Een verhaal over met vallen en opstaan groeien naar balans, geluk en vrijheid.
De afgelopen weken werkte ik op 12 uur, verdeeld over drie ochtenden. En één keer op een avond maar dat was omdat ik iets was vergeten en dat moest wel af. Verder deed ik wat aan achterstallige administratie want er moest nog een IB-aangifte gedaan worden. Qua werk ruimde ik mijn mappenstructuur op, ging een keer lunchen op afstand en stuurde wat mailtjes. Kletste over wat werkgerelateerde onderwerpen Linkedin.
Lees verderVandaag ben ik vrij. Gewoon echt vrij. Ik deed immers vorige week die uitstelklus en vervolgens sleep ik één en ander op mijn gemakkie een beetje bij. Voor die andere opdracht hoef ik pas aan het einde van de week weer aan de slag.
Hoewel je natuurlijk kan overdrijven, zit er wat mij betreft een flinke waarheid in de uitspraak “meten is weten”. Daarom houd ik bijvoorbeeld al sinds 2014 mijn uitgaven bij. Dan wéét je waar het blijft.
Op mijn werk hield ik altijd urenstatussen bij. Ik begon daarmee als werknemer omdat het bij mijn toenmalige werkgever gebruikelijk was. Eigenlijk wist ik niet beter, dus ook toen ik mijn eigen bedrijf oprichtte hield ik gedurende de dag bij waar ik mee bezig was. Zo wist ik wat veel tijd en minder tijd kostte en kon ik daar mijn toekomstige werkzaamheden beter op begroten.
lees verderGisteren is de maand maart begonnen en op deze eerste dagen van de maand voel ik me zeker tien kilo lichter dan in de maanden ervoor. De lente is wat mij betreft begonnen: er zijn krokussen te zien, de natuur is iedere dag een beetje groener dan de dag ervoor en wat daarnaast ook meehelpt is dat het inmiddels licht is wanneer de wekker afgaat. En ook tijdens de avondmaaltijd. De dagen kloppen weer voor mijn gevoel.
Al sinds ik min of meer zelfstandig kan nadenken heb ik een haatliefderelatie met de maand december. Sinterklaas, kerst en oud-en-nieuw, voor mij hoeft het niet persé. Te veel verwachtingen, te veel consumeren, te veel opgelegde gezelligheid. Al jaren zoek ik naar alternatieven maar toch blijft dat altijd een beetje een zoektocht: een compromis tussen “wat hoort”, “wat ik leuk vind” en 100% vluchtgedrag door ad hoc buitenlandreisjes te boeken.
Op zich is dat zoeken ook helemaal niet zo erg natuurlijk en inmiddels is het weer zo ver: het is december. De sint is in het land, de pieten en de discussies ook. Zwarte vrijdag is voorbij, de winkels en pakjesbezorgers beleven hoogtijdagen.
Je leest het overal: in deze wereld van technologie, kantoorbanen, sociale media, welvaart, stress, multitasking en continue prikkels zouden wij meer aan meditatie, mindfulness of yoga moeten doen. Zodat we ons kunnen focussen. Zodat we meer in het “hier en nu” leven. Om het leven beter te kunnen overzien, zodat we gelukkiger zijn, zodat we onze creativiteit kunnen benutten en omdat het ons helpt te investeren in de zaken die echt belangrijk zijn. Volgens sommigen zou je zelfs de kans op allerlei vreselijke aandoeningen kunnen vermijden door hun methode te volgen.
Doorgaan met het lezen van “Mindfulness: ieder haar eigen versie”
Wat ik van het reizen van de Sunnybus geleerd heb, is dat het gewoon véél relaxter is wanneer je besluit dat je vakantie begint wanneer je de deur van je huis achter je dicht trekt. Met een camperbusje is dat niet zo lastig, maar dit jaar gaan we niet met de Sunnybus. Die gaat morgen op marktplaats, ik hoop haar vóór onze vakantie nog te verkopen.
Doorgaan met het lezen van “Vakantie – voorpret”
Af en toe een fikse bui. Een koel dagje. We lezen boeken, Zonne en ik. Lekker knus in de Sunnybus. En dat rijmt.
Maar er is ook zon, zo tussendoor. Dus met de regenjassen aan gaan we het bos in. Gisteren klommen wij, vandaag gaan we op avontuur. We maken een prachtige wandeling.
