Een verhaal over met vallen en opstaan groeien naar balans, geluk en vrijheid.
Ik kan me nog goed herinneren hoe vastberaden ik me, toen ik een jaar of 18-20 was, voornam om nóóit van mijn leven mijn “IdeALeN En PriNciPEs Te VerLoOCheNeN”. Ik ergerde me aan al die oudere mensen van dertig plus die gezapig door het leven gingen. Ik moest de afgelopen weken herhaaldelijk terugdenken aan die voornemens van toen. Want ik was nogal activistisch, mijn twintigjarige vroegere versie van mezelf zou trots op me geweest zijn. Het kostte echter ook heel veel energie….
lees verder
Mensen zijn daar nogal goed in: elkaar de maat nemen. Het gebeurt soms onderhuids, soms openlijk en soms stiekem.
Ik ben het er overigens niet mee eens dat vrouwen elkaar meer de maat nemen dan mannen of dat zij stiekemer zijn of gemener. Persoonlijk krijg ik steken onder water van beide geslachten; man en vrouw. Wél denk ik dat vrouwen vaker de maat wordt genomen dan mannen. Nynke de Jong geeft daar hieronder een paar treffende voorbeelden van.
lees verder
In de Volkskrant stond laatst een column over deeltijddecadentie. Er werd in de column behoorlijk met een vingertje gewezen naar Nederlandse vrouwen, die een “egoïstische keuze maken om parttime te werken en economisch gecompenseerd worden door de fulltime werkende mannen”.
U kunt wel raden wie zich heeft laten verleiden om daarop te reageren….
Doorgaan met het lezen van “Deeltijddecadentie”Seksisme is nooit grappig. Seksisme is nooit oké. Vervang een opmerking over vrouwen met dezelfde opmerking over “valse nichten”, “dramaqueer”, “negers” of “rechtse ballen” en vraag jezelf dan af hoe dát dan voelt.
Doorgaan met het lezen van “Nooit grappig”… omdat er niet genoeg aandacht voor kan zijn en omdat het perfect weergeeft hoe ik me regelmatig weg gezet voel…
(zet je geluid maar aan)
Ik heb een raadsel.
Komt ‘ie….
Een vader en zijn zoon zijn op weg van de voetbaltraining naar huis. Onderweg rijden ze een tunnel in en uit het niets komt een tegenligger op ze af die op de verkeerde weghelft rijdt. Er volgt een frontale botsing. De vader is helaas op slag dood. De zoon wordt met gillende sirene naar het ziekenhuis gebracht, alwaar een team van chirurgen in gereedheid wordt gebracht om een levensreddende operatie uit te voeren.
De chirurg die de operatie zal uitvoeren werpt bij het binnenrijden van de patiënt een blik op het gezicht van de jongen en zegt vervolgens: “Ik kan de operatie niet uitvoeren, deze jongen is mijn zoon.”
Hoe kan dat?
Doorgaan met het lezen van “Het raadsel van de chirurg”
Ik houd van mensen die het aandurven om tegen de stroom in te zwemmen. Ik heb het zelf ook weleens gedaan. Er is moed voor nodig. Het is niet makkelijk. Je wordt er moe van. Je weet niet of het wel goed komt. Je gaat maar door en je weet niet zeker wat het je gaat opleveren. Mensen kijken je wat meewarig en met een opgetrokken wenkbrauw aan en hoe stoer je tijdens zo’n zwemtocht ook om je heen kijkt, toch raakt dat je: het ongeloof, de oordelen, de schampere blikken. Het is moeilijk om dan rechtop te blijven staan.
Doorgaan met het lezen van “Tegen de stroom in.”
Doorgaan met het lezen van “De afspraken die we met zijn allen gemaakt hebben.”
Naar aanleiding van mijn stukje van gisteren heb ik een vraag aan jou.
Ben jij financieel onafhankelijk?
Wat betekent “financiële onafhankelijkheid” voor jou?
En wat zou het voor jou / je gezin / je partner betekenen wanneer je dat niet langer meer zou zijn of (wanneer je het nu níet bent) wanneer je dat wél zou zijn…?
Ik zou het super tof vinden als je zou reageren!
… en het zou dan helemaal handig zijn als je vertelt of je een man of een vrouw bent, of je met iemand van hetzelfde of het andere geslacht samen leeft en of jullie samen kinderen hebben….
