Tijdens het spelen is een vriendinnetje van Zonne met haar gezicht tegen een hek gebotst, de volgende dag had ze er een blauwe plek van. Moeder belde me in de avond nadat het gebeurd was. Dochter had in eerste instantie een onduidelijk verhaal over wat er gebeurd was, maar volgens het oudere zusje had Zonne haar tegen het hek geduwd. Of, in de woorden van de moeder: “Boos een harde duw gegeven”.
Of ik het er met Zonne over wilde hebben om erachter te komen wat er gebeurd was?
De volgende morgen heb ik er nog even naar gevraagd: Zonne reageerde oprecht verbaasd en wist van niets. Ze was met een ander jongetje aan het spelen toen het meisje moest huilen. Ook nadat ik een anekdote vertelde over dat ik als kind een keertje per ongeluk mijn zusje tegen een muurtje had laten vallen, begreep ze niet waar ik het over had. “Maar mama ik was daar helemaal niet toen ze moest huilen, dat had ik toch al gezegd?”
Duidelijk.
Tijdens het fietstochtje naar school kwamen we de moeder en beide dochters tegen. We werden in verontwaardiging begroet: het klasgenootje riep “Ik heb blauwe plekken door Zonne” en de oudere zus wilde me uitgebreid uit de doeken doen wat er allemaal wel niet gebeurd was. Ik liet moeder nog even weten wat Zonnes reactie geweest was en besloot verder te fietsen.
Even later, in de kring bij het afscheid nemen – toevallig zaten de twee meisjes aan beide zijden van de juf – hoorde ik dat moeder één en ander met de juf besprak. Ook juf reageerde verbaasd: ze had de meisjes een minuutje na het voorval gesproken en volgens haar was er niet veel aan de hand. Wederom liet ik even weten dat Zonne net zo verbaasd was als juf. Ik baalde van de situatie: wat mij betreft bespreek je dergelijke zaken niet in het bijzijn van de kinderen. Daar maak je het alleen maar erger van…
En toen? Vond ik mezelf terug in een dialoog met moeder, in de gang, bij het klaslokaal. Gedurende een minuut of tien ging het over of Zonne gelogen had of niet en of het wel vaker gebeurde dat ze in haar woede dingen deed die ze zich later niet kon herinneren. Pas op de fiets op weg naar huis werd ik boos en verdrietig. Er was een beeld geschetst van mijn meisje waarin ik haar helemaal niet herken en er waren dingen gezegd die beter niet gezegd hadden kunnen worden.
Ik heb geprobeerd om respectvol, meelevend en beleefd te blijven maar daarmee heb ik wellicht uitgestraald het oké te vinden dat er in een dergelijke sfeer over mijn kind gepraat werd.
Bij mij is de indruk ontstaan dat er gedurende de middag of vroege avond in het gezin van het meisje, één en ander uitgebreid is besproken en de mug in een olifant is veranderd. Héél jammer, ook voor het meisje zelf, aangezien deze blijkbaar in de veronderstelling is geraakt dat mijn kind “Heel Boos” op haar is en moeder vond het toch wel erg belangrijk dat het goed gemaakt werd. Onzin, vind ik. Mijn meisje hoeft echt geen excuses aan te bieden over iets dat volgens haar niet is gebeurd. Ze was ook helemaal niet boos. Om haar dan een taak te geven in het geruststellen van een klasgenootje dat in haar ogen spoken ziet vond ik wel een erg lastige opdracht voor een vierjarige.
Dus ik besloot toch even een berichtje aan juf te sturen om haar te vragen na school haar visie op “Het Incident” te geven.
Op weg naar school kwam ik verdorie wéér die moeder tegen. Bah, géén zin in nog meer gedoe…. Dus ik riep haar toe dat ik haast had en fietste er als een raket vandoor. Ze riep me nog na. Ach mens, dacht ik nog, laat me met rust!
