Een jaar of zo geleden heb ik ontdekt dat mijn ouders tijdens mijn studie, gewoon jaarlijks een brief ontvingen met daarin het bedrag dat zij geacht werden aan mij uit te keren. En dat er een ouderhoudsplicht is voor studerende kinderen tot en met 21 jaar oud. Ze waren dus in ieder geval de eerste drie jaar dat ik studeerde, wettelijk verplicht om financieel bij te dragen aan mijn levensonderhoud…
Ik studeerde overigens veel te lang. Ik had geen focus. Dat werd onder andere veroorzaakt doordat ik altijd geldproblemen had. Ik werkte veel maar tegen een verschrikkelijk laag salaris. Maar – eerlijk is eerlijk – ik was ook veel met andere zaken dan werk en studie bezig. De universiteit des levens, zal ik het maar even noemen. Ik heb veel avonturen beleefd en tja… dat was ook wat waard…
Dat ik bij de 10% studenten hoorde die nooit een cent aan ondersteuning heeft ontvangen van haar ouders, heb ik altijd positief gelabeld. Ik heb immers vroeg geleerd voor mezelf te zorgen, ook wat betreft de wat ingewikkeldere zaken als verzekeringen, bijvoorbeeld. Maar eigenlijk was het gewoon k#t. En toen ik dus vrij recent ontdekte dat mijn ouders dit niet uit onwetendheid gedaan hebben, maar die brieven waarin de hoogte van de bedragen werd medegedeeld gewoon willens en wetens naast zich neergelegd hebben, ben ik boos geworden.
Dat ben ik eigenlijk nog steeds.
Op 22 december jongstleden werd de laatste afbetaling van mijn studieschuld afgeschreven. In totaal was het een bedrag van ongeveer 25.000 euro dat in de loop van 15 jaar in maandelijks termijnen geïnd is. Geen idee hoeveel daarvan eigenlijk door mijn ouders betaald had mogen / moeten worden….. Misschien maar goed ook…
Ik hoop dat ik de komende jaren, nu ik niet langer meer maandelijks met deze afschrijving geconfronteerd ga worden, kan ophouden met boos zijn. Boos zijn schiet niet op, immers. Het zijn inmiddels oude mensen. Ik was ook wel een lastige puber (ahem understatement…) maar toch blijf ik erbij dat ik dit niet verdiend had…. dit gevoel dat ze me 100% hebben laten vallen op een toch wel iets te jonge leeftijd…
Soms overweeg ik ze te vragen wat ze bezield heeft, toentertijd… maar…. waarschijnlijk ga ik er niet over in gesprek. Oude koeien en zo. Koesteren wat we nu hebben.
Toch is het een bitterzuur feestje dat ik vier. En ook dat heb ik niet verdiend….
Maar goed. Dan toch. Jeuj. Mijn studieschuld is weg…!
Wat fijn dat je daarvan af bent! Goed gedaan, doorzetter!
Ik denk dat het wel helpt dat je niet elke maand geconfronteerd wordt met de studieschuld, qua boosheid. Maar meestal blijft boosheid toch sudderen als je niet heel bewust ervoor kiest om iemand te vergeven en het los te laten. Vergeven verlost jou van je boosheid en de bitterheid in jezelf, en is dus vooral een geschenk aan jezelf (en niet zozeer aan de ander)
LikeLike
Dat is waarom ik hoop die boosheid nu achter me te kunnen laten…!
LikeLike
Goed dat je de studieschuld hebt afgelost! Ik kan me voorstellen dat je een heel dubbel gevoel hebt richting jouw ouders. Als je achter hun motivatie komt kan dat best rust geven, maar andere kant ook nog meer frustratie geven. Waarschijnlijk is het laten rusten misschien wel het beste en ondertussen mag je best super trots zijn dat je het vroeger zelf hebt opgelost.
LikeLiked by 1 persoon
Ik ben van mening dat je alleen jezelf kunt vergeven voor de situatie waar je destijds in terecht ben gekomen. Mijzelf vergeven doe ik door te onderzoeken Hoe ik in die situatie terecht ben gekomen, welk aandeel ik er zelf in had en wat ík anders had kunnen doen. Ik ben in mijn thuissituatie langdurig geestelijk mishandeld/emotioneel verwaarloosd waardoor ik mijzelf heel veel te vergeven had. Ik ben nu niet boos meer. Niet op mijzelf en niet op mijn ouders. Ik vind het een beetje zielig voor ze dat ze nu nog steeds mij de schuld geven van hun problemen ook al heb ik ze al 4 jaar niet meer gezien en daarvoor in de loop der jaren al 3 keer heb uitgelegd wat ik niet fijn vind aan onze relatie en wat ik graag anders wilde zien. Geen herkenning aan hun kant helaas, waardoor het contact verbreken uit zelfbescherming mij de enige juiste reactie leek.
