Een verhaal over met vallen en opstaan groeien naar balans, geluk en vrijheid.
Nadat ik enthousiast begon met het verven van ons nieuwe huis en tal van andere klusjes, nam de zin steeds meer af. Ik nam dus maar een welverdiende “klus-vakantie” en ging over tot de orde van de dag. Gewoon werken, huishoudelijke klusjes en toen kwam daar ook nog het heerlijke gefrut in de tuin bij dat sinds ik verhuisd ben niet meer als “taak” voelt maar iets leuks voor tussendoor.
… en dat had ik dus even een beetje onderschat….
Die vloer… die had ik netjes begroot. Met de vloerverwarming erbij. En het inhuren van die verhuisdienst die had ik ook al begroot. Voor deze werkzaamheden heb ik zelfs, zoals het hoort, meerdere offertes opgevraagd, voors en tegens afgewogen en op basis van argumenten knopen doorgehakt.
Ik had zelfs bedacht dat ik toch wel 2.000 euro nodig zou hebben voor verf en gordijnen en zo… en daarnaast nóg eens 1.000 euro voor de kinderkamer van Zonne, omdat zij van mij niet langer meer in een twaalfdehands meegroeipeuterbed meer hoefde te slapen met een dito-twaalfdehands-teviesomovernatedenken matras erin. Mijn dochter mocht een nieuw matras, een nieuw dekbed en een nieuw kussen. En óók een bureau dat ze nu nog “knutseltafel” noemt met daarbij die leuke tweedehandse bureaustoel die kan draaien.
Doorgaan met het lezen van “Een nieuw huis is keiduur, ook als je er al even woont”
Het begon ermee dat ik me verbaasde over het feit dat de ingebouwde muurkast op de overloop zo weinig plankjes had. Dat hoort blijkbaar bij een huis kopen: je verbazen over hoe die vorige bewoners blijkbaar genoegen hadden genomen met zo’n kast die je niet handig kunt gebruiken. Of al die deuren die niet sluiten. De kou die via de voordeur en de schuurdeur binnen komt en een deel van de slaapkamer dat vloerloos is. Dat de zolderkamer een fantastische ruimte is, maar op sommige plekken gewoonweg niet afgewerkt. Een ketel en verwarmingssysteem dat blijkbaar iedere zoveel weken ontlucht en bijgevuld moet worden vanwege afnemende waterdruk. Een tuin met dooie buxussen en een schutting die omwaait bij drie keer niezen.
Dat soort dingen.
Al meteen nadat ik bij de notaris geweest was, hing ik tientallen kleurenkaartjes op in de huiskamer. Er lag immers een tijd lang geen vloer in, dus dat was hét moment om de muren te verven.
Maar ik bleef twijfelen. Groen…. blauw… roze…. grijs…. licht…. donker…. fel…. vergrijsd….
Onze huiskamer is behoorlijk licht dus hij kan wel wat kleur hebben. Zélfs donkerblauw overwoog ik.
Hij doet het wel…
Hij is niet stuk….
Even resetten dat doet ‘ie het weer….
Nou vooruit dan nog een keer… dan doet ‘ie het weer…..
Hij is niet stuk….
Hij doet het misschien over een kwartiertje wel weer….
Even resetten….
Toch….
Ah toch…..
Ik heb daar al vaker over geschreven: mijn maandinkomen varieert van 0 tot veel euro. Dat is helemaal afhankelijk van of ik opdrachten heb en wanneer mijn opdrachtgevers besluiten mijn facturen te betalen.
In de afgelopen vijf jaar heb ik vanwege die fluctuerende inkomsten, regelmatig “even” geld geleend van de BV. Netjes terugbetaald, dat ook. Met rente.
Ik heb goed nieuws, lieve kijkbuiskinderen!
De zon gaat in de komende weken niet nóg vroeger onder dan vandaag. En dat is om 16.25 uur. In mijn regio tenminste, de mensen die vinden dat Amsterdam het centrum van Nederland is zien de zon een minuutje later ondergaan.
En dát terwijl het “pas” 9 december is….
Doorgaan met het lezen van “Een zondagochtendberichtje over daglicht en ander geneuzel”
Soms is dit al genoeg:
Vandaag wordt de nieuwe vloer gelegd. Daarmee is de periode van verhuizen en verbouwen afgesloten. Gevoelsmatig dan, vooral. Want in het hokje waar ooit een wc komt is nu alleen een gat in de vloer….
Maar…. op dat kleinste kamertje na is het vanaf morgen wel in iedere ruimte in ons huis min of meer leefbaar en kan ik echt gaan “opbouwen”.
Heerlijk.
Ik ben toe aan de heerlijke saaiheid van het dagelijkse bestaan. Voor zover saai en dagelijks, dan, want wanneer je ZZP-er bent met steeds weer nieuwe opdrachten, is er afwisseling genoeg.
Maar verder… die heerlijke huiselijkheid… even geen grote beslissingen moeten nemen over de hoogte van de plinten… even géén koffie zetten voor klusjesmannen en dat de woonkamer wéér ontruimd moet worden…. ik kijk ernaar uit!