Al een tijdje ben ik aan het stoeien met mijn takenlijstjes. U weet wel, die takenlijstjes waar ik al eerder over schreef.
In de afgelopen twee jaar ben ik er een ster in geworden om de taken die ik mezelf toebedeeld heb, op een volslagen anarchistische manier elkaar te laten opvolgen. Alleen een aantal kind- en hondgerelateerde zaken gaven de dag ritme: opstaan, kook- en eetmomenten, het volgen van het schoolritme en het uitlaten van de hond. Daarbij is “uitstelgedrag” de laatste weken toch wel een negatieve factor geweest die me werkafmaakstress en negatieve energie opleverde. Met dank aan sociale media.
De afgelopen twee weken had ik het best druk met werkdingen. Een ingewikkeld rapport moest opgeleverd worden en er komen ook wat nieuwe dingen aan waarin ik wat tijd en energie wilde stoppen.
Maar sinds gisteren is dat anders. De rust is wedergekeerd. Het lukt me goed om het minder leuke aspect aan rust, namelijk “minder omzet”, te negeren. Er komt namelijk wel weer een nieuwe klus aan, binnenkort.
In de tussentijd is de koude van vorige week helemaal verdwenen, het is heerlijk lenteweer. Wát een timing!
Ik bedacht dat ik weleens wilde experimenteren met vroeg opstaan. Ik vertelde dat ik erg genoot van alle knusheid van ons ochtendritueel, maar dat ik óók eens wilde uitproberen hoe het anders kan.
Grapppig dat je dan reacties krijgt van mensen die vinden dat ik vooral moet blijven genieten van die knusheid en níet vroeger moet opstaan. Bedankt voor die mening, ik heb het 0 seconden overwogen maar uiteindelijk toch maar besloten om gewoon te doen wat ik zélf wil. Ik heb namelijk graag “best of both worlds” en in dit geval kan dat ook gewoon!
Hierbij mijn ervaringen:
Doorgaan met het lezen van “Het ochtendexperiment en de ervaringen”
Laatst belde ze. Het was druk op de weg en ze ging het niet redden om haar zoon op tijd op te halen van de BSO. Of ik misschien….?
Ja natuurlijk. De BSO is immers twee minuten lopen en ik vind haar zoon lief. ’t Is een kind met een iets ingewikkeldere gebruiksaanwijzing dan de meeste kinderen en dat is best lastig voor haar. Wat mij betreft compenseert hij die gebruiksaanwijzing ruimschoots met zijn natuurlijke charme en zijn grote hart, hoewel het gewoon wel even geduurd heeft tot ik dat ontdekte. Zij kan echter niet iedereen zomaar even vragen om in te springen en als zelfstandige moeder zonder partner heeft ze dat vangnet even hard nodig als ik. Ik zei dus “ja”.
Zodra het kon ging ik in de afgelopen jaren in het weekend weg, en dat was vaak. Die behoefte om weg te gaan begon al in mijn studententijd, toen ik toch wel regelmatig in behoorlijk rottige studentenkamers woonde. En dat is altijd zo gebleven, zowel het min-of-meer rottig wonen als het wegvluchten. Het lijkt erop dat ik nu pas, nu ik veertiger ben, het voor elkaar heb om in een huis te wonen dat weliswaar niet perfect is, maar waarvan de nadelen overkoombaar zijn en de voordelen intens aanwezig.
Maar goed. Vluchten was het dus, en niet alleen maar “fijn weggaan”. Een paar jaar lang werkte ik zelfs de éne week van dinsdag tot en met vrijdag en de andere week van maandag tot en met donderdag, om vervolgens die vier vrije dagen in een bos in Frankrijk door te brengen. Dat zijn dan toch zo’n 100 dagen per jaar en dan tel ik de vakanties nog niet eens mee… Want ja… ook bijna alle (school-) vakanties werden “elders” doorgebracht. Ik ging graag een weekendje of een paar weken ergens aan de rotsen hangen.
Later, toen Zonne ook zo af en toe aan haar trekken mocht/wilde komen, kwamen daar de roadtrips met de Sunnybus en kamperen op een natuurkampeerterrein bij. Twee jaar geleden gingen we in de meivakantie naar een dure camping met kindervermaeck. Ik moest namelijk werken en dat kon daar prima vanwege de activiteiten. Maar ook tóen gingen we weg, dus.