Inmiddels heb ik veel geleerd over wat ik anders had kunnen doen, ook al was ik nog een kind. Mij heeft dit geholpen om mijn boosheid te verwerken. Ik vind ‘waar twee kijven hebben twee schuld’ en ik heb alleen maar invloed op mijn deel van het geheel.
Een heel verhaal, alleen maar om aan te geven dat je ook eens kunt kijken naar jouw aandeel in het geheel. Je geeft zelf al aan dat je in de puberteit soms best moeilijk was om mee om te gaan. Misschien was dat een reden voor je ouders om je sneller een stuk zelfstandigheid te geven. Als ik jou was zou ik er toch nog eens naar vragen. Nu zijn ze er nog. Een open vraag met oog voor jouw eigen aandeel kan misschien een goed gesprek opleveren. En zo niet dan heb jij het in ieder geval wel geprobeerd. Dan kun je jezelf dat niet meer verwijten.
Groetjes, Astrid C.
LikeLiked by 1 persoon
Bedankt voor je oprechte tip. Juist wanneer ik aangeef dat ik echt wel een lastige puber ben, heb ik het over mijn aandeel. Maar dat had je vast wel begrepen.
LikeLike
Dat zijn lastige dingen inderdaad. Ook al heeft het je waarschijnlijk ook wat gebracht. Ook ik heb mijn opleiding volledig zelf moeten betalen (op latere leeftijd, deeltijd naast een baan ). Wat mij helpt bij dit soort dingen is te bedenken dat je niet weet hoe je andere pad zou zijn geweest. Als het makkelijker / andders was geweest, dan was jij onder de streep ook een iets ander mens geweest. Met mogelijk ook andere keuzes.
Heb je je ouders ooit gevraagd waarom ze die bijdrage niet betaalden?
LikeLiked by 1 persoon
Nee niet gevraagd. Soms zet je wel wat op het spel met een vraag, hoe neutraal je hem ook stelt……
LikeLike
Weet je: wees gewoon trots op jezelf omdat je het helemaal zelf hebt gedaan. Je bent stoer en sterk en het heeft je gemaakt tot de vrouw die je nu bent.
Bij je eigen dochter zul je het anders doen maar zorg voor balans want ook zij moet leren. Misschien iets minder hardhandig.
Soms is het goed, vooral voor jezelf, om het verleden los te laten.
Jij hebt het toch maar eventjes geflikt!
LikeLike
Thanks! 🙂
LikeLike
Als je destijds thuis woonde, voldeden ze al aan die zorgplicht in natura. Het is geen verplichting tot financiele ondersteuning. En de brief van DUO is alleen een indicatie en geen verplichting. Blijkbaar was jij in staat om je financieel te bedruipen en dan is de verplichting er ook al niet meer.
Blijft natuurlijk staan dat het fijn was geweest als je ze financieel of op andere wijze hadden ondersteund zodat je studieschuld wat lager zou zijn geweest.
En weet je zeker dat ze de brieven willens en wetens naast zich neer hebben gelegd? Ik weet van mijn schoonouders dat ze het voorgestelde bedrag gewoon niet konden betalen. De kinderen waren altijd welkom thuis, maar ze financieel ondersteunen dat ging gewoon niet.
LikeLike
Nee ik woonde niet thuis en ja ze legden de brieven naast zich neer en ja ze hadden geld genoeg.
Maar weet je?
Ik hoef me niet te verdedigen. En jij hen ook niet….
LikeLike
Ja, dat is bitterzoet. Fijn dat je van die studieschuld verlost bent. Het zou mooi zijn als je ook van je boosheid verlost kan worden. Misschien is over een tijdje de tijd er wel naar om je ouders naar de reden te vragen.
Het is een erg harde levensles om je kind op zo jonge leeftijd alles zelf te laten uitzoeken.
Dat laatste is iets waar ik zelf ook mee worstel.