Doorgaan met het lezen van “Hallo klusmannen… dáág klusmannen!”
Eigenlijk was vandaag mijn hele dag vol met zakelijke afspraken. Nadat ik dagenlang kasten en bedden in elkaar gezet had, moest er weer gewerkt worden.
Maar toen werd die éne afspraak in de Randstad geannuleerd. En de andere was veel dichterbij waardoor ik ineens tijd had. Tijd om wat kleine puntjes op de “i” te zetten. Tijd om de inhoud van de koelkast én de diepvries van ’t ene naar het andere adres over te hevelen: van ons huisje in het bos naar het nieuwe huis in dorp.
“Ah, hier komt zeker je kantoor?” zeggen mensen wanneer ik ze rondleid in ons nieuwe huis en we de zolder bereikt hebben.
Het is een fijne zolder met twee grote dakkapellen aan beide zijden. De overloop én de zolderkamer hebben daglicht. Er is een mooie zolderkamer gemaakt, met zelfs een wasbakje. Ik vind “stromend water boven” namelijk luxe, vooral wanneer dat op zolder is. In ons ouwe huis hadden we alleen op de begane grond stromend water….
Ik heb nog niet zo veel geklust in mijn leven. Ik vond het niet leuk. Dacht ik. Dus was er daar die klassieke rolverdeling in mijn laatste verhuizingen: DeMan hing de lampen op, boorde gaten in muren en zette de kasten in elkaar terwijl ik wel een muurtje wilde schilderen en me verder met plezier schikte in de rol van assistent.
DeMan had er immers ook veel meer verstand van en wilde alles graag op zijn manier doen. Eén kapitein is genoeg op een bootje. Ik hield het plankje wel vast en gaf de hamer aan.
Zoiets.
De verhuiswagens zijn weg en de opslag is leeg.
We zijn verhuisd.
Er is niets kapot gegaan. Het verhuizen ging ook sneller dan de vorige keer, toen alles naar de opslag moest. Toen waren er ook maar drie mannen, deze keer waren ze met zijn vieren. Toen hadden ze één minivrachtwagentje bij zich waar ze twee keer mee moesten rijden. Nu hadden ze er daar twee van. Toen gingen ze een uur lunchen, nu was die pauze korter.
Om drie uur was alles over. En toen waren we er ook achter dat de roldeurkastjes die ik bedacht had voor op zolder, voor een soort knieschot-oplossing, niet door het trapgat pasten. En ook de tafel voor op zolder niet. Ook heb ik ontdekt dat die grote kledingkast tóch niet past in het kleine slaapkamertje. De muren zijn te laag of de kast is te hoog, kiest u zelf maar.
De roldeurkasten gaan dus naar de berging, het stellingkastje voor de berging gaat weg en de tafel die niet naar boven kan en de te hoge kast staan gratis af te halen op marktplaats. Voor de kast had ik gisteren acht belangstellenden en morgen wordt hij opgehaald.
Ook zijn er drie van de acht beddepoten van mijn tweepersoonsbed kwijt. De vorige verhuizers (eentje is blijkbaar inmiddels ontslagen) deden er vijf in een doos, de andere drie zijn onvindbaar. De verhuizers van gisteren waren ervan overtuigd dat ik ze vast nog ergens ga tegenkomen. We gaan het meemaken……
Het beste nieuws is echter dat deze tweede verhuizing géén stress kostte. Het was eigenlijk best saai: mijn taak was dirigeren van meubels naar kamers. Ondertussen slackte ik wat totdat ik bedacht dat ik net zo goed al gewoon de keuken kon inruimen.
Er valt dus niet zo heel veel uit te pakken vandaag, zo zonder kasten.
Vandaag moeten we dus stante pede op zoek naar een nieuwe kast, eentje die past. En komend weekend… komend weekend komen de hulptroepen. Dan gaat het helemaal goed komen met het nieuwe huis!
Het stomste en het leukste van single zijn is dat je alles zelf moet doen. Dat is natuurlijk niet helemaal waar want je hebt ook familie en vrienden. Maar als je dus niet zo goed bent in hulp vragen, zoals ondergetekende, dan doe je toch méér zelf wanneer je single bent dan wanneer je een vaste relatie hebt en samenwoont.
Al sinds mijn 18e woon ik “op mezelf” en ik was al een keer eerder eigenaar van een huis. Eerder huurde ik appartementen en huizen en daarvóór heb ik heel wat verschillende studentenkamers bewoond. Eentje tegelijkertijd, dat wel.
Ik heb dus ervaring met wonen.
Ik was zo-iemand die de studentenkamer, het appartement en ook die jaren ’30 woning accepteerde zoals ‘ie was. Het huis overkwam me en daarmee werd het niet van mij.
Zelfs bij de oplevering van mijn vorige huis waarin ik 12 jaar woonde, kon ik niet precies vertellen wat wat was en waarnaar toe liep en welke van de twee expansievaten eigenlijk overbodig was. Ik had dat dus nooit uitgezocht.
