 8 jaar geleden het plan opgevat om de route vrij te klimmen. Met tussenpozen heeft hij in de afgelopen 8 jaar steeds in deze route gehangen om uit te vogelen hoe je boven kunt komen zonder gebruik van materialen. Niemand wist of het mogelijk was. Na 2 jaar is Kevin het vaste klimmaatje van Tommy geworden in deze route. Ook hij ging voor een doel dat wellicht onbereikbaar was.

Kevin Jorgeson, foto van zijn facebookpagina

De beklimming van Dawn Wall duurde 19 dagen. Tommy en Kevin hebben tijdens de beklimming dus 19 dagen lang in een verticale wereld geleefd. Ieder een soort matrasje met tentzeil erboven was hun horizontale leefwereld. Eén extra matrasje voor de voorraden. Deze matrasjes hingen aan een paar touwen in de wand en moesten ook steeds verplaatst worden.

Verder hingen ze, letterlijk, aan hun vingertoppen en stonden ze op smalle richeltjes en deukjes, op krappe oncomfortabele knellende klimschoenen op alleen de twee langste tenen van hun voeten. Dat is niet fijn, ik weet hoe het voelt.

Ook hangen in je klimgordel is geen luie stoel.

Kevin Jorgeson, foto coreyrichproductions

Tommy en Kevin hadden gepland er twee weken over te doen en voor deze periode hadden ze tevoren supplies in de wand gebracht.

Ze deden er 19 dagen over dus waren ze afhankelijk van vrienden en bekenden die de boodschappen deden en het geheel of gedeeltelijk naar ze toe transporteerden. Om de boodschappen op te halen, moesten Tommy en Kevin naar bepaalde punten toe klimmen om de boodschappen op te halen of hijsen. Ik heb het dan over handmatig zware tassen met boodschappen ophijsen. Over honderden meters.

Er is geen lift en geen roltrap op El Capitan. Het is een heel end om dan een tasje met brood naar een paar klimmer toe te brengen die ergens op 600 meter hoogte, 300 meter onder de top, aan een touwtje hangen…

Alleen onder deze omstandigheden léven zouden veel mensen nog geen week volhouden. Laat staan dat je tussendoor ook nog probeert om een hele zware beklimming te doen….

Tommy Caldwell, foto Jimmy Chin, Big Up Productions

Ik zag een filmpje van Kevin, een paar dagen terug. Hij filmde zichzelf en zei in de camera dat hij een bepaalde passage maar niet kon klimmen. Tommy was 60 meter hoger en hoopte er het beste van. Hij had de passage al achter zich. Kevin bleef maar vallen in steeds hetzelfde stukje.

Ik heb zijn vingers gezien en de rots die hij moest vasthouden. Granieten greepjes zo klein en scherp dat je je vingers eraan open snijd. En met die bebloede vingers en rauwe vingertoppen bleef Kevin het proberen. Stukkie tape erop… en er vervolgens met je hele gewicht aan hangen…. au.

Foto sparkshopclimbing

Foto Big Up Productions

Ik weet een beetje hoe dat voelt. Ook ik hing weleens aan een honderden meters hoge rots, ergens halverwege. Geen weg terug omdat er niets was. Geen eten en drinken meer omdat we geen rekening hielden met tegenslag. Iedere liter water weegt zwaar in je rugzak, immers…. Ik weet hoe het voelt als de huid van je vingertoppen afgesleten is en het voelt als tien blauwe plekken waaraan je met je hele lijf moet hangen. Terwijl je bang bent om te vallen. Want ja, ook klimmers zijn bang om te vallen…

Daar hing ik dan. De weg kwijt, geen overzicht immers over al die grijze rots die er overal ongeveer hetzelfde uitzag. Ik gleed uit en viel ver maar mijn touw ving me op en ik moest opnieuw. Op zo’n moment vraagt iedere klimmer zich af: waar doe ik dit voor….? Om vervolgens toch maar door te gaan.

Niemand komt je immers halen.

Ook Kevin vroeg het zich af wat hij er eigenlijk aan het doen was, ik zag het in zijn ogen: waarom niet lekker thuis gebleven in je luie stoel, lekker tv kijken of zo…?

Kevin en ook Tommy, zij gaven niet op. Ze werkten 8 en 6 jaar aan het beklimmen van de route, ze deden er zo lang over als dat nodig was en ze haalden het. Terwijl ze vantevoren niet wisten of het kon. Niemand wist of het kon.

Het kon. Ze deden het.

Ik heb de laatste 50 meters via internet zitten meekijken. Tranen in mijn ogen. Wat een doorzettingsvermogen. Wat een prestatie. Geweldig.
Ook Obama keek, overigens. Hij feliciteerde Tommy en Kevin via Twitter….

Kevin tweette onlangs:

Wat is mijn Dawn Wall? Wat is mijn prestatie waarvan ik niet weet of wist dat het ooit haalbaar was, en dat ik met veel doorzettingsvermogen toch bereikt heb of hoop te bereiken…?

Daar ga ik vandaag, tussen de bedrijven door, maar eens lekker over filosoferen….

En jij? Wat is jouw Dawn Wall?