LikeLiked by 1 persoon
Soms denk ik weleens dat de kwetsbaarheid van die adolescente jaren, en hoe je je ouders dan eigenlijk nog zo nodig hebt, wrg onderschat werd door de generatie van onze ouders….
Misschien dat zij hun adolescentie anders ervoeren? Geen idee…..
LikeLike
Mijn ouders kregen ook zulke brieven, maar ik zou niet weten hoe die de ouderlijke bijdrage hadden moeten betalen, dan was het leven met de rest van het gezin erg krap en bleek geworden. Het was ook mijn eer te na om regelmatig iets van ze aan te nemen; ìk had ervoor gekozen om te studeren en vier jaar langer geen inkomen te hebben, daar hoefden zíj toch niet voor te boeten? Met de studiebeurs en een zaterdagbaantje, en werken in de zomervakantie, heb ik het prima gered, zonder studieschuld, en daar pluk ik nog steeds de vruchten van. Ik heb eerlijk gezegd die studieschuld nooit zo gesnapt: de meeste studenten die ik kende met een studielening, leken die uit te geven aan bier, vakanties en kleding – echt?!?! Als je daar mee mindert, heb je die hele lening, die je leven ná de studie veel moeilijker zal maken, helemaal niet nodig.
LikeLike
Tja voor ouders met weinig draagkracht is het inderdaad een ander verhaal.
En wat goed dat jij het zonder schulden kon doen! Helaas lukte mij dat niet, zoals ik al schreef.
LikeLike
Oei, ja dat komt binnen denk ik. Het is wel moeilijk, je wilt graag minder boos zijn maar je wilt om duidelijke en voor mij herkenbare redenen overigens hoor, ook geen gesprek aan gaan.
Dat lijkt me wel moeilijk, wellicht verwacht je niets van een gesprek?
Maar het is wel fijn als je iets kunt doen met de emoties. Boosheid kan zo gaan etteren vind ik.
Het voor jezelf moeten zorgen en niet goed om hulp kunnen vragen (waar je eerder over schreef) is jou door de situatie opgelegd denk ik.
Maar: wat fijn en grote hoera dat de schuld is afgelost. Dat is een mijlpaal!
LikeLiked by 1 persoon
Tja niet om hulp kunnen vragen heeft inderdaad met deze periode in mijn leven te maken….
Ik lees bij meer reageerders dat zoiets er toch inhakt…
Wat ook gewoon steekt is dat mijn ouders denken dat het allemaal allang vergeten en vergeven is. Zo voelt het helaas voor mij niet. Juist dat zij er haast achteloos overheen stappen maar wél een rekening voor Zonne geopend hebben waar ze geld op storten, waar ik dan dankbaar voor moet zijn, en door die maandelijkse afschrijvingen in de afgelopen 15 jaar, bleef er toch wat zuur hangen.
Wie weet ga ik er ooit wat van zeggen, wanneer ik weer dankbaar moet doen voor een storting van 50 euro op haar jeugdspaarrekening of zo…..
LikeLike
Bij mij zit er ook wel wat oud zeer. Op een ander gebied. Ik heb er ook voor gekozen om daar niet over te praten maar ik heb wel geleerd dingen in het nu heel anders te benaderen. Ik ga nu dus soms wel een confrontatie aan met mijn moeder (vader leeft niet meer) en zeg eerlijk dat ik soms iets niet oké of fijn vind of dat haar gedrag me verstikt/irriteert/etc. Ik heb wel gemerkt dat ze daardoor heel anders met me omgaat. En dat vind ik heel plezierig.
Dus soms helpt het om het verleden het verleden te laten maar die situaties die je er aan doen denken die in het nu spelen wel op te pikken. Je schrijft : juist dat zij er haast achteloos overheen stappen maar wél een rekening voor Zonne geopend hebben waar ze geld op storten, waar ik dan dankbaar voor moet zijn.
Je zou kunnen overwegen als ze hinten dat je dankbaar moet zijn te zeggen dat je het tof vindt dat Zonne het makkelijker krijgt dan jij toentertijd.
Is maar suggestie he, flikker meteen overboord als het je niet zint….
LikeLiked by 1 persoon
Hee best een goed idee om ’t zo te doen…! 🙂
LikeLike
Fijn dat de schuld is afgelost. Ikzelf kreeg wel wat ondersteuning van mijn ouders maar of dat het bedrag was wat in die brieven stond weet ik niet.
