Ik ben niet persé een keukenprinses maar soms heb ik mijn momenten. Soms ook niet. Soms eten we gewoon een soepje uit de diepvries met gebakken broodreepjes – met – knoflook. Als het aan de zevenjarige lag, stond dat overigens dagelijks op het menu. Maar ik houd toch wel van wat afwisseling.
Lees verderVan alle Nederlanders gaat een kwart niet op vakantie. Voor de helft van deze mensen zijn de kosten een reden om niet op vakantie te gaan, uit onderzoek van het Nibud blijkt dan ook dat relatief veel mensen met een ondermodaal inkomen niet op vakantie gaan.
Lees verder
Twee jaar geleden, toen ze vijf was, stelde ik tijdens onze vakantie in Frankrijk dag-zakgeld in voor Zonne. Ze kreeg een euro per dag en het was haar helemaal vrij om te besluiten wat ze met dit geld zou doen.
Meestal kocht ze er een ijsje van. Er waren verschillende ijsjes te koop op de camping, variërend van 60 cent tot twee euro. Het meest begerenswaardig was het zogenaamde “schatkistje”: een blauw plastic bakje in de vorm van een schatkist, met daarin twee smaken ijs en – in het deksel geklemd – een plakplaatje. Om die plaatjes ging het natuurlijk. Zonne is ook dol op verrassingseieren.
Lees verder
Ik heb het daar weleens over met een paar vrienden uit de slackgroep met actieve leden: schrijven over geld is best saai. De weg naar financiële onafhankelijkheid ook.
Lees verder
Dit jaar heb ik verstandige financiële doelen gesteld: er wordt niet belegd of afgelost totdat ik een fatsoenlijke inkomstenbuffer opgebouwd heb.
Mijn excuses voor het saaie begin van deze blog, geloof me: het wordt snel beter. Echt.
Eigenlijk had ik dat al een jaar of 17 geleden moeten doen, in het jaar voordat ik besloot om voor mezelf te beginnen. Maar 17 jaar geleden nam ik in een boze bui om goede redenen ontslag en ging in een tent wonen in de Franse Alpen en later in Trentino, Italië, waar ik voor een appel en een ei klimles gaf in de rotsen en eens in de twee weken mijn kleren met de hand waste in een gletsjersbeekje.
Dat was ook leuk.
In december had ik bedacht dat ik mezelf voortaan maar weer eens een vast maandinkomen zou gaan uitkeren. Van dat bedrag zou ik alle uitgaven gaan doen en daarnaast zou ik er ook van doelsparen (voor de vakantie en eventualiteiten) en beleggen in privé.
Ik had mezelf er namelijk op betrapt om “extra uitgaven” maar even snel te doen door wat gezellige overhevelingsacties tussen de zakelijke en privé bankrekeningen die ik beheer. Sommige uitgaven waren echt wel nodig, maar deze uitgaven leidden tot meer en meer, totdat ik besefte dat er toch wel sprake was van leefstijlinflatie.
En er zit een bodem in mijn bankrekening(-en).
Leefstijlinflatie is helemaal niet nodig, zeker niet ten tijde van eenmalige uitgaven vanwege een verhuizing. Het was de hoogste tijd voor een mentale “reset”. Een hele goede manier om dat voor elkaar te krijgen is het jezelf moeilijk maken om het verkeerde gedrag zonder erover na te denken, te blijven vertonen. Het was een goed moment om een barriere op te werpen. In dit geval tussen mijzelf en geld dat ik niet wil uitgeven.
Een realistisch vast inkomen per maand “waarvan ik het maar gewoon moet doen” helpt daar natuurlijk bij.
… en dat had ik dus even een beetje onderschat….
Die vloer… die had ik netjes begroot. Met de vloerverwarming erbij. En het inhuren van die verhuisdienst die had ik ook al begroot. Voor deze werkzaamheden heb ik zelfs, zoals het hoort, meerdere offertes opgevraagd, voors en tegens afgewogen en op basis van argumenten knopen doorgehakt.
Ik had zelfs bedacht dat ik toch wel 2.000 euro nodig zou hebben voor verf en gordijnen en zo… en daarnaast nóg eens 1.000 euro voor de kinderkamer van Zonne, omdat zij van mij niet langer meer in een twaalfdehands meegroeipeuterbed meer hoefde te slapen met een dito-twaalfdehands-teviesomovernatedenken matras erin. Mijn dochter mocht een nieuw matras, een nieuw dekbed en een nieuw kussen. En óók een bureau dat ze nu nog “knutseltafel” noemt met daarbij die leuke tweedehandse bureaustoel die kan draaien.
Mijn oma hield van aanbiedingen. Of ze het nou nodig had of niet… als er een oranje sticker op zat dan kocht ze het.
Er is geen twijfel over mogelijk dat ik haar kleinkind ben.
En weet je… die aanbiedingen in de supermarkt… dat is gewoon de zoveelste factor die meetelt in wat ik uiteindelijk in mijn karretje leg. Boodschappen doen is keuzes maken en het valt nog niet mee om mijn innerlijke kind, mijn innerlijke wereldverbeteraar, mijn innerlijke lekkerbek, mijn innerlijke gezondheidsfreak en innerlijke zuinigaard èn mijn gezond verstand tevreden te houden.
Niet te doen, die supermarkt… … .. . …… ..
Tot en met 2017 hield ik niet precies bij mijn dochter me kost. Ik had bijvoorbeeld een kostenpost “kleding” voor ons beide. Maar in 2018 deed ik het anders. Er waren dit jaar twee specifieke “kinderkostenposten”: de kosten voor kinderopvang en school en verder alle variabele (optionele) kosten zoals kleding en hobby, die ik rubriceerde onder “Zonne”.
Zo is het gemakkelijk om te zien hoe duur mijn kind eigenlijk is.
Daarnaast hield ik zoals altijd ook bij wat ik aan toeslagen ontving.
Ik heb daar al vaker over geschreven: mijn maandinkomen varieert van 0 tot veel euro. Dat is helemaal afhankelijk van of ik opdrachten heb en wanneer mijn opdrachtgevers besluiten mijn facturen te betalen.
In de afgelopen vijf jaar heb ik vanwege die fluctuerende inkomsten, regelmatig “even” geld geleend van de BV. Netjes terugbetaald, dat ook. Met rente.