Niet goed natuurlijk, dus in de klas, wederom in het bijzijn van mijn meisje, sprak ze me toch opnieuw aan. Mijn opmerking over dat er genoeg over gezegd was en dat ik het niet zinvol vond één en ander nog te bespreken, al helemaal niet in het bijzijn van mijn kind, werd blijkbaar niet gehoord want ze wilde me tóch nog even zus en zo vragen en of we het er dan later nog eens over konden hebben. Bah.
Volgens juf was er wellicht wèl een duw geweest maar er was geen sprake van een boze Zonne toen ze de meisjes even sprak en er werd al meteen vrede gesloten, de rest van de dag was er gewoon samen gespeeld. Ze begreep – net als ik dus – de ophef niet. Ze snapte best dat Zonne zich van geen kwaad bewust was, een dagje later. Er was immers niet zo veel aan de hand en tijdens die dag had ze nog veel andere dingen meegemaakt.
En vervolgens ging het leven door. We gingen op familiebezoek en bleven er een nachtje slapen.
Bij thuiskomst, gisteravond, lag een ansichtkaart op me te wachten. De moeder ondernam wederom een poging om in contact te komen “om er samen overheen te stappen, zeker omdat onze kinderen elkaar zullen blijven opzoeken”. Na een diepe zucht en wat binnenmonds gemopper stuurde ik haar dus een appje.
Ik denk niet dat het blijven terugkomen op wat er voorvalt tussen spelende vierjarigen erg zinnig is en ik hoop dat je de grens die ik hierin trek respecteert. Fijne avond.
Ik hoop dat de kous hiermee af is. Na morgen is het meivakantie, laten we hopen dat twee weken genoeg zijn voor haar om het los te laten. En ondertussen verbaas ik me: hoe komt het toch dat ik zó over mijn grenzen liet heen gaan en haar niet bij het eerste telefoontje al succes gewenst heb in het uitzoeken van wat er wel of niet gebeurd is….?
Immers, zelfs als er “opzet” in het spel was geweest,dan nòg waren het toch gewoon twee spelende kleuters?
Ik heb net vier dagen lang kinderen van 7 en 8 jaar geholpen tijdens hun balletvoorstelling. Ik heb talloze ruzies (en zogenaamde ruzies, want dan wordt ‘de juf’ boos op dat andere kindje en dat is schijnbaar een nieuwe vorm van pesten) moeten sussen. Gelukkig heb ik van mijn moeder, die opvoedkundige is, tips meegekregen. Die kinderen moeten meestal nog wel even met elkaar door dus in plaats van het aanwijzen van een dader en het over het verleden te hebben, werken we toekomstgericht. Je spreekt alle betrokken kinderen in één keer aan, vertelt dat je hebt gehoord of gezien dat er vervelende dingen zijn gebeurt en dat je geen namen noemt omdat ze heel goed zelf weten wie daarbij waren. Vervolgens spreek je zelf uit dat je dit heel jammer vindt, want als iedereen lief doet tegen elkaar is het veel gezelliger. Vinden zij ook, toch? Over het algemeen volgt er instemming zo niet dan een gesprek waarom niet. Ik denk dat dit door de juf ook ongeveer zo zal zijn opgelost. Er ontstaat pas een probleem als ouders er zich mee gaan bemoeien, vooral als ze er zelf niet bij waren. Daar kan ik na vier dagen een boek over schrijven maar dat laat ik hier even achterwege. Mijn vriend vroeg na de vier dagen ‘was het leuk?’ ik appte terug ‘hele leuke groep, lieve kinderen ook maar van mij mogen ze dat fenomeen ouders afschaffen…’. Dat zegt genoeg, denk ik.
LikeLiked by 1 persoon
haha ik zeg publiceren dat boek!