Dat dus.
Dat gaat me nooit meer gebeuren.
Deze keer wil ik mijn huis willen kennen. Ècht leren kennen.
Het is me gelukt om 45 jaar oud te worden zonder ooit na te denken over het comfort van een toiletpot. Ik ging zitten, deed mijn ding en dat was het dan wel weer. Zo lang het er maar fris genoeg uitziet (en mijn standaard daarvoor is niet eens zo hoog) is het voor mij al snel goed.
Op vakantie kom je vaak heel oncomfortabele toiletten tegen. Voor mij hoort dat bij het vakantiegevoel. Ik heb nooit het Hollandse gemopper over Franse hurktoiletten begrepen; lekker hygiënisch toch…?
Maar in je eigen huis. Daar ligt dat blijkbaar toch anders voor mij….
Doorgaan met het lezen van “Over het comfort van een toiletpot”
Ik houd van goede voornemens en jaardoelen. Ze geven me focus en richting, bovendien benadrukken ze me mezelf te blijven zien als “nooit te oud om te blijven ontwikkelen”.
Ik zal daarom waarschijnlijk altijd voornemens blijven hebben en plannen blijven maken. En ik zal er ook altijd na een tijdje achter komen dat ik misschien wel te veel van mezelf verwachtte, dat ik niet helemaal realistisch was geweest of dat ik gewoonweg te veel een gewoontedier ben om mezelf te veranderen in de “verbeterde ik”. Falen mag echter. Mij gaat het niet alleen om het eindresultaat, maar ook om de weg ernaar toe: wat leer ik ervan doelen te halen en wat leer ik ervan om doelen níet te halen? Dat is ook waarom mijn blog “Struikelen” heet. Ik struikel graag. Want wie nooit probeert die heeft sowieso niets bereikt.
Vandaag ga ik naar de notaris en daarna gaat het loos: binnen een paar (werk-)dagen gaat de vloer eruit, die put dicht, vloerverwarming erin, vloer dichtgesmeerd.
Daarna is het wachten.
w.a.c.h.t.e.n. tot de vloer d.r.o.o.g. is…..
En hoe lang dat duurt valt nog niet helemaal te voorspellen….. dat ligt aan het weer en zo. Ik bof dus weer eens: de temperatuur overdag blijft boven de 10 graden, volgende week. En dat het in de tweede helft van de week misschien gaat regenen… nou… die voorspelling gaat vast nog wel veranderen….
In tegenstelling tot de verhuizing uit ons oude huis, waarbij ik eigenlijk vooral bezig was met rotklusjes en weggooien, zie ik heel erg naar deze nieuwe verhuizing uit. Alle zooi is al weg, immers. Het uitpakken wordt dus een feestje.
Het borrelt: Doorgaan met het lezen van “De wondere wereld van verf”
…. Hoera, ik heb een nieuwe opdracht, en een hele leuke!
Dat dacht ik eergisteren… maar… het greep me óók een beetje naar de strot. Want já ik ga een onderzoek uitvoeren voor een onderwijsinstelling. Een hele leuke. En buiten mijn comfortzone dus ga ik veel leren. Het is ook een prima betaalde klus. Niet te veel, niet te weinig. Leuk onderwerp, leuke doelgroep om mee in gesprek te gaan, hele leuke methodiek.
En vervolgens vond ik gisteren weer een andere hele leuke aanvraag in mijn inbox. Iets met zieke mensen. Ook al zo’n interessant onderwerp….. Tja… tis de tijd van het jaar: de budgetten moeten altijd op in q4 en in dat kwartaal draai ik meestal de hoogste omzet. Goed nieuws voor mij, dus!
Mááár… Doorgaan met het lezen van “Samenwerken om werkdruk te voorkomen.”
Voelde het vorige huisje als vakantie of als wonen in een luxe versie van de Sunnybus, dit nieuwe huisje voelt als thuis. Dat is een heerlijke volgorde.
In het vorige huisje hadden we veel buitenruimte en zon. Het nodigt uit tot buiten zijn en helaas heb ik daar niet volop van kunnen genieten omdat september toch wel een drukke maand was. Maar het was er wél en zo af en toe een uurtje in het zonnetje was fantastisch.
De inrichting van het huisje was niet helemaal waar ikzelf voor zou hebben gekozen. Een niet zo erg comfortabele bank met uitzicht op alleen maar de tv. En dat terwijl de televisie niet aan is geweest. Een minitafeltje met niet zulke hele fijne stoelen.
Ik was de eerste huurder van dit vakantiehuisje dat ook echt bedoeld is voor verhuur. Een echt vakantiehuisje dus, niet meer en niet minder. Er is dus nooit echt in gewoond en dat merkte ik aan kleine dingetjes. Aan het storende geluid van de mechanische afzuiging van de badkamer bijvoorbeeld, en aan het feit dat tijdens het koken gewoon altijd het brandalarm afging (en nee ik ben geen keukenprinses maar dit lag echt niet aan mij!). Binnen een week had ik die batterij er dus al uitgehaald.
