Vier jaar geleden stond deze tijd van het jaar in het teken van de naderende bevalling. Ik liep toen blij en gelukkig met een mooie dikke buik en een tevreden buikbaby rond en keek uit naar de eerste kennismaking. Ik genoot van alle schopjes een de dagelijkse hik die jij had… ik wist dat de kans groot was dat ik dat nooit meer zou voelen en ik wilde dat gevoel zo lang mogelijk vasthouden en ervan genieten. En dat heb ik gedaan. Ik had een heerlijke zwangerschap en ik heb van (bijna) iedere dag genoten.
In de tussentijd zijn er heel veel mijlpalen geweest: de eerste keer in bad, het eerste lachje, het eerste tandje, de eerste keer naar de opvang, de eerste keer logeren, samen op vakantie, de eerste woordjes, de eerste stapjes, op het potje, op de wc enzovoorts.
Maar… nu komt er een grote aan.
Binnenkort ga jij op school en ik merk dat dat toch wel echt een ding is.
Ik doe mijn best om te denken dat het wel echt veel voordelen heeft: weer wat meer tijd voor mijzelf: om eens boodschappen te doen zonder kind en om weer wat meer te werken (én wat meer werken, dus geld te verdienen om de rekeningen te betalen…). Bovendien: jij kijkt er zelf enorm naar uit en ik gun je dat feestelijke gevoel.
Ikzelf kijk er ook naar uit om niet de dagelijkse kleine irritaties te hebben in confrontaties met beleid van de kinderopvang waar ik het eigenlijk gewoon niet mee eens ben: het vele snoepen en zoete broodbeleg, bijvoorbeeld. En ook de gebrekkige communicatie met mij als ouder…
Toch… toch…
De meeste juffen zijn gewoon heel erg lief en ze laten duidelijk merken dat ze jou zullen missen. Dat doet me wat, al die liefde voor jou: juffen die me spontaan vertellen dat ze je zullen missen… En ook als ik zie hoe enthousiast jij door dat éne jongetje, jouw beste vriendje, begroet wordt: met een dikke knuffel en opgewonden heen-en-weer gespring, dan huil ik een beetje, diep van binnen…
Ik weet echter dat jij weliswaar dol bent op sommige kinderen, maar er ook geen dag van wakker ligt als je ze een tijd niet meer ziet. Daar ben jij nog veel te klein voor. En jij zit zo heerlijk lekker in je vel: jou boeit het echt totáál niet waar mama je naar toe brengt als ze moet werken… Zo lang er maar iets te spelen is….
Vorige week gingen we kennis maken met jouw nieuwe juf. Het is een lieve juf en je voelde je overduidelijk meteen op je gemak: bij haar en in haar gezellige kleuterlokaal. Nadat ze je de tijd gaf om gewoon lekker op ontdekkingstocht te gaan en je vragen te stellen, ging jij in een hoekje, al liedjes zingend, zelfstandig spelen terwijl ik samen met haar kon bespreken hoe het er aan toe ging bij haar in de klas, en wanneer jij voor het eerst mag komen.
Je komt in een klas met 15 kleuters; aan het einde van het jaar zijn dat er 19 en hoeveel er vervolgens in 2016 instromen is nog niet bekend.
En: op maandag bakken jullie brood, dus op dinsdag hoef je geen broodtrommeltje mee te nemen. Fruit (biologisch) en thee wordt door de school geregeld, liga’s en andere koeken zijn verboden en op de boterhammetje graag alleen maar hartig beleg. Tomaatjes of ander rauwkost erbij mag wèl onbeperkt.
Kijk, zo hoor ik het graag…
De kindjes dragen sloffen in de klas en ook is me opgedragen om euritmie-schoentjes te kopen: met een stroeve zool. VrijeSchool dingen, ik ben erg benieuwd daarnaar.
In november ga jij beginnen: na de herfstvakantie waarin jij jarig bent. Jouw verjaardag vier ik graag, zoals tot nu toe nog altijd, in Frankrijk: in het bos.
En oh de juf voorzag geen problemen zoals ze jou inschatte: wennen leek niet nodig te zijn voor jou en ook zou het weinig problemen geven om jou meteen mee te laten draaien zonder wendagen.
Dat denk ik eerlijk gezegd ook wel.
Jij gaat dus gewoon na de herfstvakantie naar school. Maar eigenlijk vind ik dat helemaal nog niet zo gewoon!