LikeLike
Ik heb dit met stijgende verbazing zitten lezen, ik heb het met mijn bijna 6-jarige zoon gelukkig nog niet meegemaakt. Snap dat je je in eerste instantie liet overdonderen door de andere moeder, want: huh??? dit zie je toch niet aankomen. Kinderen zijn meestal heel goed in staat om zelf kleine conflicten op te lossen en als volwassene kan je eventueel op afstand bijsturen. Maar meestal is dat niet nodig is mijn ervaring. Ik hoop dat de andere moeder het los kan laten, pffff.
LikeLiked by 1 persoon
Ik heb er in ieder geval wel van geleerd…!
LikeLike
Inderdaad ophef om niets !
Ik was 3 jaar overblijfmoeder en elke keer viel wel een kind gestruikeld of per ongeluk geduwd.
Soms was er wel sprake van een ruzie en dat praat je dan met de kinderen uit , die zijn dat zo weer vergeten en hebben “vrede gemaakt”,ouders die verhaal komen halen heb ik niet meegemaakt.
Bij ons in de buurt heb ik dat wel gezien buren jarenlang ruzie over de kinderen ,triest.
LikeLiked by 1 persoon
Ik vind het een zeer bizarre reactie van die andere moeder.
LikeLiked by 1 persoon
Het klinkt alsof die andere moeder niet snapt dat jij die grens hebt, laat staan hebt getrokken (naar haar toe heb je dat ook niet duidelijk uitgesproken, lees ik?). En ook niet dat het nu lang genoeg geleden is.
Ik denk dat het bij haar nog suddert, en dat jij “zo’n moeder bent die haar kind maar alles laat doen”, of zoiets. In ieder geval blijft dit beeld hangen, lang hangen. En kun je daar later op allerlei manieren nog last van krijgen (of Zonne, als jouw kind).
Bel haar, na kinderbedtijd. Leg haar jouw kant van de zaak uit: Er was niets aan de hand, en daarnaast hebben de kinderen (onnodig) vrede gesloten en het incident zowiezo klaar dus. Punt. Helmaal Punt. Vraag haar (na jouw verhaal!) of zij nog een probleem ziet, en wat dat problem is. Wees inlevend (samenvatten en reflecteren mag), maar niet toegevend (jij hoeft haar probleem niet te delen of op te lossen).
En wees streng in je grenzen. Let op: Deze moeder is niet life of meedenkend, deze moeder vreest voor iets (haar kinderen? Haar imago?……???) En ze gaat ver om “alles goed” te krijgen. Ze zal zo inlevend voor jou zijn als een berg die je wilt beklimmen (NOT, dus), en ze wil je zo standvastig als de zwaartekracht haar kant op krijgen. Zulke uitdagingen vond je toch leuk ;-D
Enne… 2 weken vakantie is niet genoeg om te betijen, bij deze actieve types. In mijn ervaring. Ik zou haar voor de meivakantie contacteren. Sorry, voor deze vervelende tip. Wel fijne vakantie gewenst
LikeLiked by 1 persoon
Bedankt voor je waarschuwing en tip. Ik ga erover nadenken… pfff…
LikeLike
Ik denk ook dat dit een goede tip is. Niet leuk om weer actie te moeten ondernemen, maar als het blijft sluimeren is het ook heel vervelend voor jou en Zonne. (Is dat trouwens haar echte naam? Ik vind het nl wel bijzonder en ‘warm’ klinken). Je houdt helaas altijd mensen die graag iets zien wat er niet is en die van muggen kuddes olifanten maken.
LikeLike
Ik heb er nog eens goed over nagedacht , ook al omdat haar man me nog aansprak hierover. Duidelijk is geworden dat de moeder zich er rot over voelt dat ik me zo overdonderd heb gevoeld door haar, ze beseft inmiddels dat ze te ver is gegaan in haar bezorgdheid over haar kind hoewel ze geen herinnering heeft aan bepaalde opmerkingen. In die zin is er een interessante parallel te vinden naar hoe Zonne terugkijkt op de “duw-partij” 🙂 .
