Een verhaal over met vallen en opstaan groeien naar balans, geluk en vrijheid.
Vandaag ben ik vrij. Gewoon echt vrij. Ik deed immers vorige week die uitstelklus en vervolgens sleep ik één en ander op mijn gemakkie een beetje bij. Voor die andere opdracht hoef ik pas aan het einde van de week weer aan de slag.
“We gaan naar buiten, met Pippa naar het bos, naar het magisch bos. Maar we gaan op een geheime missie, Zonne! Als je iemand ziet, ook al is het in de verte, wil je me dan waarschuwen? Met een geheim teken of een dierengeluid? Want niemand mag ons zien, niemand mag ons tegenkomen. Anderhalve tot twee meter is voor niet-hoestende mensen, wij willen helemaal niemand tegenkomen vandaag, oké?”
De wekker maakt vogelgeluidjes en terwijl ik langzaam wakker word, trippelen er kindervoetjes mijn kamer in en schuift er een meisje naast mij het bed in, nog warm van de slaap. Ze nestelt zich met haar billen tegen mijn zachte moederlijf.
Lees verder
… ik word daar dus blij van, van dat terugkerende daglicht. Het gaat sluipenderwijs, maar inmiddels hebben we toch echt wel een uur plus een dik kwartier méér daglicht dan rond kerst.
In de ochtend gaat het best traag. Vind ik dan. Iedere dag één minuutje, maar ik zou zo graag weer eens willen ontbijten bij daglicht. ’s Middags is het goed te merken dat de dagen langer worden. Ik vind dat heerlijk.
Lees verder
De astronomische schemering begint natuurlijk al wat eerder maar als ik ’s morgens om half negen het bos in wandel dan is de zon nog niet opgekomen. Het fietslampje dat zo nu en dan aan Zonnes fiets hangt, is nu dus nog aan Pippas halsband te vinden.
Doorgaan met het lezen van “Een kwartier per week”
Op de sporadische dagen dat ik ’s morgens een externe afspraak heb na, maak ik iedere ochtend een hondenboswandeling van een uur. Vaak wandel ik alleen. Bijna dagelijks kom ik dus in het bos: soms ietsjes meer aan de zuidkant, soms wat meer naar het Noorden. En vanzelfsprekend kom ik er met de regelmaat van de klok andere hondeneigenaren tegen.
Doorgaan met het lezen van “Ik hartje planborden”
Het is soms gewoon een kwestie van vertragen. Een ander looptempo, een ander ritme.
Doorgaan met het lezen van “Een kwestie van vertragen”
Een meisje glipt onder mijn dekens en zingt een goedemorgenliedje voor me.
Ik kreun dat mijn ogen nooit meer open kunnen.
Maar daar trapt ze niet niet.
Doorgaan met het lezen van “Zaterdag”
Toen het speelafspraakje op het laatste moment afgezegd werd was dat niet erg. Wij gingen samen leuke dingen doen. Gewoon thuis en in de tuin.
Doorgaan met het lezen van “Samen kleuren”
Ooit had ik geen kind en werkte ik heel veel en deze week gaat er ook zo uitzien. Gisteren bracht ik namelijk mijn dochter naar een zomerkamp en vandaag is de werkweek begonnen.
Ik heb precies een week om deze vrij grote opdracht af te ronden en daarnaast heb ik allerlei uitsteltaken die niet eeuwig uitgesteld kunnen blijven, waar ik aandacht aan wil geven. De BTW-aangifte bijvoorbeeld, en het eeuwig uitgestelde plintenproject. Die andere huisinrichtklusjes die maar geen prioriteit gekregen hebben sinds wij in november in dit huis gingen wonen.
En tenslotte kan ik gewoon zonder ergens over na te denken of iets te regelen, mijn huis verlaten. Om te gaan sporten bijvoorbeeld, of om iets mee te krijgen van de feestelijkheden in de stad waarin ik vorig jaar nog woonde.
Vorige week schreef ik over dat ik van niets doen lui aan het worden was. Daar zou ik op terugkomen: mijn plan was om toch eens wat meer uitstelklusjes aan te gaan pakken. Daarom probeerde ik er sowieso meer bij stil te staan wat ik eigenlijk doe in zo’n week.
Doorgaan met het lezen van “En hoe was jóuw week?”
