Een verhaal over met vallen en opstaan groeien naar balans, geluk en vrijheid.
Vandaag ben ik vrij. Gewoon echt vrij. Ik deed immers vorige week die uitstelklus en vervolgens sleep ik één en ander op mijn gemakkie een beetje bij. Voor die andere opdracht hoef ik pas aan het einde van de week weer aan de slag.
Het weer is omgeslagen: de hittegolf is voorbij. Vandaag ging Zonne in haar zorgvuldig bij elkaar gekozen outfit en met nieuwe schoolrugzak – maatje groter – voor het eerst naar groep zes.
Tijd om even weer wat puntjes op een rijtje te zetten en plannen te maken voor de komende tijd!
Ik ging aan de slag met mijn geliefde lijstjes.
Lees meerHet zijn roerige en surrealistische tijden, tijden waarin we met zijn allen uit onze comfortzone stappen en ons leven anders inrichten. Op last van de regering. Surrealistisch indeed.
Uit je comfortzone getrokken worden is spannend. Het zet je in de overlevingsmode en zorgt er bij sommige mensen voor dat de zolder ineens vol staat met pakken wc-papier. Je kunt ze maar in huis hebben. Dus.
Veel mensen omarmen hun goudvisleven en raken van slag wanneer zij hun vaste rondje niet meer kunnen zwemmen. Ik begrijp dat best…
Lees verderIk las een blog over de luxe en noodzaak van rebellie. Hierin wordt betoogd dat mensen die rebels denken, dat doen uit noodzaak, omdat ze niet anders kunnen. Je leeft naar de keuzes die je maakt en dan staat er iets persoonlijks op het spel.
Ik denk overigens ook dat mensen ook gewoon van nature wel wat dwars kunnen zijn. Het is niet persé altijd een bewuste keuze, denk ik.
Mensen die rebels denken, blijven trouw aan zichzelf en hebben het lef om hun eigen geluid te laten horen. Ik vind dat heel belangrijk. Ik vind het zelfs een noodzaak. Te veel macht of zelfingenomenheid is niet goed en dan is het nodig dat er mensen zijn die een ander geluid durven laten horen. Dat geldt zowel op grote schaal, zoals bijvoorbeeld in landen waarin volkeren onderdrukt worden, als op kleinere schaal, zoals op de werkvloer of het schoolplein, in verenigingen, families, vriendengroepen en allerlei andere communities.
lees verder
Hoewel je natuurlijk kan overdrijven, zit er wat mij betreft een flinke waarheid in de uitspraak “meten is weten”. Daarom houd ik bijvoorbeeld al sinds 2014 mijn uitgaven bij. Dan wéét je waar het blijft.
Op mijn werk hield ik altijd urenstatussen bij. Ik begon daarmee als werknemer omdat het bij mijn toenmalige werkgever gebruikelijk was. Eigenlijk wist ik niet beter, dus ook toen ik mijn eigen bedrijf oprichtte hield ik gedurende de dag bij waar ik mee bezig was. Zo wist ik wat veel tijd en minder tijd kostte en kon ik daar mijn toekomstige werkzaamheden beter op begroten.
lees verder
Jarenlang had ik niet echt een plan of zo. En ook geen doel. Ik was wel ambitieus hoor, maar daar zat niet persé een doel achter. Die ambitie heeft meer te maken met dat ik niet het type persoon ben dat iets “een beetje” doet. Ik ben meer van het springen met mijn ogen dicht en dan maar kijken of ik blijf drijven. En omdat ik het al vaak geoefend heb kan ik behoorlijk goed drijven, sterker nog, als ik dan tóch in dat water lig dan ben ik niet echt zo’n dobbertype. Nope, ik ga dan maar even een vlinderslag oefenen of zo. Of zo ver mogelijk onder water zwemmen. En dat dus tig keer, tot ik het kan.
lees verder
Op de sporadische dagen dat ik ’s morgens een externe afspraak heb na, maak ik iedere ochtend een hondenboswandeling van een uur. Vaak wandel ik alleen. Bijna dagelijks kom ik dus in het bos: soms ietsjes meer aan de zuidkant, soms wat meer naar het Noorden. En vanzelfsprekend kom ik er met de regelmaat van de klok andere hondeneigenaren tegen.
