Een verhaal over met vallen en opstaan groeien naar balans, geluk en vrijheid.
Het is best bijzonder om te bemerken hoe het uitzicht op een verandering energie kan geven. En die verandering die komt er: na morgen wordt er voorlopig even geen thuisonderwijs gegeven omdat Zonne dan twee weken meivakantie heeft en na die meivakantie zal ze weer zo nu en dan naar school gaan. Van school kreeg ik een bericht dat het team overlegt over hoe het naar school gaan eruit zal gaan zien. Dat wacht ik dus maar even af.
Konden we de klok maar vooruit zetten. Niet een uur, dit weekend, maar een maand, twee maanden, een half jaar, een jaar.
En dat er dan weer genoeg ruimte in de ziekenhuizen is
Dat er geen wachttijden meer zijn voor de niet-acute operaties
Dat de kinderen weer naar school kunnen en buiten kunnen spelen
lees verder“We gaan naar buiten, met Pippa naar het bos, naar het magisch bos. Maar we gaan op een geheime missie, Zonne! Als je iemand ziet, ook al is het in de verte, wil je me dan waarschuwen? Met een geheim teken of een dierengeluid? Want niemand mag ons zien, niemand mag ons tegenkomen. Anderhalve tot twee meter is voor niet-hoestende mensen, wij willen helemaal niemand tegenkomen vandaag, oké?”
Er moeten me even wat zaken van het hart. Ik loop er al een tijdje mee rond en heb het tot nu toe vóór me gehouden. Ik vind namelijk dat we – vooral in deze tijden – een verantwoordelijkheid te nemen hebben om níet negatief te zijn en ik neem in deze surrealistische tijden graag mijn verantwoordelijkheid.
Ik blijf positief. Ik ga iedere ochtend dansen met mijn kind als een alternatieve gymles. Ik voel me dankbaar omdat ik me (nog) geen zorgen hoef te maken om de mensen die me dierbaar zijn. Ik ben blij omdat ik (nog en hopelijk blijft dat zo) iedere dag het bos in kan. Ik doe mijn boodschappen zonder angst voor virussen en zonder angst voor schaarste, zoals altijd en als ik thuis kom was ik netjes mijn handen. Ik koop wat ik nodig heb en soms koop ik wat anders omdat er op het moment voor sommige producten wat minder keuze is. Ik zet mijn beste beentje voor.
Maar dan toch.
lees meer
Hoewel je natuurlijk kan overdrijven, zit er wat mij betreft een flinke waarheid in de uitspraak “meten is weten”. Daarom houd ik bijvoorbeeld al sinds 2014 mijn uitgaven bij. Dan wéét je waar het blijft.
Op mijn werk hield ik altijd urenstatussen bij. Ik begon daarmee als werknemer omdat het bij mijn toenmalige werkgever gebruikelijk was. Eigenlijk wist ik niet beter, dus ook toen ik mijn eigen bedrijf oprichtte hield ik gedurende de dag bij waar ik mee bezig was. Zo wist ik wat veel tijd en minder tijd kostte en kon ik daar mijn toekomstige werkzaamheden beter op begroten.
lees verder
Vanmorgen
Na al die regen
Deze lucht
De wekker maakt vogelgeluidjes en terwijl ik langzaam wakker word, trippelen er kindervoetjes mijn kamer in en schuift er een meisje naast mij het bed in, nog warm van de slaap. Ze nestelt zich met haar billen tegen mijn zachte moederlijf.
Lees verder
Je leest het overal: in deze wereld van technologie, kantoorbanen, sociale media, welvaart, stress, multitasking en continue prikkels zouden wij meer aan meditatie, mindfulness of yoga moeten doen. Zodat we ons kunnen focussen. Zodat we meer in het “hier en nu” leven. Om het leven beter te kunnen overzien, zodat we gelukkiger zijn, zodat we onze creativiteit kunnen benutten en omdat het ons helpt te investeren in de zaken die echt belangrijk zijn. Volgens sommigen zou je zelfs de kans op allerlei vreselijke aandoeningen kunnen vermijden door hun methode te volgen.
Doorgaan met het lezen van “Mindfulness: ieder haar eigen versie”
Inmiddels is de zomervakantie definitief voorbij en ga ik q4 tegemoet, van oudsher het drukste kwartaal van het jaar. In de afgelopen week kreeg ik meerdere aanvragen voor nieuwe opdrachten, ik was dan ook erg druk met het schrijven van offertes. In mijn vakgebied is dat meer dan alleen een prijsindicatie. Het is flink wat nadenkwerk en ik ben daar per offerte toch zeker een uur of zes tot tien zoet mee.
Doorgaan met het lezen van “Als je geen televisie kijkt dan houd je tijd over.”
Doorgaan met het lezen van “De afspraken die we met zijn allen gemaakt hebben.”
Een paar dagen geleden las ik het blijmakerslijstje van Minimal Dutchie Anja. Anja gaf mij nog een eervolle vermelding, heel lief. Maar dat was niet waarom ik het zo fijn vond om om haar blogartikel te lezen. Ze herinnerde me eraan om vooral te blijven stil staan bij alle dingen in mijn leven die me goed doen, waar ik blij van word.
Doorgaan met het lezen van “De mooie dingen in de afgelopen weken”…. en die hebben we veel bij ons, die korte broeken. De lange broeken en dikke vesten en truien daarentegen, die beginnen een beetje op te raken…..
