Nadat ik enthousiast begon met het verven van ons nieuwe huis en tal van andere klusjes, nam de zin steeds meer af. Ik nam dus maar een welverdiende “klus-vakantie” en ging over tot de orde van de dag. Gewoon werken, huishoudelijke klusjes en toen kwam daar ook nog het heerlijke gefrut in de tuin bij dat sinds ik verhuisd ben niet meer als “taak” voelt maar iets leuks voor tussendoor.
… en dat had ik dus even een beetje onderschat….
Die vloer… die had ik netjes begroot. Met de vloerverwarming erbij. En het inhuren van die verhuisdienst die had ik ook al begroot. Voor deze werkzaamheden heb ik zelfs, zoals het hoort, meerdere offertes opgevraagd, voors en tegens afgewogen en op basis van argumenten knopen doorgehakt.
Ik had zelfs bedacht dat ik toch wel 2.000 euro nodig zou hebben voor verf en gordijnen en zo… en daarnaast nóg eens 1.000 euro voor de kinderkamer van Zonne, omdat zij van mij niet langer meer in een twaalfdehands meegroeipeuterbed meer hoefde te slapen met een dito-twaalfdehands-teviesomovernatedenken matras erin. Mijn dochter mocht een nieuw matras, een nieuw dekbed en een nieuw kussen. En óók een bureau dat ze nu nog “knutseltafel” noemt met daarbij die leuke tweedehandse bureaustoel die kan draaien.
Het begon ermee dat ik me verbaasde over het feit dat de ingebouwde muurkast op de overloop zo weinig plankjes had. Dat hoort blijkbaar bij een huis kopen: je verbazen over hoe die vorige bewoners blijkbaar genoegen hadden genomen met zo’n kast die je niet handig kunt gebruiken. Of al die deuren die niet sluiten. De kou die via de voordeur en de schuurdeur binnen komt en een deel van de slaapkamer dat vloerloos is. Dat de zolderkamer een fantastische ruimte is, maar op sommige plekken gewoonweg niet afgewerkt. Een ketel en verwarmingssysteem dat blijkbaar iedere zoveel weken ontlucht en bijgevuld moet worden vanwege afnemende waterdruk. Een tuin met dooie buxussen en een schutting die omwaait bij drie keer niezen.
Dat soort dingen.
Al meteen nadat ik bij de notaris geweest was, hing ik tientallen kleurenkaartjes op in de huiskamer. Er lag immers een tijd lang geen vloer in, dus dat was hét moment om de muren te verven.
Maar ik bleef twijfelen. Groen…. blauw… roze…. grijs…. licht…. donker…. fel…. vergrijsd….
Onze huiskamer is behoorlijk licht dus hij kan wel wat kleur hebben. Zélfs donkerblauw overwoog ik.
Hij doet het wel…
Hij is niet stuk….
Even resetten dat doet ‘ie het weer….
Nou vooruit dan nog een keer… dan doet ‘ie het weer…..
Hij is niet stuk….
Hij doet het misschien over een kwartiertje wel weer….
Even resetten….
Toch….
Ah toch…..
Ik heb daar al vaker over geschreven: mijn maandinkomen varieert van 0 tot veel euro. Dat is helemaal afhankelijk van of ik opdrachten heb en wanneer mijn opdrachtgevers besluiten mijn facturen te betalen.
In de afgelopen vijf jaar heb ik vanwege die fluctuerende inkomsten, regelmatig “even” geld geleend van de BV. Netjes terugbetaald, dat ook. Met rente.
Ik heb goed nieuws, lieve kijkbuiskinderen!
De zon gaat in de komende weken niet nóg vroeger onder dan vandaag. En dat is om 16.25 uur. In mijn regio tenminste, de mensen die vinden dat Amsterdam het centrum van Nederland is zien de zon een minuutje later ondergaan.
En dát terwijl het “pas” 9 december is….
Soms is dit al genoeg:
Vandaag wordt de nieuwe vloer gelegd. Daarmee is de periode van verhuizen en verbouwen afgesloten. Gevoelsmatig dan, vooral. Want in het hokje waar ooit een wc komt is nu alleen een gat in de vloer….
Maar…. op dat kleinste kamertje na is het vanaf morgen wel in iedere ruimte in ons huis min of meer leefbaar en kan ik echt gaan “opbouwen”.
Heerlijk.
Ik ben toe aan de heerlijke saaiheid van het dagelijkse bestaan. Voor zover saai en dagelijks, dan, want wanneer je ZZP-er bent met steeds weer nieuwe opdrachten, is er afwisseling genoeg.
Maar verder… die heerlijke huiselijkheid… even geen grote beslissingen moeten nemen over de hoogte van de plinten… even géén koffie zetten voor klusjesmannen en dat de woonkamer wéér ontruimd moet worden…. ik kijk ernaar uit!
Eigenlijk was vandaag mijn hele dag vol met zakelijke afspraken. Nadat ik dagenlang kasten en bedden in elkaar gezet had, moest er weer gewerkt worden.
Maar toen werd die éne afspraak in de Randstad geannuleerd. En de andere was veel dichterbij waardoor ik ineens tijd had. Tijd om wat kleine puntjes op de “i” te zetten. Tijd om de inhoud van de koelkast én de diepvries van ’t ene naar het andere adres over te hevelen: van ons huisje in het bos naar het nieuwe huis in dorp.
