• Kun je ‘avonds nooit afspreken zonder een oppas te regelen. Het is niet zo dat ik bijvoorbeeld iedere maandag- en dinsdagavond kan rondslingeren in de kroeg, kan gaan sporten of naar de film kan gaan… of voor mij alleen kook. En de dingen in mijn eigen tempo doe. Een uurtje kan overwerken zonder in de problemen te komen… Mijn kind is er immers altijd, iedere avond…
  Natuurlijk spreek ik weleens iets af. Maar dan moet ik dus die oppas regelen. Ook voor de ouderavond, inderdaad. Want er is geen papa die dat kan doen en mij dan later wel even bijpraat…
  En als je, net als ik, graag je kind zelf in bed legt, beginnen de avonden dus om acht uur. Als het proefwerkweek is kun je overigens sowieso niet weg, ’s avonds, want dan kan de oppas niet. Hoewel dat natuurlijk wel te regelen valt.
  Nee dat maakt mij niet zielig en ik zeg niet dat ik het moeilijker heb dan jij. Maar het is wel héél anders!
• Breng je je kind iedere ochtend naar school. Je haalt haar iedere middag op. Dat heeft zo zijn voordelen want ik kende in no time alle ouders van de klasgenootjes al. En ik hoor alles uit de eerste hand terwijl ik er nooit aan hoef te denken het ook nog even aan de papa door te geven. Maar… files zijn dus eigenlijk geen opties. Een uurtje overwerken ook niet. Dat doe ik ’s avonds als ze slaapt. Gelukkig heb ik werk waarbij ik dat ook kan.
• Ook in de weekenden is ze er. Dus als ik naar de kapper wil – stel dat ik dat zou willen – dan moet ik wat regelen. En dat geldt ook voor alle andere dingen die mensen in het weekend doen. Even naar de bouwmarkt is dus nooit even.
  Dus daarom plan ik vooral dingen die we met zijn tweetjes kunnen doen. Want ze is er immers gewoon ieder weekend, dus extra veel tijd voor leuke dingen! En… ik hoef haar nooit te missen…
• Ik heb nooit ruzie over de opvoeding. Ik word ook nooit boos of verdrietig om hoe de papa met mijn kind omgaat. Dat heb ik overigens wel soms met logeerpartijtjes. Het voordeel is dan weer dat ik gewoon lekker kan beslissen dat ze voorlopig ergens anders logeert. Als er al gelogeerd wordt dan, want ik vind het veel te gezellig met haar samen…
• Ik neem alle beslissingen alleen. De schoolkeuze, of ze haar bord wel of niet moet leegeten, welke kleren ze aantrekt, of ze een muts op moet of niet, of ik met de juf moet gaan praten over hoe het gaat op school. Over of ze wel of niet op zwemles gaat. Of ik naar de dokter moet gaan over die buikpijn. Of ze oorbellen mag (nee dus) en als het niet mag, wanneer dan wel. Enzovoorts.
• Als ik me zorgen maak, boos of verdrietig ben omdat het niet goed gaat met mijn kind dan bespreek ik dat niet altijd. Er is immers gewoon niemand die haar net zo goed kent als ik, ik heb er niet altijd zin in om mijn zorgen te delen en algemeenheden terug te horen als mijn moederhart breekt. Er is niet altijd iemand is die me gerust stelt en me vertelt dat het niet zo’n vaart zal lopen. Maar ook is er niemand die zegt dat ik me aanstel. Of die mijn zorgen alleen maar groter maakt omdat hij (of zij) net zo bezorgd is, of nog bezorgder, dan ik.
• Ik doe mijn boodschappen altijd mét kind. Daar word je heel creatief van: zoekspelletjes, liedjes, vantevoren lijstjes tekenen. En als ik geluk heb dan doe ik de boodschappen onder werktijd. Want ik ben eigen baas, ik vraag me soms af hoe andere solomoeders  die niet die flexibele werkdagen hebben, dat doen…
• Ik krijg geen alimentatie, er betaalt dus niemand mee met de kosten voor watdanook. Niemand behalve ik gaat haar studie betalen. Of de gave hobby’s die ze vast gaat krijgen. Dus ik kan maar beter zorgen dat ik aan de slag blijf! Het is dus helaas ook geen optie om minder te gaan werken of ouderschapsverlof te krijgen. Ik ben immers eenverdiener en wat onze situatie nog wat lastiger maakt is dat ik ZZP-er ben. Dus voor mij geen vangnet en mogelijkheden zoals mensen die een regulier baan bij een baas hebben, dat hebben.
• Ik poets mijn huis met kind. Of ze leert al snel dat ze ook heel goed alleen kan spelen.
• Ik regel alles. Kinderopvang. Kinderopvangtoeslag. Een paspoort. Inschrijven bij de verzekering. En voor de school. Ik regel alles.
• Ik besef regelmatig dat ik maar beter niet dood gaan. Want als ik dood ga staat haar leven op zijn kop. Ze is dan niet alleen haar moeder kwijt. Ze is haar basis, nee… haar complete leven kwijt…. Ze zal niet meer naar dezelfde school blijven gaan en dezelfde vriendjes blijven hebben. Of in hetzelfde huis blijven wonen. En dezelfde kamer houden. En als ik niet had opgepast was ze ook nog eens met mijn schulden achtergebleven. Gelukkig heb ik een overlijdensrisicoverzekering en betaal ik mijn hypotheek af. Zo kan ik in ieder geval nog een beetje voor haar zorgen, als ik dood ga. Maar goed. Ik kan dus beter maar niet dood gaan…. Dat geldt overigens voor alle moeders. En vaders. En zussen, tantes, broers en zoons…

Nee. Het is niet hetzelfde. Gescheiden en getrouwde / samenwonende / lattende moeders lopen vast tegen dingen aan die ik nooit meemaak. Het is niet leuker of erger, moeilijker of makkelijker. Het is anders. Prima.