Ook ik had een studieschuld van ca. 20.000 en heb die in 10 jaar afgelost, waarvan meer dan de helft voordat we het huidige huis gingen kopen.
Ik wilde gewoon geen gezeur krijgen over de studieschuld bij de hypotheekaanvraag.
LikeLiked by 1 persoon
Ik heb niet gekozen voor een versnelde aflossing vanwege de lage rente, maar ik kocht mijn huis dan ook nog in de tijd dat hier niet eens naar gevraagd werd. Dat scheelt.
LikeLike
Poeh, dat is wel echt naar. Ik hoop dat je het toch een keer kunt vragen. Gewoon om het achter je te kunnen laten. Ik kan me in ieder geval wel goed voorstellen dat het steekt.
Alhoewel je ook wel een goed punt maakt dat je zo’n vraag eigenlijk niet neutraal kunt stellen.
Los daarvan vind ik het heel stoer dat je het allemaal zelf hebt betaald, en dat je het afgelost hebt nu!
LikeLiked by 1 persoon
Dankjewel Sjoukje!
LikeLike
Herkenbaar. Ik studeerde scheikunde. Dat was 40 uur college en daarnaast nog thuis studeren. De weekenden bleven over voor bijbaantjes om toch een beetje geld bij elkaar te sprokkelen. Mijn ouders konden ook best wat missen, maar het was een eeuwige strijd. Bij het minste of geringste werd er bijvoorbeeld gedreigd dat de betalingen van het collegegeld stopgezet zouden worden. Ik voelde me dan zo machteloos en overgeleverd.
Ik heb ook nooit de behoefte gevoeld om dit weer op te rakelen, maar ik heb gezworen dat ik mijn kinderen nooit datzelfde gevoel zal geven. Als ze gaan studeren en ik kan het missen, dan zal ik ze financieel steunen, onvoorwaardelijk.
LikeLiked by 1 persoon
Miijn scheikunde studie kostte best wel wat tijd op de uni, maar 40 uur?? Misschien in het eerste jaar, als je vaak uitliep op de praktika. Maar 30 uur was het regelmatig wel, en ook goede porties nog thuis doen. Dat herken ik. Goed plannen hielp wel een hoop.
Qua ouders ben ik netjes ondersteund. Zij betaalden mijn huisje, ik kreeg stufi (ik ben OUOUOUD) waarmee mn boodschappen en verzekering betaald werden en voor de vakanties had ik oppasbaantjes (dat combineerde met het studiewerk dat nog moest) Dus zo ging het prima.Ik weet niet of DUO een hoger bedrag adviseerde, ze hebben 1 keer gevraagd of ik niet meer nodig had. Ik zei dat ik wel kwam als ik echt iets nodig had.
Ik had graag gehad dat ik mentale ondersteuning kreeg. Een compliment dat ik het goed dee, bijvoorbeeld. Of hulp als ik iets moest uitzoeken. Dat liep altijd fout of stroef (ik ben best ziek&moe geweest in het laatste jaar, en dat was “aanstellerij”)
Toen ik daar wat over heb gezegd (en mijn vader na 5x uitleggen ook begreep wat ik bedoelde- dat ik moeite had met vragen vanwege herinneringen aan mijn opvoeding), was HIJ heel verdrietig . Geen woord voor mij, of erkenning dat ik wat miste. Laat staan een oplossing.
Later, toen ik heel lastig zat (mijn kind kwam ongepland, precies het tegenovergesteld van mariimma) en ik om hulp vroeg, verwezen ze naar de bank. En zij wilden niets meer doen. Ook geen interesse in hoe het met me ging. Dat heeft er diep ingehakt. Omdat ze een maand later wel wilden klagen over de hoge prijs van de ligplaatsen voor de boot….
Een gevoel van veiligheid heb ik dus niet van hen gekregen. Doorbikkelen was mijn stijl, en die heefft me door veel zaken wel heengeholpen.
Na een jaar of 30 uit huis ben ik nu wel zover dat ik voor mezelf mezelf kan erkennen, en lief zijn voor mezelf. Meestal dan. Niet van huis uit geleerd, maar uiteindelijk wel gelukt.
Nu zijn mijn ouders oud. En ziek soms.
