Toen het speelafspraakje op het laatste moment afgezegd werd was dat niet erg. Wij gingen samen leuke dingen doen. Gewoon thuis en in de tuin.
Doorgaan met het lezen van “Samen kleuren”Samen kleuren
Categorie: poes
Minoes
Eén van de allereerste prioriteiten die op mijn lijstje stonden voor na de vakantie was een poes. Omdat een leven zonder poezen wat mij betreft niet compleet is, ook al is er een Pippa die óók gewoon heel erg gezellig is.
Doorgaan met het lezen van “Minoes”De liefste poes van de wereld
Ik groeide op met katten en van allemaal heb ik veel gehouden. Als kind was daar die geweldige kater die toeliet dat we hem poppenkleren aan deden en zich liet vervoeren in de poppenwagen. En toen ik student was was daar die lieve kater die zich in een mandje aan een touw van de derde verdieping naar beneden liet transporteren en vice versa: poezen horen buiten, immers.
Toen Zonne geboren werd waren er twee poezen in ons huis.
Achilles, de stoere, sjaggerijnige jeweetwelkater
Die éne kat waarvan de asielmedewerkers ooit zeiden dat hij niet bemiddelbaar was. Een volwassen kat met een onbekend verleden, van onbekende leeftijd. Die ongedurig en luid miauwend langs de tralies van zijn asielverblijf liep en me doordringend en boos aankeek. Een kat met gekke tics, waaronder het dwangmatig likken van zijn achterpoten; gedrag wat hem zijn naam “Achilles” opleverde: stoer en sterk, met een zwakke plek…
Dat was de kat die het moest worden. Waarvan ik dacht dat hij misschien nooit zou aarden bij mensen in een huis, maar stel dát hij ervandoor zou gaan, dan zou hij het misschien alsnog beter hebben dan in het asiel.
Les in minimalisme: een klein huisje in de praktijk
Toen ik in in juli vooruit keek naar onze periode in het boshuisje en mijmerde over consuminderen, bedacht ik dat ik deze periode mooi zou kunnen gebruiken om te oefenen in minimalisme.
Ik zei toen:
Ik kan best minimalistisch leven. In de Sunnybus bijvoorbeeld. Daar lopen de voorwerpen niet vanzelf terug naar de plek waar ze niet horen.
En wie weet gaat dat ook wel lukken in ons vakantiehuisje, waar we over 50 nachtjes slapen in trekken. Dat schattige minihuisje in het bos, waar een tafeltje staat waar nét twee borden en een schaal op passen. Met amper kasten.
Dus ik ga die tijd maar eens lekker gebruiken om te oefenen in minimalisme.
Vorige week schreef ik over waarom voor mij een capsule wardrobe niet werkt. Kort gezegd ben ik te eigenwijs om me aan te passen aan theoretische regels in aantallen kledingstukken, doe ik niet vaak genoeg de was, en heb ik voor verschillende activiteiten verschillende outfits die daarbij passen, zoals met de hond het bos in, een zakelijke meeting en rotsklimmen.
Vandaag wonen we vijf weken in ons kleine boshuisje. Een goed moment om eens te bedenken of dat nou echt zo fijn is.
Doorgaan met het lezen van “Les in minimalisme: een klein huisje in de praktijk”
Zonnige zondag
Jan Huigen
Een beetje lacherig word ik ervan…. want vandaag is het geld van de overwaarde van mijn huis aan mij overgemaakt door de notaris. Ik wist precies hoeveel het zou zijn. Maar als het dan op je bankrekening staat dan kijk je toch nog even een keertje extra.
Een heel bedrag. Met een hoepeltje erom en dan nog een beetje erbij….
Een kwart daarvan heb ik meteen naar mijn BV gestort. Niet mijn geld, immers, maar van de BV. En morgen gaat nog een keer een kwart terug en de dag erna wéér. Iets met maximaal over te maken bedragen…. maar vervolgens is ook de hypotheekschuld aan de BV terugbetaald, dat moet van mijn accountant. En dan houd ik lekker toch nog geld over voor die kleine verbouwinkjes die ik graag wil laten uitvoeren….
