Een verhaal over met vallen en opstaan groeien naar balans, geluk en vrijheid.
Ik kan me nog goed herinneren hoe vastberaden ik me, toen ik een jaar of 18-20 was, voornam om nóóit van mijn leven mijn “IdeALeN En PriNciPEs Te VerLoOCheNeN”. Ik ergerde me aan al die oudere mensen van dertig plus die gezapig door het leven gingen. Ik moest de afgelopen weken herhaaldelijk terugdenken aan die voornemens van toen. Want ik was nogal activistisch, mijn twintigjarige vroegere versie van mezelf zou trots op me geweest zijn. Het kostte echter ook heel veel energie….
lees verderOver het combineren van thuiswerk en thuisonderwijs was ik verdeeld enthousiast. In de eerste week, toen nog alles nieuw was, ging ik helemaal los op zelfbedachte lessen zoals “tuinles” en “kookles”. Ik schreef daar hier al over. Maar al snel kwam ik toch wel in de knel. Thuisonderwijs is veel minder leuk wanneer je een deadline hebt en niet aan je werk toekomt. Ik schreef daar hier over: het voelde als hardlopen door drijfzand.
Na vier weken zorgde ik voor een wifiverbinding door ons hele huis en ging Zonne zo nu en dan een uurtje op haar kamer werken. Drie weken later ging ik op kamers in eigen huis en nam ik mijn werkplek op zolder in gebruik met de uitdrukkelijke instructie “alleen bij bloed of botbreuken binnenkomen”. Wanneer ik op zolder aan het werk ben ga ik wel ieder uur even “preventief” kijken hoe het met haar is zodat ze toch even wat interactie heeft.
Om het kort te houden: die zolder was echt een goed idee. Ik overweeg nu de rest van het huis te verhuren (nee grapje). Zonne heeft haar eigen manier gevonden om de “bloed en botten regel” enigszins om te buigen: ze schuift gemiddeld één keer per dagdeel een briefje of een maaksel waar ze echt héél trots op is onder de deur door. Vanzelfsprekend vind ik zo’n briefje dan altijd binnen vijf minuten omdat ik toch toevallig van plan was om thee te zetten in de keuken en kan ik op zo’n moment gepast reageren. Ik vind dat een prima compromis.
Die juf hè, die juf…
Die is dus helemaal top.
Echt.
Iedere ochtend als een volleerde volksmenner in staat om binnen een halve minuut vijfentwintig door elkaar kakelende kinderen stil te krijgen in de digitale-meeting-klas.
lees verderKonden we de klok maar vooruit zetten. Niet een uur, dit weekend, maar een maand, twee maanden, een half jaar, een jaar.
En dat er dan weer genoeg ruimte in de ziekenhuizen is
Dat er geen wachttijden meer zijn voor de niet-acute operaties
Dat de kinderen weer naar school kunnen en buiten kunnen spelen
lees verder“We gaan naar buiten, met Pippa naar het bos, naar het magisch bos. Maar we gaan op een geheime missie, Zonne! Als je iemand ziet, ook al is het in de verte, wil je me dan waarschuwen? Met een geheim teken of een dierengeluid? Want niemand mag ons zien, niemand mag ons tegenkomen. Anderhalve tot twee meter is voor niet-hoestende mensen, wij willen helemaal niemand tegenkomen vandaag, oké?”
Er moeten me even wat zaken van het hart. Ik loop er al een tijdje mee rond en heb het tot nu toe vóór me gehouden. Ik vind namelijk dat we – vooral in deze tijden – een verantwoordelijkheid te nemen hebben om níet negatief te zijn en ik neem in deze surrealistische tijden graag mijn verantwoordelijkheid.
Ik blijf positief. Ik ga iedere ochtend dansen met mijn kind als een alternatieve gymles. Ik voel me dankbaar omdat ik me (nog) geen zorgen hoef te maken om de mensen die me dierbaar zijn. Ik ben blij omdat ik (nog en hopelijk blijft dat zo) iedere dag het bos in kan. Ik doe mijn boodschappen zonder angst voor virussen en zonder angst voor schaarste, zoals altijd en als ik thuis kom was ik netjes mijn handen. Ik koop wat ik nodig heb en soms koop ik wat anders omdat er op het moment voor sommige producten wat minder keuze is. Ik zet mijn beste beentje voor.