De (over)bezorgdheid van de moeder heeft zo haar redenen en het gaat te ver om daar in dit blog verder op in te gaan. De moeder beseft achteraf gezien dat ze wel wat relaxter had kunnen doen en heeft via haar man haar excuses aangeboden.
Zand erover, dus…. en leren van de lessen…!
(en nee, Zonne is niet haar echte naam… 🙂 )
LikeLike
Oh gatver, klasgenootje’s moeder komt over als zo’n moeder die denkt dat háár kind nooit iets fout doet maar die altijd de schuld bij anderen legt. Het lijkt me dat ze haar eigen kind daar niet bepaald mee helpt. Kinderen zijn heel vaak heel goed in staat hun eigen kleine ruzietjes en onenigheidjes op te lossen. Even mopperen, misschien even krijsen en een minuut later spelen ze gewoon weer verder. Als het klasgenootje niet een blauwe plek had opgelopen was er waarschijnlijk geen vuiltje aan de lucht geweest.
Die moeder kan het nog druk krijgen… kinderen lopen nu eenmaal nogal eens blauwe plekken op bij het spelen. 😉
LikeLiked by 1 persoon
Ik ben een moeder van vijf (nu volwassen)kinderen en vele kleinkinderen,wat zal die moeder van dat vriendinntje een moeilijk leven krijgen eer haar dochter volwassen is.(en het vriendinnetje ook
met zo’n mama).Ik zou ieder kind zo’n lieve en wijze moeder toewensen als jouw Zonne.
Nelly.
LikeLiked by 1 persoon
Ehm, los van wat jij er van vind of wat Zonne er van vind of niet. Dit is een akkefietje wat op school is gebeurd, dus dat lijkt me typisch aan de juffies om hier mee te dealen. Als de juffies meer info nodig hebben en jouw input nodig zouden menen te hebben, dan weten ze je te vinden. Dus er is vooral iemand die de oplossing van de verkeerder verwacht. 🙂
Naar de moeder toe zou ik de kous afdoen met zeggen dat je haar input waardeert en dat je het voorval met de juffies hebt besproken. En eigenlijk zou ik dat nog een keer doen, want een andere ouder ‘spammen’ over een voorval op school, eh, dat is niet comme il faut. De juffies zouden daar nog wel wat sturing in kunnen geven.
LikeLiked by 1 persoon
je hebt duidelijk gezegd wat je ervan vind, ik zou het hierbij laten. die moeder gaat het toch niet loslaten, en ze zal er zeker ook d’r mond niet over houden tegen juf en andere moeders. maar doe je niks aan. die andere moeders zullen ook wel ervaringen met haar opdoen, aangezien haar kinderen (net als alle andere kinderen) vast nog wel vaker een ruzietje zullen maken.
ik heb een hekel aan dat soort lui, maar ze veranderen lukt toch niet.
mijn kinderen ruzien af en toe. en ze meppen ook wel eens. ongeveer net zo vaak als dat ze er slachtoffer van zijn. het zijn net echte kinderen…
ik zou wel heel casual nog een keer bij de juf noemen dat die moeder wel behoorlijk overspannen reageert op gewoon kinderspel zeg… (laat dat mijn kinderachtige kant zijn :p )
LikeLiked by 1 persoon
Mijn ervaring is inderdaad dat de kinderen het zelf oplossen, al dan niet met hulp van de juf.
Al heeft mijn oudste een meisje in de klas die haar wel elke keer moest hebben. Ik ben toen naar de juf gegaan om uit te leggen dat ik van mijn dochter signalen kreeg dat het niet botert tussen haar en dat meisje. De juf zou er actiever op gaan letten en dat heeft ze ook gedaan. Ondertussen dochter geïnstrueerd over hoe om te gaan met dat meisje en inmiddels geen last meer van haar. Het was niet nodig om de moeder van dat meisje aan te spreken. Was sowieso een lost cause geweest, aangezien ze erg veel lijkt op de moeder die je in je blog omschrijft. Ze ontkent of bagatelliseert het aandeel van haar eigen kind vaak, terwijl ze toch met regelmaat in de clinch ligt met andere kinderen.