Doorgaan met het lezen van “12 graden Celsius… da’s geen kortebroekenweer….”
Naam: Annabel*
Leeftijd: 38
Met wie woon je samen? Ik ben getrouwd met Ad* en heb een zoon van 8 en een dochter van 12.
Wat is je inkomen? Ik weet het echt niet. Daar houd ik me niet mee bezig.
Wat heb je uitgegeven aan voorjaarsbollen? Wij hebben geen tuin, ik heb dus nooit geld aan uitgegeven. Ik geniet gratis van de bollen in de tuinen van anderen en het openbaar groen.
Waarom word jij zo blij van je voorjaarsbollen? Ieder seizoen is mooi, maar het begin van de lente dat is gewoon extra speciaal.
Eén van de meest gemaakte goede voornemens voor ieder nieuw jaar zal ongetwijfeld zijn dat er meer gesport zou moeten worden.
En ik denk ook zomaar dat “meer sporten” één van dé voornemens is die bij veel mensen binnen een maand sneuvelt.
Dat geldt ook voor mij. Sporten loopt weliswaar als een rode draad door mijn leven en het is zelfs een wezenlijk onderdeel van mijn identiteit, maar ik gaf er al jaren veel minder tijd en aandacht aan dat dat ik wilde. Als je jezelf “een klimmer” noemt, dan moet je af en toe ook wèl aan rotsen of (in Nederland) plastic grepen hangen. Eens per week een paar uurtjes is daarvoor wel wat weinig. Vind ik dan…..
Net zoals bij driekwart van alle Nederlanders, nam ook ik me dus voor om dit jaar meer te gaan sporten.
Doorgaan met het lezen van “Doelen voor 2019: hoe het gaat met het sporten.”
… om dankbaar voor te zijn, in het afgelopen jaar…..
Dat werd mij jaar of vijf geleden gevraagd op oudjaarsavond, toen ik in een toevallig samengesteld gezelschap van oude vrienden en nieuwe kennissen, oud – en – nieuw doorbracht in een kasteel in Frankrijk.
Ik vond dat een hele moeilijk vraag. Ik had een zwaar jaar achter de rug waarin ik mijn laatste personeelsleden had moeten ontslaan vanwege een fraudezaak. Ik was opgelicht door mensen die ik vertrouwde. Niet leuk. Ik had een moeizame vakantie gehad. Er waren dingen anders gelopen in mijn leven dan dat ik wilde, dat jaar. Dat was niet makkelijk te verteren geweest.
Het was dus gewoon eigenlijk een kutjaar. Maar het was er het gezelschap niet naar om dat met ze te delen…..
Een paar jaar geleden liet ik me een paar keer inspireren door de Verdubbeldame die blogde over de Geefmaand November. Ik deed mee in 2014 en 2015. In 2016 haakte ik af en ook vorig jaar bleef het voor mij bij een eenmalige actie.
Voor mij is een maand blijkbaar heel lang.
Dit jaar heb ik er in de verte nog even aan gedacht. November 2018 was geen Geefmaand maar Verhuismaand. First things first…
Doorgaan met het lezen van “Niet zeven dagen goede dingen doen”
… Echt wel dat de zon vanavond een minuut later onder gaat dan gisteren!
… En dat ‘ie tot de 26e ’s morgens nog dagelijks wat later tevoorschijn komt?
… Dat negeer ik gewoon.
Zin in iets vrolijks / nostalgisch?
Ik werd het meest geroerd en bij van het stukje vanaf 15.30 minuten. Bij 20.00 minuten en verder was daar definitief een brok in mijn keel.
Zullen we gewoon allemaal zo oud worden? En dan op ons 76e liedjes zingen in een kroegje?
Ja. Dat lijkt een prima idee.
Half negen. Ik kijk met een half oog naar Outlander terwijl ik ondertussen vragenlijsten digitaliseer.
Ineens hoor ik snelle voetjes boven me.
Er is een meisje uit haar bed gekropen.
Zachtjes sluip ik de trap op, me verheugend op een heterdaadje.
Wanneer ik je kamer binnenkom lig je weer in bed. Zonder deken. Met het grote Annie MG Schmidt boek.
Er was een vlieg, liet je me weten. Dus je had het raam maar wijd open gezet.
Verder ben je je van geen kwaad bewust.
Als kind mocht ik nooit lezen in bed dus jij mag dat wel van mij. Maar niet tot half negen.
Ik spreek je bestraffend toe maar je ziet aan mij dat ik wel moet lachen om de situatie. Ik geniet van jou en jij ziet dat meteen.
Maar toch. Niet meer lezen meisje. Het is al veel te laat. Dat éne verhaaltje is allang voorbij. Of niet dan?
Jij probeert het nog even: het is een heel heel lang verhaal, mama.
Maar ik kijk met je mee en zie dat je net aan een nieuw verhaal begonnen bent.
Ik zie boefjesogen, zeg ik.
Ja maar mama, zeg jij. Ik heb altijd boefjesogen. Zo bèn ik. Je probeert een onschuldige blik op me uit.
Ik moet lachen en jij ook.
We spelen nog even kiekeboe achter de deur. Dat blijft namelijk leuk. Ook als je al zes en een hàlf bent.
Glimlachend ga ik naar beneden. Ik ben namelijk dol op boefjesogen. En ook op lezende meisjes.