Maar dan toch.
lees meerHet zijn roerige en surrealistische tijden, tijden waarin we met zijn allen uit onze comfortzone stappen en ons leven anders inrichten. Op last van de regering. Surrealistisch indeed.
Uit je comfortzone getrokken worden is spannend. Het zet je in de overlevingsmode en zorgt er bij sommige mensen voor dat de zolder ineens vol staat met pakken wc-papier. Je kunt ze maar in huis hebben. Dus.
Veel mensen omarmen hun goudvisleven en raken van slag wanneer zij hun vaste rondje niet meer kunnen zwemmen. Ik begrijp dat best…
Lees verder
Eén van de vriendinnetjes in Zonnes klas heeft een bijzonder verhaal. Dat wil ik vandaag graag vertellen.
De Democratische Republiek Congo kent een turbulent verleden. Ooit was het een koninkrijk met een levendige handel en productie in ivoor (yep…), koper, kleding en aardewerk. Toen kwam in de 16e eeuw de slavenhandel (tot ver in de 19e eeuw!!) en werden wij in Europa rijk en bleef er van het koninkrijk weinig over. Congo werd een kolonie van ons buurland België en ondanks deze onderdrukking ging het bestuurlijk best goed met redelijke welvaart, vooral voor bepaalde klassen in dat land.
Doorgaan met het lezen van “Een kerstverhaal”
Onlangs werd in de actieve slackgroep voor FIRE-adepten een mooi artikel gedeeld van Joshua Becker, een artikel dat te vinden is op de website becomingminimalist.com. Hij stelt in zijn artikel dat het begrip “geluk” in onze maatschappij gedefinieerd wordt in materialistische termen: een huis, auto, reizen, entertainment, uit eten gaan.
Doorgaan met het lezen van “Uit je leven halen wat erin zit.”
Toen het speelafspraakje op het laatste moment afgezegd werd was dat niet erg. Wij gingen samen leuke dingen doen. Gewoon thuis en in de tuin.
Doorgaan met het lezen van “Samen kleuren”
Feminisme blijft voor sommige mensen een vies woord. Jammer is dat toch. Als je de definitie opzoekt, staat er namelijk:
“Feminisme – uit het Frans féminisme, van de Latijnse woordstam femina = vrouw – is de verzameling maatschappelijke en politieke stromingen of bewegingen die ongelijke (machts-)verhoudingen tussen mannen en vrouwen kritisch analyseren en vrouwenemancipatie nastreven.”
“De sociale en politiek kritische theorie en stroming die opkomt voor de inherente eigenwaarde van vrouwen en vrouwelijke eigenschappen, en die werkt aan de verdediging en het bevorderen van de rechten en belangen van vrouwen.”
Zolang die gelijkheid nog niet bereikt is, zouden we in opstand moeten blijven komen. Maar juist die opstand maakt dat wij, feministen, worden weggezet als immer boze mannenhaters.
Deze keer kom ik dus niet in opstand. Ik heb mijn boosheid over de stemmingmakerij rondom feminisme maar laten bedaren. Pas nu die boosheid weer gezakt is schrijf ik dit stukje. Een stukje over roeptoeteren over feminisme en over de cijfers.
Doorgaan met het lezen van “De misverstanden over feminisme”
Om een uur of acht kruip je bij me in bed met je boek
Lekker samen langzaam wakker worden
Een beetje lezen kletsen kietelen knuffelen
Alle goede dingen van de zaterdagochtend
Dan een ontbijtje samen
Al kletsend kietelend en lezen
Een paar jaar geleden liet ik me een paar keer inspireren door de Verdubbeldame die blogde over de Geefmaand November. Ik deed mee in 2014 en 2015. In 2016 haakte ik af en ook vorig jaar bleef het voor mij bij een eenmalige actie.
Voor mij is een maand blijkbaar heel lang.
Dit jaar heb ik er in de verte nog even aan gedacht. November 2018 was geen Geefmaand maar Verhuismaand. First things first…
Doorgaan met het lezen van “Niet zeven dagen goede dingen doen”
Wij hadden een bijzondere vriendengroep toen we 18 waren.
