Een verhaal over met vallen en opstaan groeien naar balans, geluk en vrijheid.
Ik heb het even moeten opzoeken want de tijd heeft veel minder aanknopingspunten dan ik gewend ben: we zitten aan het einde van de vierde coronaweek. De “intelligente lockdown” begon dan wel misschien een week later, maar aangezien wij in die tussenliggende week al in thuisquarantaine zaten vanwege hoestklachten, veranderde daar niets.
lees verder“We gaan naar buiten, met Pippa naar het bos, naar het magisch bos. Maar we gaan op een geheime missie, Zonne! Als je iemand ziet, ook al is het in de verte, wil je me dan waarschuwen? Met een geheim teken of een dierengeluid? Want niemand mag ons zien, niemand mag ons tegenkomen. Anderhalve tot twee meter is voor niet-hoestende mensen, wij willen helemaal niemand tegenkomen vandaag, oké?”
Middenin de nacht word ik wakker. Het hoestje dat mijn meisje al drie weken heeft, heeft sinds gisterochtend ook mij bereikt.
Ik word dus wakker van het hoesten. Het is niet eens zo’n erge hoest. Misschien werd ik wel gewoon een keertje wakker, zoals dat zo nu en dan gebeurt. Maar in deze dagen zijn veel dingen, en al helemaal een hoestje, helemaal niet zo normaal meer.
Doorgaan met het lezen van “Middenin de nacht”
Sinds afgelopen vrijdag heb ik een achtjarige collega tegenover me zitten. Ik ben haar moeder, haar manager en haar juf. Ik maak iedere avond het dagrooster voor ons beide en vervolgens gaan we allebei aan de slag.
Vandaag zag ons rooster er als volgt uit:
lees verder
Hoewel je natuurlijk kan overdrijven, zit er wat mij betreft een flinke waarheid in de uitspraak “meten is weten”. Daarom houd ik bijvoorbeeld al sinds 2014 mijn uitgaven bij. Dan wéét je waar het blijft.
Op mijn werk hield ik altijd urenstatussen bij. Ik begon daarmee als werknemer omdat het bij mijn toenmalige werkgever gebruikelijk was. Eigenlijk wist ik niet beter, dus ook toen ik mijn eigen bedrijf oprichtte hield ik gedurende de dag bij waar ik mee bezig was. Zo wist ik wat veel tijd en minder tijd kostte en kon ik daar mijn toekomstige werkzaamheden beter op begroten.
lees verder
Als het voorjaarsvakantie is en je kind dus thuis is, terwijl jij het Eigenlijk Best Druk hebt qua werk, dan is dat niet zo relaxed. Ik werkte daarom vooruit, vorige week, voor zover dat kon. En ik werkte sinds afgelopen zondag (Yep ik werk soms gewoon op zondag… Hel Ende Verdoemenisch!) zo weinig mogelijk overdag en zo veel mogelijk ’s avonds. En als Zonne onder de douche stond / haar knuffels rekenles gaf in haar kamer / een boekje las / blokfluit oefende / even buiten ging spelen tussen de buien door. Dat soort momenten.
lees verderAls thuiswerkende ZZP’er en alleenstaande moeder lukt het me meestal prima om mijn afspraken met mijn opdrachtgevers en mijn verantwoordelijkheden als moeder met elkaar te combineren. Wat dat betreft heb ik mooi geluk gehad: ik heb drie halve en één hele middag per week vrij om voor mijn kind te zorgen, Zonne gaat maar één dag per week naar de BSO. Daar heeft ze het overigens prima naar haar zin dus die enkele keer dat ik een extra BSO-dagje bij moet kopen is voor haar geen probleem.
Jij weet niet zo goed wat er allemaal aan de hand is want je bent ziek en dat is voor jou een nieuwe ervaring. Jij bent immers nooit ziek.
Je bent niet zo heel ziek hoor. Een beetje maar. Verkouden en misschien een hele lichte verhoging. Hoesten en keelpijn. En ook een ietwat verstopte neus. Dat is alles. Maar jij hebt eigenlijk niet zo veel vergelijkingsmateriaal. Voor jou staat de wereld op zijn kop want je voelt van alles dat je nog niet eerder voelde. Of in ieder geval niet de afgelopen vier jaar.
lees verder
Echt wel dat ik een productieve week had, zowel qua werk als qua vrijwilligerswerk. Ik werd er blij en energiek van: vvan de goede gesprekken, samenwerken met anderen, de veranderende rol die ik steeds vaker toegemeten krijg. Blijjkbaar heb ik iets te vertellen, iets toe te voegen. Héél leuk.
Doorgaan met het lezen van “Een week voor pizza op vrijdag”
Eén van de vriendinnetjes in Zonnes klas heeft een bijzonder verhaal. Dat wil ik vandaag graag vertellen.
De Democratische Republiek Congo kent een turbulent verleden. Ooit was het een koninkrijk met een levendige handel en productie in ivoor (yep…), koper, kleding en aardewerk. Toen kwam in de 16e eeuw de slavenhandel (tot ver in de 19e eeuw!!) en werden wij in Europa rijk en bleef er van het koninkrijk weinig over. Congo werd een kolonie van ons buurland België en ondanks deze onderdrukking ging het bestuurlijk best goed met redelijke welvaart, vooral voor bepaalde klassen in dat land.
