Een verhaal over met vallen en opstaan groeien naar balans, geluk en vrijheid.
Jij had twee barbiepoppen. Een “Elsa” die je een keer kreeg toen je een jaar of drie was èn een barbiepop die ooit van mij geweest was: een Fleur uit de jaren ’80. Naast die retro barbiepop hadden opa en oma ook nog wat kleertjes bewaard, al die jaren. Jij was er maar wat blij mee.
En een dikke maand geleden, middenin coronatijd, brak de “barbie-tijd” aan.
Nadat ik – zoals ik hier beschreef – een tijdlang hardliep door drijfzand en veel energie kwijt raakte terwijl ik nauwelijks vooruit kwam, heb ik in de afgelopen weken toch wel een aanvaardbare balans gevonden in dit coronaleven. Inmiddels is het meivakantie en de taak van thuisonderwijs is dus weggevallen. Zonne is er echter nog steeds. Iedere dag, ieder uur, ieder kwartier. Nog steeds is ze aangenaam gezelschap maar toch raak ik zo nu en dan overprikkeld door haar beweeglijkheid, haar geklets en gezang. Ik heb dus besloten om een werkplek voor mezelf in te richten op zolder. Die noodzaak was er nooit: ik werkte immers op de dagdelen dat zij naar school was en eventueel ’s avonds. Maar in deze nieuwe werkelijkheid is de behoefte aan af en toe alleenzijn toch gekomen.
lees verderHet is best bijzonder om te bemerken hoe het uitzicht op een verandering energie kan geven. En die verandering die komt er: na morgen wordt er voorlopig even geen thuisonderwijs gegeven omdat Zonne dan twee weken meivakantie heeft en na die meivakantie zal ze weer zo nu en dan naar school gaan. Van school kreeg ik een bericht dat het team overlegt over hoe het naar school gaan eruit zal gaan zien. Dat wacht ik dus maar even af.
Gisteren keek ze samen met mij naar de persconferentie van de minister-president, zoals zo veel kinderen deden. De introductie van Rutte was wel wat wollig en lang voor een achtjarige, maar toen hij eindelijk “to the point” kwam, was hij heel duidelijk: na de meivakantie mag ze weer naar school. En dat nieuws ontroerde haar zichtbaar.
Het lijkt nogal makkelijk te zijn voor ZZP’ers en bedrijven om gebruik te maken van de regelingen die de overheid opgetuigd heeft om de economie enigszins op gang te houden. Ik ga daar geen gebruik van maken. Vooralsnog ondervind ik geen financiële schade door de coronamaatregels: mijn werk gaat – ietwat vertraagd – gewoon door. Die vertragingen kosten me weliswaar óók gewoon omzet, want uitgestelde omzet haal je niet meer in. Ik vind dat echter gewoon vallen onder ondernemersrisico.
lees verder
Eén van de belangrijkste levenslessen is voor mij geweest dat mooie herinneringen je leven kleur geven. Die herinneringen delen met iemand geeft een gevoel van verbondenheid dat altijd blijft. En die herinneringen maak je niet persé door naar exotische plekken te reizen. Zo zijn mijn mooiste jeugdherinneringen verbonden aan het grasveldje achter ons huis waar wij urendagenwekenlang speelden met een aantal buurkinderen.
Ik kan me herinneren dat mijn moeder voor ons een soort tentje bouwde van een strandwindscherm in u-vorm met daaroverheen een laken. Wij maakten van gemaaid gras een plattegrond van een dierentuin waar we onze knuffeldieren tentoonstelden. Alle passanten werden uitgenodigd om de dierentuin te bezoeken. Tegen betaling met denkbeeldig geld. Ook verkochten we boeketten van onkruid aan passanten. En dat mijn moeder dan bekertjes ranja kwam brengen.
lees verderVoor veel mensen die streven naar financiële onafhankelijkheid is de waarde van de beleggingen de grootste financiële onzekerheid. Voor mij is dat niet het geval. Ik maak me niet zo druk over de waarde van mijn beleggingen, dat wordt pas op zijn vroegst over een jaar of tien relevant. Nee… voor mij zijn de inkomsten de grootste onzekerheid. Ik ben immers zelfstandige. Wanneer we in een recessie belanden en er ook door mijn opdrachtgevers minder geld uit te geven is, ga ik dat zeker merken.
Nou zit ik wel in een “veilige” branche; zo’n 80% van mijn werkzaamheden verricht ik in opdracht van lokale en regionale overheden. Bovendien houd ik me bezig met het type werk dat niet zomaar wegbezuinigd wordt. Nu nog niet, in ieder geval. In de afgelopen maand kreeg ik slechts één annulering van een opdracht en toen ik daarover in gesprek ging en een beroep deed op redelijkheid, werd de opdracht alsnog gegeven. Wat wél wat zorgen baart is dat ik in de afgelopen vijf weken geen offertes meer schreef. Maar dat lijkt me in de huidige situatie een luxeprobleem.
lees verder
Ik heb het even moeten opzoeken want de tijd heeft veel minder aanknopingspunten dan ik gewend ben: we zitten aan het einde van de vierde coronaweek. De “intelligente lockdown” begon dan wel misschien een week later, maar aangezien wij in die tussenliggende week al in thuisquarantaine zaten vanwege hoestklachten, veranderde daar niets.
lees verder
U mag best weten dat ik even niet zo blij was, de afgelopen week. Thuisonderwijs en ook 24/7 een kind om me heen vind ik geen enkel bezwaar, integendeel, Zonne is nog steeds goed gezelschap. Het beste gezelschap dat ik me wensen kan zelfs. De weekenden verlopen dan ook heerlijk: we maken puzzels, we doen spelletjes en we hangen lekker in de tuin.