Doorgaan met het lezen van “Geld besparen door fijn te wonen”
Een zwartwitte wereld, bedenk ik me. Met hier en daar wat bruine herfstbladeren als je goed kijkt. Het is weliswaar bewolkt, maar het daglicht wordt gereflecteerd door de sneeuw die de grond bedekt. Zo kom ik wel aan mijn dagelijkse portie daglicht. Doorgaan met het lezen van “Hondenleven: meditatie in het bos.”
Wij hebben een nieuw rondje, Pippa en ik. We gaan via het plantsoen achter ons huis (goed voor de ochtendplas) via de plaatselijke basisschool, waar het commando “blijf” geoefend wordt, naar het bos.
Doorgaan met het lezen van “Uit het dagboek van een hondenleven, hoofdstuk 5. Een nieuw rondje.”
Helaas is het niet aan mij voorbij gegaan.
Afgelopen vrijdag was het zwarte vrijdag.
Dat betekent zo veel als dat winkels roepen dat ze vanalles verkopen tegen Betere Prijzen Dan Ooit.
En zo links en rechts hoorde en las ik dat mensen zo al hun wensenlijstje hadden. Ze gingen hun slag slaan. Niet dat ze zich lieten verleiden, natuurlijk. Nee man wat denk je wel. Zo zijn ze niet. Nee ze hadden al langer iets op het oog en hebben gewacht tot Die Geweldige Aanbieding.
Met vele andere Nederlanders leverde ik vanavond mijn eigen bescheiden bijdrage aan de drukste avondspits van het jaar. Er stond, hoorde ik op de radio (want ja… ik luister heel ouderwets nog graag naar radio één wanneer ik in de file sta) ruim 1100 kilometer file.
Gelukkig voor mij, die dichtbij de Duitse grens woont en ook nog eens met een zachte chee praat, staan de meeste files in de Randstad. Mensen betalen daar niet alleen het dubbele voor een huis als dat van mij, maar ze doen ook nog eens veel langer over hun reis van huis naar werk en andersom. Dat is wel een beetje een oneerlijke wedstrijd trouwens want ik werk dus vanuit huis en heb maar één of hooguit twee keer per week een externe afspraak die ik bovendien bijna altijd buiten de filetijd om plan, bovendien zijn veel bezoeklocaties goed bereikbaar met OV.
Maar goed. Ik dwaal af. Ik wilde het vanavond even over iets anders hebben.
Voor mij is het heel gewoon om in iedere schoolvakantie weg te gaan. In ons ouwe huis was ik immers liever zo weinig mogelijk en eigenlijk gold dat ook voor de twee woningen die ik daarvóór bewoonde. Behalve zeven jaar geleden, toen Zonne op een prachtige zondagmiddag van de herfstvakantie geboren werd, was ik in de afgelopen 20 jaar dus gewoon altijd in Frankrijk, in de herfstvakantie. Aan het klimmen. Ik heb daarvan genoten en ik kijk uit naar een volgende keer.
Vorig jaar bleven we voor het eerst thuis en ondanks dat dat toen tegenviel en ik me voornam dat we dit jaar wél weg zouden gaan, bleven we ook dit jaar thuis. Volgend jaar nieuwe ronde, nieuwe kansen: dan is alle onrust rondom de verhuizingen voorbij.
…. Hoera, ik heb een nieuwe opdracht, en een hele leuke!
Dat dacht ik eergisteren… maar… het greep me óók een beetje naar de strot. Want já ik ga een onderzoek uitvoeren voor een onderwijsinstelling. Een hele leuke. En buiten mijn comfortzone dus ga ik veel leren. Het is ook een prima betaalde klus. Niet te veel, niet te weinig. Leuk onderwerp, leuke doelgroep om mee in gesprek te gaan, hele leuke methodiek.
En vervolgens vond ik gisteren weer een andere hele leuke aanvraag in mijn inbox. Iets met zieke mensen. Ook al zo’n interessant onderwerp….. Tja… tis de tijd van het jaar: de budgetten moeten altijd op in q4 en in dat kwartaal draai ik meestal de hoogste omzet. Goed nieuws voor mij, dus!
Mááár… Doorgaan met het lezen van “Samenwerken om werkdruk te voorkomen.”