En ik heb geen behoefte hen mentale ondersteuning te geven. Noch fysieke (ze wonen ook ver, dus die vraag is niet zo relevant). Als ik aangeef dat ik van sommige zorgzaken veel weet (ik heb n PGB zoon…) dan is er geen reactie naar mij. Alleen zeggen dat het best veel tijd kost om alles te regelen (dat weet ik; ik werkte er nog voltijds bij met een kind aan mn rok). Als mijn moeder ernstig ziek ligt, kunnen ze alleen mijn mobiel bellen (die toevallig stuk was). Niet mijn man, niet een mail, niets in 3 dagen tijd.
Zij hadden geen tijd of aandacht voor mij , moet ik het dan voor hen hebben? En mijn kennis opdringen? Ik voel me niet gewenst noch erkend.
Neu. Ik blijjf beleefd enzo. Verjaardagen en Kerst doen we. En dat was het.
LikeLike
Jeetje wat gaat er soms toch veel mis zo aan het begin van je volwassen leven, he?
Een troost voor mij is dat mijn ouders óók zo’n start hadden en óók maar losgelaten werden, zéker op emotioneel gebied…..
En helaas hebben ze daar niets van geleerd.
Wat dat betreft hoop ik dat wij het beter aanpakken, als onze kinderen de wijde wereld ingaan!!
LikeLike
Oh wat jammer toch dat dat ook bij jou zo gelopen is…..
LikeLike
Heel herkenbaar die boosheid. Mijn ouders vonden studeren niet nodig en droegen niets bij. Financieel niet maar ook emotioneel niet. Er was geld genoeg overigens. Naast boosheid was er ook verdriet en een gevoel van waardeloos zijn en geen recht hebben op een volwaardige plek in de wereld. Ik ben nu ruim vijftig en heb het achter me gelaten. Ouders leven niet meer, maar het was nooit bespreekbaar. Vorig jaar hielp ik mijn 22 jarige zoon met het voorbereiden van zijn masterstudie in Azie, financieel maar ook emotioneel en praktisch. Op een gegeven moment merkte hij op: mam, jij moest dat vroeger helemaal alleen doen he, wat verschrikkelijk! Gek genoeg voelde ik me door die opmerking enorm erkend.
LikeLiked by 1 persoon
Wat lief van je zoon dat hij dat kon verwoorden! Dat heb je hem toch maar mooi geleerd… ook al iets om trots op te zijn!!
LikeLike
Onze kinderen beseffen wellicht niet de luxe die zij gehad hebben dat wij hun studies volledig bekostigd hebben en ze dus nooit een studieschuld hebben gehad. Geld die ze verdienden met babysitten of vakantiejobs mochten ze houden en vrij besteden zoals ze zelf wilden.
Ik heb de indruk dat studenten in Nederland vaak zelf moeten opdraaien voor de studiekosten terwijl in Belgie de ouders vaak de studies volledig of deels bekostigen.
LikeLiked by 1 persoon
100% laten vallen vanaf gaan-studeren-leeftijd. Da’s wel heftig. Was jij zo’n niet-mee-te-praten puber? Kunnen zij zo weinig praten?Of was het niet kunnen en ik wil ook niet leren praten? Ze is gewoon een rotkind en dan hoeven we er ook niets meer aan te doen. je blog voelt als het laatste, maar ik was er niet bij.
Maar ik lees over niets, zelfs een basis steun niet. Geen rekening voor je kind betalen (dus). Zelfs misschien geen compliment toen er zaken lukten in de studie.
Tja, dan is het moeilijk je ouders positief te zien (of serieus) te nemen. En dat doet pijn, want je hoopt op steun of erkenning van je ouders. Iin ieder geval van iemand (en er is zelden iemand anders zo gek).
Trots zijn op iemand is gewoon lekker, voor beide partijen. Een trotse houding is pijnlijk, voor beide partijen, en moeilijk te doorbreken.
En nu? Nu leef jij je leven. Met Zonne. En je werk. En je hobbies. Een goed leven volgens mij.
En zij zijn oud. Hopen ze nog op wat van jou nu? Mantelzorg zou heel gewoon zijn, zegt de overheid….
En hoe ga je ermee om als ze doodgaan? Want dat gaan ze een keer he. Dus er komt ooit een begrafenis. En een erfenise (als ik het goed begrijp). Zaken die normaal al emotioneel geladen zijn, maar bij jou een bonuspakket hebben gok ik. Als je nu al kunt nadenken, kun je een aantal scenarios-waar-je-spijt-van-krijgt voorkomen. Hoe je reageert, en wat je echt wel en echt niet wilt.