Feminisme blijft voor sommige mensen een vies woord. Jammer is dat toch. Als je de definitie opzoekt, staat er namelijk:
“Feminisme – uit het Frans féminisme, van de Latijnse woordstam femina = vrouw – is de verzameling maatschappelijke en politieke stromingen of bewegingen die ongelijke (machts-)verhoudingen tussen mannen en vrouwen kritisch analyseren en vrouwenemancipatie nastreven.”
“De sociale en politiek kritische theorie en stroming die opkomt voor de inherente eigenwaarde van vrouwen en vrouwelijke eigenschappen, en die werkt aan de verdediging en het bevorderen van de rechten en belangen van vrouwen.”
Zolang die gelijkheid nog niet bereikt is, zouden we in opstand moeten blijven komen. Maar juist die opstand maakt dat wij, feministen, worden weggezet als immer boze mannenhaters.
Deze keer kom ik dus niet in opstand. Ik heb mijn boosheid over de stemmingmakerij rondom feminisme maar laten bedaren. Pas nu die boosheid weer gezakt is schrijf ik dit stukje. Een stukje over roeptoeteren over feminisme en over de cijfers.
Doorgaan met het lezen van “De misverstanden over feminisme”
Een tijdje geleden schreef ik een blogartikel over het taboe van praten over je inkomen. Dit naar aanleiding van enkele artikelen die ik gelezen had over het inkomen van bloggers, waarin net gedaan werd of er openheid van zaken werd gegeven maar er uiteindelijk toch geen bedragen genoemd werden.
Ik liet vervolgens in mijn artikel weten wat mijn inkomen in 2017 is geweest en vervolgens nodigde ik mijn lezers uit om ook openheid van zaken te geven òf om me uit te leggen waarom zij er geheimzinnig over deden.
Kijk jij naar de Tour de France?
Ik wel. Ik ben immers verliefd op dat land en ik geniet van alle beelden die getoond worden. Zeker nu, nu ze in de bergen zijn. Ik speur ieder rotsje dat ik zie af, op zoek naar mensen die op een andere manier “klimmer” zijn dan de wielrenners.
En oh ja. Ik vind de sport ook vreselijk mooi. Om naar te kijken dan, hè. Want jeetje wat zien die mannen af. Dat doe ik ze niet na….. Dat er nu een paar hollanders zijn die leuk meedoen, zeker onze Tom natuurlijk, maakt het des te spannender.
…
Lees eens terug. Valt je iets op? Mij wel.
Ik krijg de vraag regelmatig: “Hoe doe jij dat toch, werken en ouderschap combineren?”
Vaak weet de vragensteller dan niet eens dat ik alleenstaande moeder ben . Of “zelfstandige moeder”, zoals ik laatst hoorde. Die titel beviel me wel want mijn liefdesleven – of het gebrek daaraan – hoeft voor mij niet onlosmakend met mijn moederschap verbonden te zijn….
Als je enige kostwinner bent dan is de druk op en verantwoordelijkheid voor werk en inkomen een stuk hoger dan wanneer je bijvoorbeeld tweeverdieners bent. Ik zou met liefde die helft van die verantwoordelijkheid, en ook de uren die ik werk, willen overdragen. Maar zo alleen kan het ook prima.
Nou dames, hier komen mijn succespunten. Ook (juist!) voor vaders, trouwens. En ja, ik weet het, ik heb makkelijk praten. Ik zeg niet dat mijn manier de jouwe is. Jouw situatie is anders. En meer van dat.
Doorgaan met het lezen van “Hoe ik het kostwinnerschap en moederschap succesvol combineer.”
Ik heb me laatst toch een potje zitten ergeren.
Het was in de discussie die volgde op een blog waar verder niet zo veel mis mee was: van iemand die vond dat de overheid zich niet zou moeten bemoeien met keuzes die mensen in hun privéleven maken.
In de reacties werd er gezegd dat mannen en vrouwen nu eenmaal verschillend zijn. Dat vrouwen kinderen baren. Nou zie ik ook wel dat mannen en vrouwen anders zijn. Vrouwen kunnen inderdaad (de meesten, dan…) kinderen baren. En mannen hebben ook haren op hun kin en kunnen staand plassen. Dat heeft volgens mij niets met feminisme te maken.
Het waren sommige ándere reacties op dat blog die me de tenen deden rommen. Er werd gezegd / geschreven dat thuisblijfmoeders eigenlijk heel feministisch zijn. Omdat feminisme blijkbaar is dat je je eigen keuzes maakt. En als je ervoor kíest om thuismoeder te zijn dan is dat een zuur verdiende vrijheid van keuze of zo. En dus feministisch of zo.
Doorgaan met het lezen van “De hoogste tijd voor feminisme”