Doorgaan met het lezen van “Een kerstverhaal”
Dat bedenken ze dan, dat dat leuk is, zo’n kerstdiner op school. Een aangezien de kleuters op vrijdag niet naar school gaan moet dat soort dingen altijd op donderdag. Op vrijdag vóór kerst nemen de juffen sowieso een middagje vrij dus dan kan het niet, zo’n kerstdiner. Maar dat ze vrij nemen dat is begrijpelijk, toch? Juffen hebben het immers zwaar en zo, toch?
Doorgaan met het lezen van “Ja leuk. Een kerstdiner. Heel leuk. Echt.”
In de Volkskrant stond laatst een column over deeltijddecadentie. Er werd in de column behoorlijk met een vingertje gewezen naar Nederlandse vrouwen, die een “egoïstische keuze maken om parttime te werken en economisch gecompenseerd worden door de fulltime werkende mannen”.
U kunt wel raden wie zich heeft laten verleiden om daarop te reageren….
Doorgaan met het lezen van “Deeltijddecadentie”
Het begon met die éne aanvraag van het ministerie. Die klus was eigenlijk wel wat veelomvattend voor een eenpitter en ze hadden ook nog eens iets te veel haast maar de inhoud was fantastisch: vernieuwend, uitdagend, creatief en ook nog eens met een positieve maatschappelijke en duurzame impact.
Doorgaan met het lezen van “Het werkende leven…. voor even….”
In deze week, de week dat jij acht jaar geleden geboren werd, sta ik er altijd wat meer bij stil. Bij het wonder dat jij er bent.
Doorgaan met het lezen van “Blij dat je er bent”
Eén van de allerbelangrijkste doelen in mijn leven is “mooie herinneringen maken”. Persoonlijk denk ik dat dat echt het belangrijkste in eenieders leven zou moeten zijn. Ik zoek dat niet persé in allerlei extreme ervaringen (maar soms wel). Ik zoek dat juist ook in de kleinere dingen. De trouwe lezers kunnen zich misschien nog wel herinneren dat ik weleens wat schreef over paddenstoelen zoeken, wafels bakken op zaterdag en de dwaaltochten door het bos die ik – al dan niet met dochter en al dan niet op zoek naar een geocache – regelmatig onderneem.
Doorgaan met het lezen van “Voorleesmoeder”
Gisteren vertelde ik jou hoe je week eruit zou zien. Ik moet namelijk veel werken deze week en voor het eerst in een hele tijd gaat het me niet lukken om dat werk uit te voeren op tijdstippen dat jij op school of in bed ligt.
Doorgaan met het lezen van “Schoolziek”
Tja… aan de slag na de vakantie is toch wat lastiger wanneer je thuis werkt en je kind nog een weekje vrij heeft van school. Nou had ik haar best nog een weekje ergens kunnen onderbrengen: een paar BSO-dagen kopen, logeren bij familie of deelname aan één van de georganiseerde vakantie-activiteiten in de regio.
Doorgaan met het lezen van “De draad oppakken na de vakantie?”
Ooit had ik geen kind en werkte ik heel veel en deze week gaat er ook zo uitzien. Gisteren bracht ik namelijk mijn dochter naar een zomerkamp en vandaag is de werkweek begonnen.
Ik heb precies een week om deze vrij grote opdracht af te ronden en daarnaast heb ik allerlei uitsteltaken die niet eeuwig uitgesteld kunnen blijven, waar ik aandacht aan wil geven. De BTW-aangifte bijvoorbeeld, en het eeuwig uitgestelde plintenproject. Die andere huisinrichtklusjes die maar geen prioriteit gekregen hebben sinds wij in november in dit huis gingen wonen.
En tenslotte kan ik gewoon zonder ergens over na te denken of iets te regelen, mijn huis verlaten. Om te gaan sporten bijvoorbeeld, of om iets mee te krijgen van de feestelijkheden in de stad waarin ik vorig jaar nog woonde.
Vroeger, toen ik nog een team werknemers had en een daarbij horende omzet, was het een bijna wekelijks terugkerend fenomeen: de gillende deadline. Die dan bijna niet gehaald werd waardoor mijn fulltime werkweek ineens bijna het dubbele aantal uren kende.
Doorgaan met het lezen van “Stroomversnellingen: een vakantie moet je blijkbaar verdienen”
Vorige week schreef ik over dat ik van niets doen lui aan het worden was. Daar zou ik op terugkomen: mijn plan was om toch eens wat meer uitstelklusjes aan te gaan pakken. Daarom probeerde ik er sowieso meer bij stil te staan wat ik eigenlijk doe in zo’n week.
Doorgaan met het lezen van “En hoe was jóuw week?”
Voor sommige vrouwen is het heel gewoon, deze dag. Ze wilden ooit een kind (of twee drie of meer) en die kregen ze. En op die tweede zondag van mei krijgen ze een ontbijt op bed en een zelfgeknutseld kado. Doorgaan met het lezen van “Nee niet heel gewoon”