Een jongen die de ene week op Prince leek en de week erna op Johnny Rotten, eentje die later de diagnose “schizofrenie” kreeg, een meisje dat na een lange depri periode wel ineens erg vrolijk was, een jongen die zich in extravagante dameskleding uitdoste. Ook de mensen zonder “diagnose” hadden zo hun dingetjes, opgroeien en volwassen worden was voor ons allemaal niet gemakkelijk.
Als je in een dorp woont, kom je elkaar dan blijkbaar vanzelf tegen. Wij waren de hippies van het dorp en dat waren we.
Ik kan me nog goed onze verontwaardiging herinneren toen dé rijkste inwoner van ons dorp een feest gaf. De gasten konden parkeren in óns park, op óns grasveld, waarna ze met busjes naar de feestlocatie vervoerd werden. We zagen ministers en andere hoogwaardigheidsbekleders voorbij komen. Op ons grasveld dat steeds meer veranderde in een modderboel. Het grasveld waar wij nadat we al het zwerfafval opruimden, onder de grootste boom altijd een vuurtje maakten, op kratjes bier zaten en jointjes rookten met een gitaar erbij. Ik herinner me ook nog dat een jongedame met haar blote tetten tussen die sjieke mensen door ging rennen, leuzen roepend… maar wie van ons dat was weet ik niet meer… echt niet… hmmmzzzz….. Doorgaan met het lezen van “Vrienden”
Met vele andere Nederlanders leverde ik vanavond mijn eigen bescheiden bijdrage aan de drukste avondspits van het jaar. Er stond, hoorde ik op de radio (want ja… ik luister heel ouderwets nog graag naar radio één wanneer ik in de file sta) ruim 1100 kilometer file.
Gelukkig voor mij, die dichtbij de Duitse grens woont en ook nog eens met een zachte chee praat, staan de meeste files in de Randstad. Mensen betalen daar niet alleen het dubbele voor een huis als dat van mij, maar ze doen ook nog eens veel langer over hun reis van huis naar werk en andersom. Dat is wel een beetje een oneerlijke wedstrijd trouwens want ik werk dus vanuit huis en heb maar één of hooguit twee keer per week een externe afspraak die ik bovendien bijna altijd buiten de filetijd om plan, bovendien zijn veel bezoeklocaties goed bereikbaar met OV.
Maar goed. Ik dwaal af. Ik wilde het vanavond even over iets anders hebben.
Voor mij is het heel gewoon om in iedere schoolvakantie weg te gaan. In ons ouwe huis was ik immers liever zo weinig mogelijk en eigenlijk gold dat ook voor de twee woningen die ik daarvóór bewoonde. Behalve zeven jaar geleden, toen Zonne op een prachtige zondagmiddag van de herfstvakantie geboren werd, was ik in de afgelopen 20 jaar dus gewoon altijd in Frankrijk, in de herfstvakantie. Aan het klimmen. Ik heb daarvan genoten en ik kijk uit naar een volgende keer.
Vorig jaar bleven we voor het eerst thuis en ondanks dat dat toen tegenviel en ik me voornam dat we dit jaar wél weg zouden gaan, bleven we ook dit jaar thuis. Volgend jaar nieuwe ronde, nieuwe kansen: dan is alle onrust rondom de verhuizingen voorbij.
…. Hoera, ik heb een nieuwe opdracht, en een hele leuke!
Dat dacht ik eergisteren… maar… het greep me óók een beetje naar de strot. Want já ik ga een onderzoek uitvoeren voor een onderwijsinstelling. Een hele leuke. En buiten mijn comfortzone dus ga ik veel leren. Het is ook een prima betaalde klus. Niet te veel, niet te weinig. Leuk onderwerp, leuke doelgroep om mee in gesprek te gaan, hele leuke methodiek.
En vervolgens vond ik gisteren weer een andere hele leuke aanvraag in mijn inbox. Iets met zieke mensen. Ook al zo’n interessant onderwerp….. Tja… tis de tijd van het jaar: de budgetten moeten altijd op in q4 en in dat kwartaal draai ik meestal de hoogste omzet. Goed nieuws voor mij, dus!