Enniewee: sterkte, gave dame.
LikeLike
Thanks!
Er is nu wel een positief contact en dat is kostbaar. Daar heb ik wel wat veren voor moeten laten, en dat voor een ex eigenwijze puber….. Vandaar ook mijn twijfel over oude koeien.
Hoe zij erop terugkijken? Geen idee…. maar toendertijd hadden ze helaas niet voldoende flexibiliteit om met eigenwijze pubers om te gaan, laat ik het daar maar op houden….. En dan is het makkelijk om de schuld van een relatiebreuk bij een ander te leggen, denk ik. Of dat terecht was, is een andere vraag….
En vervolgens is het makkelijkste om maar gewoon niets te doen, denk ik…. inderdaad ook niet de basis zijn op ander gebied dan alleen financieel.
Anyway. Inmiddels zijn ze wél trots op me en dat is ook wat waard….
LikeLike
Allereerst: wat supergoed dat je ze nu helemaal hebt afbetaald! Dat zal heerlijk voelen! Dat van je ouders is inderdaad zuur, zeker als ik begrijp dat ze geld genoeg hadden. Geen idee waarom ze dat niet gedaan hebben, destijds. Ik kan me voorstellen dat je er boos over bent en er misschien ook wel een antwoord op wilt hebben. Maar het brengt je niets, het verandert niets en het enige excuus dat misschien acceptabel zou zijn (geen geld hebben) is niet van toepassing. Ik zou het denk ik laten gaan, me richten op dat je die behoorlijk pittige taak toch maar zelf vervuld hebt en het misschien voor Zonne later anders doen. Niet voor hen, om je ouders het vuur niet aan hun schenen te leggen, maar voor jezelf.
LikeLiked by 1 persoon
Ik denk inderdaad dat een gesprek niet zo veel gaat opleveren, behalve dan dat zij weten dat het laagje zand erover wat mij betreft heel heel erg dun is….
LikeLike
Misschien coachingsgesprek doen met familieopstelling. Heb ik ook eens gedaan, kun je zaken opruimen zonder het daadwerkelijk met hen te bespreken
LikeLike
Pingback: En dan nu…..? | Mariimma
Oh wat was dat anders bij mij. Mijn ouders waren kleine zelfstandigen met een minimaal inkomen. Zelf hadden ze nooit de kans gekregen om door te leren en daarom werden wij aangemoedigd omdat wel te doen. Wij hebben alle drie er voor gekozen om een HBO opleiding te doen. En kregen maximale studiefinanciering. Dus beurs en lening. Er was bij onze ouders maar heel beperkt ruimte voor financiele steun, maar dat werd meer dan goed gemaakt door hun steun door met ons mee te leven. Mijn ouders hadden een groentetuin, dus elke weekend werden we volgestopt met eten en groenten voor de volgende week.
En toen ik klaar was met aflossen van de studielening, ben ik gaan sparen voor mij kinderen. zodat ik ruimte zou hebben om ze te helpen met hun studie. Inmiddels is duidelijk dat de ene niet gaat studeren, de ander wel.
In de voorgaande reacties is al zoveel aangedragen met mogelijke stappen, dat ik daar niks meer aan toe weet te voegen. Ik hoop simpelweg dat jij de goede stapopen voor jou weet te vinden. En als ik denk aan wat je deelde over moeilijke puber zijn en hoe je nu bent, dan denk ik dat dat helemaal goed gaat komen. Je bent een fijn mens!
LikeLiked by 1 persoon
Dankjewel!
LikeLike
Ik vind het onbegrijpelijk, dat je als ouders die brieven naast hen neer hebben gelegd. Ik heb zelf ook zulke brieven ontvangen voor mijn kinderen, en vond het niet meer dan vanzelfsprekend mee te betalen. Ook al betekende dat dat ikzelf iets niet kon. Onderdeel van het hebben van kinderen, net als destijds crèche- en schoolkosten.
Mijn ouders, in een hele andere tijd, maakten ook de keuze van jouw ouders. Dat is nog veel gekker: ze konden een beurs aanvragen vanuit het bedrijf, waar mijn vader tot zijn pensioen had gewerkt. Meer geld dan een ‘gewone’ beurs en zonder terugbetalingsverplichting. Niet gedaan. Argument: het soort studie, dat ik wilde gaan doen. Dat zou ik toch niet afmaken. Zucht…..
LikeLiked by 1 persoon