Een verhaal over met vallen en opstaan groeien naar balans, geluk en vrijheid.
Oude vrienden. Allebei de zeventig wel gepasseerd. Eentje met pet, de andere met stralend witte haren. Ik heb het ze niet gevraagd maar waarschijnlijk klommen ze al in de tijd vóór de crashpad. Ze zagen ze komen, die klimmers met zo’n gekke valmatras op hun rug. Wat een flauwekul.
Maar nu…. de gewrichten wat strammer…. eentje met een ondersteunende rugbrace om… en toch ook maar zo’n crashpad. Een triple. Ook die crashpads zijn inmiddels voor oldskool boulderaars.
Af en toe een fikse bui. Een koel dagje. We lezen boeken, Zonne en ik. Lekker knus in de Sunnybus. En dat rijmt.
Maar er is ook zon, zo tussendoor. Dus met de regenjassen aan gaan we het bos in. Gisteren klommen wij, vandaag gaan we op avontuur. We maken een prachtige wandeling.
Och och och och och och och och och och.
Wat was het een fijn weertje toch weer, vandaag.
En het goede nieuws was dan ook nog eens dat ik deze week al gewerkt had. Ik zag die mooie zonnige dag er namelijk al een tijdje aan komen dus alles wat moest gebeuren deed ik al eerder deze week.
Ik ben immers HOT: als alleenstaande kostwinner kan ik prima rondkomen en zelfs sparen van 20 uur werken in de week. Ik kan dus naar gelieve vrije dagen inplannen. Doorgaan met het lezen van “Een lekker leeg dagje”
Om een uur of acht kruip je bij me in bed met je boek
Lekker samen langzaam wakker worden
Een beetje lezen kletsen kietelen knuffelen
Alle goede dingen van de zaterdagochtend
Dan een ontbijtje samen
Al kletsend kietelend en lezen
Dit jaar heb ik verstandige financiële doelen gesteld: er wordt niet belegd of afgelost totdat ik een fatsoenlijke inkomstenbuffer opgebouwd heb.
Mijn excuses voor het saaie begin van deze blog, geloof me: het wordt snel beter. Echt.
Eigenlijk had ik dat al een jaar of 17 geleden moeten doen, in het jaar voordat ik besloot om voor mezelf te beginnen. Maar 17 jaar geleden nam ik in een boze bui om goede redenen ontslag en ging in een tent wonen in de Franse Alpen en later in Trentino, Italië, waar ik voor een appel en een ei klimles gaf in de rotsen en eens in de twee weken mijn kleren met de hand waste in een gletsjersbeekje.
Dat was ook leuk.
Doorgaan met het lezen van “Een stappenplan voor Financiële Onafhankelijkheid: Verf je haren blauw!”
Er is een tijd geweest, in ons OuweHuis, dat ik ’s morgens met een theeglas heet water op mijn teenslippers of in mijn klompen (jawel, géén half werk…!) de tuin in liep. Ik plukte dan wat verse munt, citroenmelisse, agastache of bergamot, vers uit de tuin, om er thee van te maken. Vervolgens liep ik door naar mijn koude kas, waar ik met mijn neus op de zaailingen stond om blaadjes te tellen. Met een gieter in mijn hand. Met veel liefde en geduld groeiden die miniscule plantjes uit tot ze groot genoeg waren om de tuin in te kunnen. Doorgaan met het lezen van “Moestuin – Maandag: zaaien in maart”
Overblijven heeft de school van Zonne uitbesteed, dit wordt uitgevoerd door een grote kinderopvang-keten in de regio. Dit ging een tijd lang niet zo goed: de kinderopvang had eigenlijk structureel te weinig begeleiders waardoor de juffen moesten overwerken. Ook ouders werden opgeroepen om te komen helpen tegen een vrijwilligersbijdrage.
In januari ging ik daarover in gesprek met het hoofd van de school. Over het gesprek met de directrice lees je hier.