Ook als ik besluit een halve dag “vrij” te nemen en me te richten op het thuisonderwijs gaat het prima: rekensommen bedenken, kookles, stofzuigles, kruiswoordraadsels, een verhaal schrijven. Allemaal heel gezellig en leerzaam bovendien. Inmiddels kan ze zelfstandig de was doen en koffie zetten, ik maak daar dankbaar gebruik van. Het volgende leerdoel is wat mij betreft een ontbijt op bed.
Maar die schooltaken combineren met mijn eigen werk…. Dat vind ik dus echt lastig. Eigenlijk komt het erop neer dat mijn werkdagen onvergelijkbaar zijn met hoe ze éérst waren en ik ben nog niet echt blij met deze nieuwe versie.
lees verderDie juf hè, die juf…
Die is dus helemaal top.
Echt.
Iedere ochtend als een volleerde volksmenner in staat om binnen een halve minuut vijfentwintig door elkaar kakelende kinderen stil te krijgen in de digitale-meeting-klas.
lees verderTja dat geld heeft even geen prioriteit in mijn leven. Ik was de afgelopen weken totaal niet gemotiveerd om erover na te denken. Maar de btw-aangifte komt eraan. Dus ik werkte maar alles even braaf bij. Ook mijn privé uitgaven.
Het is maandag en de nieuwe week is begonnen. Een week met iets minder uurtjes genieten van de zon in de tuin, omdat het prachtige voorjaarsweer van vorige week wat minder stabiel lijkt te worden deze week. Maar dat is geen ramp. En het is ook geen ramp om ook deze week thuis te werken samen met mijn 8-jarige collega. Ze is hardop aan het rekenen, op dit moment. Iets met 85, 45 en 22.
Konden we de klok maar vooruit zetten. Niet een uur, dit weekend, maar een maand, twee maanden, een half jaar, een jaar.
En dat er dan weer genoeg ruimte in de ziekenhuizen is
Dat er geen wachttijden meer zijn voor de niet-acute operaties
Dat de kinderen weer naar school kunnen en buiten kunnen spelen
lees verderZonne en ik heb de slag goed te pakken qua thuis blijven, thuisonderwijs en thuis werken. Ik schreef daar hier al eens een keertje over. We hebben een fijn ritme, waardoor ik redelijk aan mijn werk toe kom en er ook voldoende tijd over blijft voor leuke dingen. Vooral voor haar, dan, want ik heb nu eenmaal best een aantal taken die óók zo nu en dan aandacht vragen. De was opruimen bijvoorbeeld…
“We gaan naar buiten, met Pippa naar het bos, naar het magisch bos. Maar we gaan op een geheime missie, Zonne! Als je iemand ziet, ook al is het in de verte, wil je me dan waarschuwen? Met een geheim teken of een dierengeluid? Want niemand mag ons zien, niemand mag ons tegenkomen. Anderhalve tot twee meter is voor niet-hoestende mensen, wij willen helemaal niemand tegenkomen vandaag, oké?”
Middenin de nacht word ik wakker. Het hoestje dat mijn meisje al drie weken heeft, heeft sinds gisterochtend ook mij bereikt.
Ik word dus wakker van het hoesten. Het is niet eens zo’n erge hoest. Misschien werd ik wel gewoon een keertje wakker, zoals dat zo nu en dan gebeurt. Maar in deze dagen zijn veel dingen, en al helemaal een hoestje, helemaal niet zo normaal meer.
Doorgaan met het lezen van “Middenin de nacht”Er moeten me even wat zaken van het hart. Ik loop er al een tijdje mee rond en heb het tot nu toe vóór me gehouden. Ik vind namelijk dat we – vooral in deze tijden – een verantwoordelijkheid te nemen hebben om níet negatief te zijn en ik neem in deze surrealistische tijden graag mijn verantwoordelijkheid.
Ik blijf positief. Ik ga iedere ochtend dansen met mijn kind als een alternatieve gymles. Ik voel me dankbaar omdat ik me (nog) geen zorgen hoef te maken om de mensen die me dierbaar zijn. Ik ben blij omdat ik (nog en hopelijk blijft dat zo) iedere dag het bos in kan. Ik doe mijn boodschappen zonder angst voor virussen en zonder angst voor schaarste, zoals altijd en als ik thuis kom was ik netjes mijn handen. Ik koop wat ik nodig heb en soms koop ik wat anders omdat er op het moment voor sommige producten wat minder keuze is. Ik zet mijn beste beentje voor.
Maar dan toch.
lees meer
Sinds afgelopen vrijdag heb ik een achtjarige collega tegenover me zitten. Ik ben haar moeder, haar manager en haar juf. Ik maak iedere avond het dagrooster voor ons beide en vervolgens gaan we allebei aan de slag.
Vandaag zag ons rooster er als volgt uit:
lees verder