LikeLiked by 1 persoon
Wat een zeurpiet, die moeder. Het zijn kleine kindjes! Dan kun je echt niet meer verwachten. Soms gaat het per ongeluk, soms doet de een echt even naar tegen de ander, en soms lokt die ander dat uit. En de minuut er op zijn ze weer vriendjes, of de dag er na. Hoe het precies ging daar kom je toch ws nooit meer achter. En zolang de juf geen probleem ziet en geen van beide kinderen er een trauma aan overhoudt zou ik het even vergeten. Grote boog om haar heen maken…
Ik probeer de zevenjarige soms ook te sturen in vriendschappen (ook gebaseerd op hoe ik over de ouders en over hun opvoedmethodes denk) maar hij trapt daar niet altijd in 🙂
LikeLiked by 1 persoon
Ik zou haar een tube arnica zalf van weleda geven . Voor nu en in de toekomst 🙂
LikeLiked by 2 people
HAHAHAHAHAHAHAHA
LikeLike
Nou inderdaad, wat een gedoe om niets zeg. Zeker iemand die toch nog even het laatste woord moet hebben. Alsof je er precies achter kunt komen wat er gebeurd is. Volgens mij heb je het netjes gedaan, je hebt je dochter er gewoon naar gevraagd en je gelooft haar antwoord. Punt. En het is niet zo dat je dan ineens naar een ander gaat wijzen, het is gewoon een kwestie van ‘kous af’ verhaal. Hoewel ik me afvraag of die andere moeder hier idd bij gaat stoppen.
LikeLiked by 1 persoon
Het antwoord is nee…. lol… vanavond was ouderavond. Ze was er zelf niet maar na afloop kwam de papa vragen of ik niet eens een kop koffie met haar kon drinken om het uit te praten.
LikeLike
Tjongejonge… wat een pantoffelheld!
LikeLike
Trek het je niet aan. Dit is van alle tijden. Kinderen zijn al lang niet meer boos op elkaar en ouders kijken elkaar nog steeds boos aan of hebben ruzie.
Fijne vakantie en groetjes Thea
LikeLiked by 1 persoon
Herkenbaar! Mijn dochter (toen 6) is op het kinderdagverblijf tijdens een spel ‘treintje’ met andere kinderen, al hurkend op de grond, gevallen, samen met de hele sliert kinderen. Ze vielen allen gezamenlijk. Een ander kindje heeft toen haar voortand gebroken toen ze met haar mond de grond raakte. Ze beschuldigde mijn dochter, die zich van geen kwaad bewust was. De kinderleidster was juist op een andere groep. Eerst meldde de moeder zich bij mij, daarna de vader. Ik heb het afgekapt, want mijn dochter had niets gedaan! Zij hebben toen de verzekering ingeschakeld en er is een heel onderzoek geweest. Ze wilden graag schadevergoeding voor het kind, tandartskosten en implantaten, ook voor de toekomst. Er is een verzekeringskundige (oud-rechercheur met eigen bureau) ingeschakeld door de verzekeringsmaatschappij van die ouders. Mijn dochter werd ‘verhoord/verslag van gemaakt’ dat weer naar de verzekeringsmaatschappij. Kortom, dit heeft 10 jaar! geduurd. Er is geen cent uitgekeerd. De ouders bléven maar bellen, langskomen en uiteindelijk hebben ze zich bij de uitspraak van de verzekeringsmaatschappijen neergelegd.
LikeLike
Wauw wat vervelend moet dat zijn geweest!!