Doorgaan met het lezen van “Ik hartje planborden”
Er is niet alleen een nieuw jaar maar ook een nieuw decennium aangebroken en dat voelt goed. Niet dat het afgelopen decennium zo afschuwelijk was hoor: integendeel. Ik heb in de afgelopen tien jaar belangrijke levenslessen geleerd. Ik heb geleerd om meer balans te vinden tussen werk en privé. Ik heb ook (eindelijk) geleerd hoe ik richting aan mijn leven kan geven, hoe ik aan het roer van mijn eigen leven kan staan. Dat heeft me veel gebracht: een dochter; werk dat bij me past en dat me gelukkig maakt; prachtige momenten; mooie avonturen en een solide financiële basis.
Nu is het 2020 en mijn leven heeft er eigenlijk nog nooit zo mooi uitgezien. Dat is iets om heel dankbaar voor te zijn!
Doorgaan met het lezen van “2020, start van een nieuw decennium”
Het is de laatste dag van het jaar en wij zijn in Berlijn. Het is fijn om er weer even helemaal uit te zijn. Ik vind dat we het verdiend hebben. Ik heb de afgelopen maanden hard gewerkt. Of best hard, dan. Voor een lid van de deeltijdprinsessenclub dan….
Doorgaan met het lezen van “Wat er van mijn voornemens en doelen terecht kwam in 2019.”
Vandaag is het 22 december. Een bijzondere dag, het is namelijk de kortste dag van het jaar. We hebben maarliefst één seconde minder daglicht dan gisteren en morgen komen er alweer vijf seconden bij.
Dat de dagen na vandaag weer lengen wil niet zeggen dat het eerder licht wordt. Integendeel: over een week komt de zon twee minuten later op dan vandaag. Wel is er dan aan het einde van de middag vijf minuten daglicht bijgekomen. Dat is toch weer mooi meegenomen.
Ik ben een type mens dat zichzelf behoorlijk veel doelen kan opleggen in verschillende deelgebieden van mijn leven. Soms zoek ik naar duurzame verdiepingen of verbeteringen van mijn leven; zo legde ik in de afgelopen weken mijn lat wat hoger qua eco-keuzes, en vervolmaakte ik mijn geweldige huishoudschema. En dan wilde ik ook nog geen goudvisleven dus kwam er een cursus en beleefden we avonturen.
Verder lezen
Een tijdje geleden schreef ik hier en hier over zin geven aan je leven. Over passievol leven en de juiste prioriteiten stellen in je leven. Over een betekenisvol leven leven, over een leven dat past bij wat ik werkelijk belangrijk vind.
Ik schreef toen:
Doorgaan met het lezen van “Project bevrijd-de-goudvis; een weekoverzicht.”Ook als je zo’n beetje meedrijft op de golven van het leven raak je weleens op het verkeerde strand verzeild. Waar het dan ook wel oké toeven is, trouwens. Zo goed dat je misschien vergeet dat je ergens naar op weg was. En dat is prima, voor een tijdje. Maar dat moet je dan wel een keertje beseffen, dat je ergens naar op weg was en nu blijft hangen. Ergens in blijven hangen is óók een keuze namelijk en die maak ik liever bewust dan dat het me overkomt en dat ik dan later spijt heb.
In tegenstelling tot veel mensen die financiële onafhankelijk nastreven door passief inkomen op te bouwen, heb ik er – financieel gezien – jarenlang op los geleefd. Of ik het nu had of niet: ik gaf geld uit aan de dingen die ik belangrijk vond. Ik stond dus chronisch rood en had een oplopende studieschuld maar ik sliep ’s nachts op twee oren tegelijkertijd: ik ben niet in de wieg gelegd om me erg veel zorgen te maken in het leven.
