Ze had een fout gemaakt met het doorgeven van inkomen aan de belastingdienst, vertelde ze me. En daarom ontvangt ze nu al een paar maanden niet de toeslagen waarop ze wél recht heeft.

De belastingdienst was daar inmiddels ook achter. Dus krijgen ze in juni alsnog al die toeslagen.  Nee dat kan niet eerder, helaas….

Maar ondertussen is het mei en krijgt ze voor de derde maand op rij die toeslagen niet. Dat is 500 euro per maand. En haar man heeft nu dus sinds kort dan wel weer werk – daarom was daar ook iets mis gegaan met iets doorgeven aan de belastingdienst – maar hij verdient nu ook weer niet zó veel meer dan toen hij nog een uitkering had, dat die 500 euro per maand helemaal gecompenseerd worden.

Bovendien krijgt hij in juni pas vakantiegeld. Niet in mei, zoals bijna heel Nederland.

Dus nu moet ze geld lenen om boodschappen te kunnen doen. Van haar zus. En ze durft eigenlijk niet zo goed te vertellen hoeveel ze nu echt nodig heeft, met een gezin met drie kinderen. Dus eigenlijk leent ze net iets te weinig. En kan ze net niet rondkomen.

Daar ligt ze wakker van.

Ze deed er helemaal niet zielig over. Ze vroeg me ook niet om geld. Het kwam gewoon toevallig zo ter sprake en ze wilde er ook geen geheim van maken. En dat snap ik.

Ik leefde met haar mee en vervolgens gingen we ieder naar ons eigen huis. ’s Avonds dacht ik nog over haar na, over de situatie waarin ze zit.

Wat ik zou doen… in haar situatie… en ik denk dan meteen aan…: werken!!

Ze heeft drie dochters: ééntje van bijna twaalf, één van zes en één van drie. Die van drie gaat twee ochtenden per week naar de peuterspeelzaal. Haar man werkt overdag, zij is thuisblijfmoeder. Ze is ook erg druk op de school van onze kinderen. Ze regelt en doet en is hartstikke nuttig bezig.

Ik heb er helemaal geen probleem mee dat ze thuisblijfmoeder is. Dat moet ze lekker zelf weten. Van mij hoeft echt niet iedereen een baan.

Ze is mijn vriendin en ik vind haar aardig.

Maar.. tja… nu dus dat geldprobleem.

Het komt vanzelf wel goed, zei ze, toen we het erover hadden. Nog een paar weekjes en dan maken ze het over. Dat overleven we wel.

Ik denk inderdaad dat ze dat wel overleven.

Toch viel me ’s avonds in dat zij en ik wat dat betreft in een compleet andere wereld leven. Ik zou namelijk meteen een baantje gaan zoeken en zijn dus kennelijk niet.

Ik heb immers altijd gewerkt, al sinds ik een jaar of vijftien was. Als ik weinig geld heb, ga ik dus meteen harder of meer werken. Dat heb ik altijd zo gedaan. Meestal doe ik dat dan nét iets te laat waardoor ik soms óók, net als zij, in de situatie heb gezeten dat ik even niet wist hoe ik die boodschappen moet betalen. Dat ik dan een maand op sinaasappelen en fabrieksbrood leefde.
Ik ben gewend aan een onregelmatig – en soms te laag – inkomen en mijn eerste reactie is dus: aan de slag.

Zij heeft ooit gewerkt maar niet lang. Ze heeft andere keuzes gemaakt in haar leven en dat is prima. Maar in de situatie waarin zij nu zit, komt ze dus blijkbaar niet meer op het idee om te gaan werken. Terwijl dat natuurlijk gewoon wel altijd een optie is.

Ik belde haar dus op. Ik wil haar graag helpen, maar geld geven of uitlenen, daar begin ik niet aan. Dat verwacht ze ook niet van mij. Echt niet.

Maar ik heb óók gewoon werk in de aanbieding. Daar huur ik – nu ik geen vast team en geen kantoorruimte meer heb – uitzendkrachten voor in. Maar zij kan dat werk natuurlijk gewoon ook doen. Wanneer ze zelf wil, wanneer het uitkomst. ’s Avonds, bijvoorbeeld. Of op de momenten dat haar jongste naar de peuterspeelzaal is. Dat moet ze zelf weten.

Of dat niet wat voor haar was? En ze mocht ook best nee zeggen, het was maar een idee….

“Hee, dat kan natuurlijk ook!” was haar hoopvolle reactie…

Dus zojuist was ze op bezoek. Met laptop. Ik legde haar uit hoe ze vragenlijsten kon invoeren.

We merkten allebei wel dat mijn computervaardigheden wel wat beter zijn dan die van haar. Het was de eerste keer in haar leven dat ze het programma excel had geopend. En waar ik de gemiddelde student in tien minuutjes heb uitgelegd wat de bedoeling was, waren wij toch wel een uur – of iets langer zelfs – bezig. Ze is erg onzeker en ze wil het heel graag goed doen, namelijk….
Maar dat dat dan wat langer duurt, is niet erg. Daar passen we een mouw aan.

Met een stapel vragenlijsten op de bagagedrager fietste ze zojuist naar huis. Ze heeft er helemaal zin in. Ik hoop dat ze de slag te pakken krijgt en dat ze het leuk vindt. Zodat ze aan het einde van de week gewoon boodschappen kan doen. En volgende week ook!