Een paar dagen geleden las ik het blijmakerslijstje van Minimal Dutchie Anja. Anja gaf mij nog een eervolle vermelding, heel lief. Maar dat was niet waarom ik het zo fijn vond om om haar blogartikel te lezen. Ze herinnerde me eraan om vooral te blijven stil staan bij alle dingen in mijn leven die me goed doen, waar ik blij van word.
Doorgaan met het lezen van “De mooie dingen in de afgelopen weken”
Echt wel dat toeren veel leuker is dan op een camping hangen. En misschien zelfs wel leuker dan klimmen, soms….
’t Is dat Zonne zo vreselijk gelukkig wordt van met andere kinderen spelen, anders wist ik het wel….
De lucht vochtig nog
Dauw op het gras en natte sokken
Over het platgetrapte gaas springen we
En nemen de hondenuitgang
Door het blauwebloemenveld
We volgen het pad dat naar die onbekende bestemming gaat
En slaan toch maar linksaf
Terug naar huis
Een andere keer misschien dan lopen we wel door
Maar voor vandaag vind ik het nu genoeg
Doorgaan met het lezen van “Een ochtendwandelingetje door het elfenbos”
Ik bracht haar naar de hondenkennel vandaag. We hebben namelijk een vol weekend en soms is dat gewoon echt te ingewikkeld met een hond erbij. Het is ook de vraag of je de hond er plezier mee doet om haar dan steeds mee te slepen. Dus ik maakte vorige week een afspraak. In overleg met de kennelmensen bracht ik haar vanmorgen al. Dan had ze nog alle tijd om met de andere honden te spelen en te wennen aan de omgeving. Als ik haar ’s avonds had gebracht, waren ze al snel “op hok gegaan” namelijk en het is dan maar de vraag of ze dan had kunnen slapen vanwege al die nieuwe indrukken.
Ik heb minimaal één lezeres die me al weleens heeft laten weten dat ze niet weet of ze moet lachen of zich zorgen maken of zo, wanneer ik weer eens begin over het daglicht.
Speciaal voor haar schrijf ik vandaag een korte update.
Doorgaan met het lezen van “Een heerlijk weerpraatje over niks”
Een zwartwitte wereld, bedenk ik me. Met hier en daar wat bruine herfstbladeren als je goed kijkt. Het is weliswaar bewolkt, maar het daglicht wordt gereflecteerd door de sneeuw die de grond bedekt. Zo kom ik wel aan mijn dagelijkse portie daglicht. Doorgaan met het lezen van “Hondenleven: meditatie in het bos.”
Vandaag is het blijkbaar Blue Monday. De deprimerendste dag van het jaar. Iets over donkere dagen en zo.
Ik snap daar niks van. Vandaag gaat de zon namelijk 27 minuten later onder dan precies een maand geleden. Ik vind dat het tegendeel van deprimerend.
En wat mij dan nog extra blij maakt is dat het tegenwoordig weer (bijna) helemaal licht wanneer we na het tandenpoetsen de deur achter ons dichttrekken op weg naar school!
Wij wandelen tegenwoordig in een paar minuutjes naar school. Tot de verhuizing was dat 20-30 minuten. Dat wij nu zeeën van tijd hebben ’s morgens voelt echt als een cadeautje.
Doorgaan met het lezen van “Blue Monday en de rijkdom van wandelen”
Wij hebben een nieuw rondje, Pippa en ik. We gaan via het plantsoen achter ons huis (goed voor de ochtendplas) via de plaatselijke basisschool, waar het commando “blijf” geoefend wordt, naar het bos.
Doorgaan met het lezen van “Uit het dagboek van een hondenleven, hoofdstuk 5. Een nieuw rondje.”
Helaas is het niet aan mij voorbij gegaan.
Afgelopen vrijdag was het zwarte vrijdag.
Dat betekent zo veel als dat winkels roepen dat ze vanalles verkopen tegen Betere Prijzen Dan Ooit.
En zo links en rechts hoorde en las ik dat mensen zo al hun wensenlijstje hadden. Ze gingen hun slag slaan. Niet dat ze zich lieten verleiden, natuurlijk. Nee man wat denk je wel. Zo zijn ze niet. Nee ze hadden al langer iets op het oog en hebben gewacht tot Die Geweldige Aanbieding.