Mááár… Doorgaan met het lezen van “Samenwerken om werkdruk te voorkomen.”
Ze tipte me om een ander soort haarelastiekjes te gebruiken voor in Zonnes haar, een klein jaar geleden. Want tijdens de zwemles moet het haar uit de ogen en ná de zwemles is het toch wel fijn om de haren goed uit te spoelen. Scheelt toch weer een douchepartij thuis, immers. Maar Zonne piepte behoorlijk omdat ik – hoe voorzichtig dan ook – haar haar niet zondermeer kon bevrijden uit die natte wirwar dat haar kapsel werd tijdens de zwemlessen.
Of ze kapster was, vroeg ik. Met haar hoogblonde haar en kunstwerkjes van nagels had dat zomaar gekund, immers. Hoewel ik daar eigenlijk totaal geen verstand van heb met mijn gemiddelde kappersbezoek van eens per drie jaar…. en dan let ik dus niet echt op nagels. Maar nee…. ze werkte in de zorg… met gehandicapten.
Dat wij elkaar vervolgens opzochten tijdens die zwemlessen was niet persé vanzelfsprekend. Ik ben immers – op co-ouderschap of gezellig getrouwd na – een standaard representant van de rijke witte bubbel. Hoewel geen bakfiets. En zij straalde met haar kapsel en kleding overduidelijk uit dat ze uit het witte gedeelte van de oud-Vogelaarwijk of “prachtwijk” komt. Ook een witte bubbel, maar wel een hele andere dan die van mij.
Vorige week was een hectische week voor mij maar zeker ook voor Zonne: weer naar school; nieuwe juffen, zelf naar school fietsen in plaats van achterop – en dat vindt ze nog heel spannend – , twee zwemlessen, twee dagen BSO en twee speelafspraakjes. We hebben elkaar dus niet zo veel gezien, in ieder geval veel minder dan normaal en bizar veel minder dan in de vakantie.
Dat kon ook niet. Ik had het druk met nieuwe en bestaande opdrachten en moest ook nog even een huis inpakken en spullen weg gooien. Ook op zaterdag, want toen kreeg ik hulp en reden we tweemaal met een volle aanhanger (en dat was geen kleintje) via de kringloop naar de milieustraat, terwijl Zonne een oppas had in ons boshuisje.
Meestal gaan we op zondagochtend sporten. Maar niet deze zondag. Het was gisteren een rustigaandag.
Ik heb me laatst toch een potje zitten ergeren.
Het was in de discussie die volgde op een blog waar verder niet zo veel mis mee was: van iemand die vond dat de overheid zich niet zou moeten bemoeien met keuzes die mensen in hun privéleven maken.
In de reacties werd er gezegd dat mannen en vrouwen nu eenmaal verschillend zijn. Dat vrouwen kinderen baren. Nou zie ik ook wel dat mannen en vrouwen anders zijn. Vrouwen kunnen inderdaad (de meesten, dan…) kinderen baren. En mannen hebben ook haren op hun kin en kunnen staand plassen. Dat heeft volgens mij niets met feminisme te maken.
Het waren sommige ándere reacties op dat blog die me de tenen deden rommen. Er werd gezegd / geschreven dat thuisblijfmoeders eigenlijk heel feministisch zijn. Omdat feminisme blijkbaar is dat je je eigen keuzes maakt. En als je ervoor kíest om thuismoeder te zijn dan is dat een zuur verdiende vrijheid van keuze of zo. En dus feministisch of zo.
Doorgaan met het lezen van “De hoogste tijd voor feminisme”Wist je dat na vandaag, de zon alweer wat later ondergaat?
Kijk maar in de tabel…. vandaag is de zonsondergang om 16.27 uur, morgen gaat de zon om 16.28 uur onder.
Toch duurt het nog even tot de kortste dag. Dat is namelijk pas de 21e. En daarna gaan de dagen weer lengen.
De donkerte in de ochtend blijft nog even toenemen, dus…
Ik downloadde een paar dagen geleden – zoals ieder jaar – de app waarin ik kan bijhouden hoe het gaat, met dat daglicht. Daar word ik namelijk ieder jaar blij van. Lees maar: in 2017, 2016, 2015