Ik krijg van deze ouders de indruk dat ze wel wat redelijker zijn. Moeder heeft zich te veel laten meeslepen in haar bezorgdheid over haar kind, ik heb daar begrip voor en ik hoop dat ze beseft dat ze daar voortaan geen andere moeder in moet meeslepen…
LikeLike
O wat een toestand. Heel herkenbaar, ik heb dit ook wel mee gemaakt toen Sem klein was. Er zijn ouders die zich als een Pitt Bull vastbijten in het ideaal beeld van hun kind en alles wat misgaat ligt altijd aan een ander. Waar kleuters spelen wordt gevallen, klaar.
Die moeder zeurt waarschijnlijk ook zo als het kind een toets niet heeft gemaakt, dan ligt t aan de juf…
LikeLiked by 1 persoon
Ik hoop voor de moeder dat ze wat meer kan loslaten de komende tijd!
LikeLike
Jeetje, wat een mens, waar maakt ze zich druk over, als ze hier al over de rooie gaat, wordt nog wat als het pubers zijn;).
Gaat ze dan ook achter iedere moeder aan die ruzie maakt met haar tienerdochter..
get a life zullen we maar zeggen he;)
Fijne dag!
LikeLiked by 1 persoon
Wat een gedoe zeg. Dat brengt het schoolleven helaas met zich mee. En ik herken je reactie dat je in eerste instantie vooral beleefd wilt zijn en goed luisteren, en dan later de kater voelt.
LikeLike
Tja voor mij is het schoolleven allemaal nog nieuw en op dit soort dingen was ik niet voorbereid….
Ik zie hierin vooral ook mijn eigen rol en hoop dat ik een volgende keer de situatie herken en beter voor mezelf zorg. De (over-)bezorgdheid van andere moeders – hoe invoelbaar dan ook – is niet mijn verantwoordelijkheid en al helemaal niet die van mijn kleuterdochter.
LikeLike
Ooh, ik snap het helemaal. Dat je als moeder beduusd bent en je schrijft het zo mooi, dat je toestaat dat er zo over je kind gesproken wordt. Hier in de straat hebben we de afspraak dat we allemaal geen heilige boontjes hebben, dus dat ieder kind wel eens wat uithaalt en dat het daarna gewoon uitgepraat wordt. Gewoon: wat deed jij, wat deed jij, zand erover, spelen maar weer.
Gister in de kinderboerderij met mijn 2 jarige dochter, overkwam me ook zoiets. Mijn dochter zat in het zand van zo’n kraanmachine te spelen. Er klom een jochie wat bij haar op de peuterspeelzaal zit, van inmiddels 4, op de kraanmachine en begon te graven. Ik zag dat hij steeds in de buurt van het hoofd van mijn dochter kwam. Voor ik er iets van kon zeggen, had hij haar bewust geraakt. Zijn moeder kwam op hem afrennen en zei heel hard: het meisje mag niet met zand gooien, maar jij mag dit ook niet doen hoor! Waarop ik mezelf hoorde zeggen: oooh, gooide jij met zand, dat mag echt niet! Mijn vriendin stond erbij en zei later: waarom zei je dat nou, je zag toch dat jouw dochter helemaal niet met zand aan het gooien was? Stom hé! Ik vond het zo sneu voor mijn dochter, krijgt ze zo’n metalen ding tegen haar hoofd, met blauwe plek, begin ik te tetteren dat ze niet met zand moet gooien, terwijl ik wist dat ze dat niet deed! Ik voel me dan toch wat bekritiseerd denk ik nu en wil natuurlijk ook niet dat mijn dochter met zand gooit en wil dat dan rechtzetten.
Soms denk ik wel eens: van opvoeden leer ik uiteindelijk nog meer dan mijn kinderen. Wat een spiegel is dat zeg!!!
Grace
LikeLike
Wat vervelend!
Ik herken me wel in het gevoel dat je achteraf te beleefd bent geweest en vindt dat je niet genoeg voor je kind bent opgekomen. Rotgevoel.
LikeLike