Naam: Annabel*
Leeftijd: 38
Met wie woon je samen? Ik ben getrouwd met Ad* en heb een zoon van 8 en een dochter van 12.
Wat is je inkomen? Ik weet het echt niet. Daar houd ik me niet mee bezig.
Wat heb je uitgegeven aan voorjaarsbollen? Wij hebben geen tuin, ik heb dus nooit geld aan uitgegeven. Ik geniet gratis van de bollen in de tuinen van anderen en het openbaar groen.
Waarom word jij zo blij van je voorjaarsbollen? Ieder seizoen is mooi, maar het begin van de lente dat is gewoon extra speciaal.
Onverwachts werd een aantal opdrachten uitgesteld, qua werk. Geen man overboord, er is nog wel iets van werk, maar q1 is daardoor wat minder rooskleurig qua omzet dan dat ik een maand of twee geleden nog dacht. Ik teer ook een beetje in op mijn reserves, helaas: mijn omzet in de eerste twee maanden van 2019 is lager dan wat ik aan inkomen nodig heb. Hopelijk komt er in maart nog wat bij.
Gelukkig is het nog lang niet zo rustig als vorig jaar rond deze tijd en q4 van 2018 was goed. Geen man overboord, dus.
Naam: Ingrid*
Leeftijd: 45
Met wie woon je samen? Ik woon samen met drie katten en mijn zoon van 13.
Wat is je inkomen? Netto €2.530 per maand inclusief toeslagen.
Wat geef je maandelijks uit aan je robotstofzuiger? Mijn robotstofzuiger heeft in het afgelopen jaar alleen maar wat stroom gekost en heel veel tijd bespaard.
Waarom word jij zo blij van je robotstofzuiger? Als alleenstaande moeder komen alle taken automatisch bij mij terecht. Het geeft me een gevoel van vrijheid en rust dat het stofzuigen voor me gedaan wordt. Zeker omdat wij drie langharige katten hebben, zou het anders best veel tijd kosten om dit iedere dag zelf te moeten doen.
Een zwartwitte wereld, bedenk ik me. Met hier en daar wat bruine herfstbladeren als je goed kijkt. Het is weliswaar bewolkt, maar het daglicht wordt gereflecteerd door de sneeuw die de grond bedekt. Zo kom ik wel aan mijn dagelijkse portie daglicht. Doorgaan met het lezen van “Hondenleven: meditatie in het bos.”
Soms is dit al genoeg:
Wij hebben een nieuw rondje, Pippa en ik. We gaan via het plantsoen achter ons huis (goed voor de ochtendplas) via de plaatselijke basisschool, waar het commando “blijf” geoefend wordt, naar het bos.
Doorgaan met het lezen van “Uit het dagboek van een hondenleven, hoofdstuk 5. Een nieuw rondje.”
Eigenlijk was vandaag mijn hele dag vol met zakelijke afspraken. Nadat ik dagenlang kasten en bedden in elkaar gezet had, moest er weer gewerkt worden.
Maar toen werd die éne afspraak in de Randstad geannuleerd. En de andere was veel dichterbij waardoor ik ineens tijd had. Tijd om wat kleine puntjes op de “i” te zetten. Tijd om de inhoud van de koelkast én de diepvries van ’t ene naar het andere adres over te hevelen: van ons huisje in het bos naar het nieuwe huis in dorp.
Sommige Nederlandes emigreren naar het buitenland op zoek naar rust, eenvoud en de natuur. En dan spelen er wellicht nog allerlei andere behoeften mee.
Ik geef ze geen ongelijk.