Geluk
Een rustigaandagje
Vorige week was een hectische week voor mij maar zeker ook voor Zonne: weer naar school; nieuwe juffen, zelf naar school fietsen in plaats van achterop – en dat vindt ze nog heel spannend – , twee zwemlessen, twee dagen BSO en twee speelafspraakjes. We hebben elkaar dus niet zo veel gezien, in ieder geval veel minder dan normaal en bizar veel minder dan in de vakantie.
Dat kon ook niet. Ik had het druk met nieuwe en bestaande opdrachten en moest ook nog even een huis inpakken en spullen weg gooien. Ook op zaterdag, want toen kreeg ik hulp en reden we tweemaal met een volle aanhanger (en dat was geen kleintje) via de kringloop naar de milieustraat, terwijl Zonne een oppas had in ons boshuisje.
Meestal gaan we op zondagochtend sporten. Maar niet deze zondag. Het was gisteren een rustigaandag.
Een puppie zindelijk maken deel 2
Pippa is nu twee en een halve week bij ons. Voor mij is het de eerste keer in mijn leven dat ik hondeneigenaar ben, en ondanks gezond verstand, enige ervaring met opvoeden van andere dieren en een lief meisje én internet, was het toch echt wel even zoeken naar een nieuwe regelmaat in ons huis.
Ik kende het hondje immers niet en zij kende mij ook niet. Maar het is een heel leergierig hondje dat graag voor mij aan de slag gaat, en bovendien zit er “van nature” behoorlijk wat fijn instinct in, waardoor het opvoeden heel snel gaat. Ze leerde bijvoorbeeld binnen een uurtje pootjes geven. En vanaf de eerste wandeling liep ze vlot en attent aan de lijn, bovendien bleef ze ook al meteen bij me in de buurt – tot struikelen aan toe – als ze “los liep”.
Doorgaan met het lezen van “Een puppie zindelijk maken deel 2”
Poep en plas
Er is veel te vinden op internet over zindelijkheidstraining voor pups. Verhalen over dat ze pas zindelijk zijn als ze één jaar oud zijn en verhalen over hondjes die met 8 weken al zindelijk zijn, wisselen elkaar af. Zo ook de methode om ze zindelijk te krijgen: wel of juist niet met kranten en allerlei tijdschema’s waarmee je met ze buiten gaat. Iedereen adviseert iedereen, gevraagd of ongevraagd.
Toch lijkt de praktijk weerbarstig. Maar eigenlijk weet je dat al, als je ziet hoe veel besproken het onderwerp is op allerlei fora en advies-websites… Doorgaan met het lezen van “Poep en plas”
En dan nu…..?
….. terug naar het dagelijks leven…!
We zijn weer thuis en troffen een luid spinnend poezenbeest aan dat gisteren de hele avond niet bij me weg te slaan was. Vandaag ook niet, trouwens.
Kamikazemuis
Het is blijkbaar een goed muizenjaar in de buurt van ons huis.
Misschien heeft dat wel te maken met de kippen van de buren. Voedsel genoeg, immers. Die kippen met bijbehorende muizen zijn er al een tijdje. Maar sinds poes Otje weer helemaal fit is – en dikker dan ooit, hoewel nog steeds niet té dik – neemt ze ze mee naar binnen.
Levend.
Kijk maar….
Weer thuis….
Een ziek poesje
We gingen woensdag met haar naar de dierenarts voor de jaarlijkse vaccinatie. En vervolgens was ze kwijt. We zochten haar en riepen haar maar ze bleef kwijt. Drie dagen lang. Pas zaterdag kwam ze aanlopen toen we haar weer aan het zoeken waren. Broodmager. En ze wilde niet eten.
De zon de zon oh yeah de zon!
Afgelopen vrijdag beleefden wij de eerste buitendag in een lentezonnetje. Deze dag begon met gewoon binnen zijn, overigens: ’s morgens is het nog best koud en ligt er nog een laagje rijp op het platte dak: dan weet ik genoeg…
Maar die zon, die zon… die heeft al best wat kracht!
Ik dacht dat het alleen vrijdag echt mooi zou zijn, maar niets was minder waar! We lunchten drie dagen achter elkaar lekker aan de grote tafel in de tuin. Ik las een boekje terwijl er om mij heen puzzels gemaakt werden en kastelen gebouwd. En ja, de zandbak is ook weer in gebruik!