Doorgaan met het lezen van “Het leven is te kort om op kantoor te zitten”
Je leest het overal: in deze wereld van technologie, kantoorbanen, sociale media, welvaart, stress, multitasking en continue prikkels zouden wij meer aan meditatie, mindfulness of yoga moeten doen. Zodat we ons kunnen focussen. Zodat we meer in het “hier en nu” leven. Om het leven beter te kunnen overzien, zodat we gelukkiger zijn, zodat we onze creativiteit kunnen benutten en omdat het ons helpt te investeren in de zaken die echt belangrijk zijn. Volgens sommigen zou je zelfs de kans op allerlei vreselijke aandoeningen kunnen vermijden door hun methode te volgen.
Doorgaan met het lezen van “Mindfulness: ieder haar eigen versie”
Onlangs werd in de actieve slackgroep voor FIRE-adepten een mooi artikel gedeeld van Joshua Becker, een artikel dat te vinden is op de website becomingminimalist.com. Hij stelt in zijn artikel dat het begrip “geluk” in onze maatschappij gedefinieerd wordt in materialistische termen: een huis, auto, reizen, entertainment, uit eten gaan.
Doorgaan met het lezen van “Uit je leven halen wat erin zit.”
Ik heb een raadsel.
Komt ‘ie….
Een vader en zijn zoon zijn op weg van de voetbaltraining naar huis. Onderweg rijden ze een tunnel in en uit het niets komt een tegenligger op ze af die op de verkeerde weghelft rijdt. Er volgt een frontale botsing. De vader is helaas op slag dood. De zoon wordt met gillende sirene naar het ziekenhuis gebracht, alwaar een team van chirurgen in gereedheid wordt gebracht om een levensreddende operatie uit te voeren.
De chirurg die de operatie zal uitvoeren werpt bij het binnenrijden van de patiënt een blik op het gezicht van de jongen en zegt vervolgens: “Ik kan de operatie niet uitvoeren, deze jongen is mijn zoon.”
Hoe kan dat?
Doorgaan met het lezen van “Het raadsel van de chirurg”
Ik schreef er hier al over: Ik sloot een abonnement af op de sportschool om de hoek. En de eerste ervaringen zijn positief!
Voor mij is dat geen vanzelfsprekendheid. De laatste keer dat ik dacht te gaan fitnessen ging ik welgeteld drie keer: ik had géén “klik” met die sportschool en hield het al snel voor gezien. Gelukkig nam ik er geen jaarabonnement en was ik na een maand uit de kosten.
Doorgaan met het lezen van “Hoe doen die oudjes dat??!”
Door de financiële en zakelijke besluiten die ik de laatste tijd genomen heb, en ook gewoon omdat ik het geluk heb om in de rijke witte bubbel te leven, kan ik als zelfstandige alleenstaande moeder toch parttime werken.
Ik zou best iets méér willen werken, eigenlijk, maar het aantal opdrachten dat ik als zelfstandige krijg is van meer afhankelijk dan van de wil om meer te werken. Fingers crossed dat die éne opdracht doorgaat, dus, en in de tussentijd geniet ik gewoon van de vrije uren die ik heb. Er komt echt wel weer een keer een drukkere periode aan.
Doorgaan met het lezen van “Een blog over zwarte gaten en FIRE-verslaving”
Het is 8 april, de zomertijd is ingegaan, eventuele aanpassing van de biologische klok is inmiddels wel achter de rug.
Tijd voor een experiment! Doorgaan met het lezen van “Experiment met vroeg opstaan”
Laatst belde ze. Het was druk op de weg en ze ging het niet redden om haar zoon op tijd op te halen van de BSO. Of ik misschien….?
Ja natuurlijk. De BSO is immers twee minuten lopen en ik vind haar zoon lief. ’t Is een kind met een iets ingewikkeldere gebruiksaanwijzing dan de meeste kinderen en dat is best lastig voor haar. Wat mij betreft compenseert hij die gebruiksaanwijzing ruimschoots met zijn natuurlijke charme en zijn grote hart, hoewel het gewoon wel even geduurd heeft tot ik dat ontdekte. Zij kan echter niet iedereen zomaar even vragen om in te springen en als zelfstandige moeder zonder partner heeft ze dat vangnet even hard nodig als ik. Ik zei dus “ja”.