Toch heb ik in de afgelopen maanden ervaren dat emigreren niet persé nodig is om de drukte en herrie van Nederland te ontlopen. Ook onder de rook van een middelgrote stad “in de provincie” kan je die rust, eenvoud en natuur al ervaren. Hoewel die natuur natuurlijk wel relatief is in Nederland… toch heb ik zelfs op allerlei avonturen in gebieden in Europa waar de dichtsbijzijnde supermarkt drie kwartier verderop was, nog nooit zó intens rust ervaren als hier. Doorgaan met het lezen van “Even op de schapen wachten…”
Het weer slaat om, het is fullblown herfst. Voor het eerst sinds mei of zo, regent het af en toe en wij wonen dus nog steeds zomaar in een bos, waar we, nu de herfst toch echt begonnen is, gewoon al ons derde seizoen meemaken. Want “Indian Summer” is óók gewoon een jaargetijde… toch?!
En dan gaat dit weekend ook nog eens de wintertijd in, tijd van de lange avonden. Ik ga het dus niet hebben over die discussie wintertijd versus zomertijd en of het al dan niet een goed idee is om dat uur-de-klok-verzetten afgeschaft moet worden of niet. Ik kijk gewoon uit naar die langere avonden. Wij hebben namelijk een houtkacheltje. Voor het eerst in mijn leven. En dat is leuk. Doorgaan met het lezen van “Een herfstweekend”
Sinds 2014 werk ik met jaarbegrotingen. In eerste instantie gebruikte ik zo’n begroting om budgetten vast te stellen. Inmiddels heb ik die niet meer nodig om mijn uitgaven in toom te houden: nu vind ik twee paar schoenen een uitspatting terwijl ik zes jaar geleden zonder te knipperen twee grote dozen vol kleding inclusief meer dan twee paar schoenen kocht via internet.
Voor mij is het heel gewoon om in iedere schoolvakantie weg te gaan. In ons ouwe huis was ik immers liever zo weinig mogelijk en eigenlijk gold dat ook voor de twee woningen die ik daarvóór bewoonde. Behalve zeven jaar geleden, toen Zonne op een prachtige zondagmiddag van de herfstvakantie geboren werd, was ik in de afgelopen 20 jaar dus gewoon altijd in Frankrijk, in de herfstvakantie. Aan het klimmen. Ik heb daarvan genoten en ik kijk uit naar een volgende keer.
Vorig jaar bleven we voor het eerst thuis en ondanks dat dat toen tegenviel en ik me voornam dat we dit jaar wél weg zouden gaan, bleven we ook dit jaar thuis. Volgend jaar nieuwe ronde, nieuwe kansen: dan is alle onrust rondom de verhuizingen voorbij.
Herinneringen maken. Dát is waar ik in deze periode in het boshuisje de prioriteit wil leggen.
En oh ja… iets met het voorbereiden van de verbouwing en de verhuizing naar ons nieuwe huis. Daar doe ik ook dingen voor. Dagelijks. Echt.
Making memories is een veel leukere focus.
Ik vind dat belangrijk. Niet voor niets staat dit doel bovenaan mijn lijstje met doelen en voornemens.
k wil mijn kind en mezelf mooie herinneringen geven. Niet alleen over hoogtepunten, maar ook een gevoel van veiligheid en rijkheid (wat iets anders is dan rijkdom).
Nog een dikke week en dan ben jij zeven jaar oud. En gezien de drukke agenda van al die Kinderen Van Tegenwoordig, die blijkbaar óók tijdens de herfstvakantie gewoon doorgaat, vierden wij je kinderfeestje dit weekend al.
Vorig jaar maakte ik namelijk de fout om het op een doordeweekse dag te willen vieren. Na de zoveelste afmelding werd het feestje vervolgens twee keer opnieuw gepland en tenslotte geannuleerd. Ik beloofde jou dat we het dan wel in het voorjaar zouden vieren en vervolgens vergaten we het allebei zo’n beetje. Inmiddels heb ik het in mijn agenda gezet en ken ik de regels die in dit dorp van toepassing zijn: vantevoren alles checken en regelen via de whatsapp en daarná pas uitnodigingen tekenen en uitdelen.
Dat ging dus helemaal goed en ik wilde er voor jou een onvergetelijk feestje van maken.
Doorgaan met het lezen van “Psst… elfen bestaan gewoon wél….”