Ons kleuterpoesje Otje ging voor het eerst in haar korte leven lekker naar buiten en genoot met volle teugen. ’s Avonds was het dus weer rustig in huis: ons viervoetertje lag bij te slapen in plaats van dat ze haar te veel aan energie botvierde op Dikke Poes die daar he-le-máál niet op zat te wachten…
Zo gingen wij het weekend door. Er werd nog wat geklommen. Het wasje werd toch maar binnen opgehangen, omdat de lage zon niet lang genoeg de tijd heeft om de omgeving van het wasrek te verwarmen.
Geen carnaval. Geen gedoe. Een goede vriend op bezoek en twee dagen later een vriendin.
Een heerlijk rustig weekendje. In de zon. Op dit soort dagen is het niet zo moeilijk om me aan mijn voornemen te houden om op alle vrije dagen lekker naar buiten te gaan!
Otje
Dit is Otje.
Otje is als heel jong poesje op straat gevonden en naar het asiel gebracht. Ze werd vervolgens mee naar huis genomen door een mevrouw met een kat die haar alle hoeken van het huis liet zien.Arme Otje….
Ze ging dus weer terug naar het asiel.
Zonnekind en ik gingen er vandaag kijken. Een jaar of zeven geleden nam ik uit dit asiel twee volwassen langzittende katten mee naar huis. Met name Gilles was een moeilijk plaatsbare, want zeer humeurige, kater. In januari dit jaar werd Gilles, inmiddels 16 jaar oud maar nog steeds een imposante straatvechter, hoewel thuis een heel gezellig beest, doodgereden en sindsdien had Freya het rijk alleen.
Eindelijk rust, moet ze gedacht hebben. Want ze werd getolereerd door Gilles, zo lang ze hem maar de beste plekjes en de lekkerste hapjes gunde. Af en toe een fikse pets moest ze bovendien voor lief nemen.
Freya is een heerlijke theemuts. Ze laat zich alle attenties van Zonnekind, of die nou wel of niet echt katvriendelijk zijn, prima aanleunen. Als Zonnekind, die meestal wel lief is, haar te enthousiast optuigt met mutsjes en dekentjes en speelgoed, gaat ze gewoon weg. Als ze daar tenminste niet te lui voor is.
Buiten transformeert mijn somewhat overweight poes tot een geweldige jaagster die me regelmatig op muizen trakteert.
Lucky me.. …. …
Er was binnenshuis echter ruimte voor een wat levendiger exemplaar en dat werd dus, gezien de leeftijd van Zonnnekind, een kitten. Otje.
Net als zo veel katjes uit het asiel, liet Otje zich maar moeilijk vangen en aaien. Een schuw beestje dus. De mevrouw van het asiel vroeg zich dan ook af of het wel een geschikte match was met Zonnekind, maar ik had er voldoende vertrouwen in….
Ik voorzag een reïntegratie traject en veel geduld, waarna Otje zich langzaam maar zeker steeds meet thuis zou voelen.
Zoals zo vaak met poezen liep dat even anders….
Zodra Otje ons huis binnenkwam, was alle oorspronkelijke schuwheid over en ging ze, al spelend, op onderzoek uit. Zelfs het overenthousiaste peuterkind dat gillend van plezier achter haar aan ging, was voor haar geen reden om zich ergens onder de bank terug te trekken.
En toen die ene kleine dondersteen (de menselijke variant) naar bed ging nestelde de andere dondersteen genaamd Otje zich luid spinnend en kopjes gevend op mijn schoot. Helemaal ontspannen besloot ze: “Deze mens is van mij!”
Niet Otje heeft mijn liefde en aandacht nodig maar Freya. Mijn arme theemuts verstopte zich achter de bank en ging vervolgens in één streep, beledigd, naar buiten.
Een paar uur later kwam ze weer binnen om zich te verstoppen op de vensterbank, achter het gordijn.
Ik hoop voor haar dat ze snel ontdekt dat die lichtgewicht geen kwaad in de zin heeft…. want zeg nou zelf…. is het nou geen droppie??!
