Wij hadden een bijzondere vriendengroep toen we 18 waren.
Een jongen die de ene week op Prince leek en de week erna op Johnny Rotten, eentje die later de diagnose “schizofrenie” kreeg, een meisje dat na een lange depri periode wel ineens erg vrolijk was, een jongen die zich in extravagante dameskleding uitdoste. Ook de mensen zonder “diagnose” hadden zo hun dingetjes, opgroeien en volwassen worden was voor ons allemaal niet gemakkelijk.
Als je in een dorp woont, kom je elkaar dan blijkbaar vanzelf tegen. Wij waren de hippies van het dorp en dat waren we.
Ik kan me nog goed onze verontwaardiging herinneren toen dé rijkste inwoner van ons dorp een feest gaf. De gasten konden parkeren in óns park, op óns grasveld, waarna ze met busjes naar de feestlocatie vervoerd werden. We zagen ministers en andere hoogwaardigheidsbekleders voorbij komen. Op ons grasveld dat steeds meer veranderde in een modderboel. Het grasveld waar wij nadat we al het zwerfafval opruimden, onder de grootste boom altijd een vuurtje maakten, op kratjes bier zaten en jointjes rookten met een gitaar erbij. Ik herinner me ook nog dat een jongedame met haar blote tetten tussen die sjieke mensen door ging rennen, leuzen roepend… maar wie van ons dat was weet ik niet meer… echt niet… hmmmzzzz….. Lees verder →
De verhuiswagens zijn weg en de opslag is leeg.
We zijn verhuisd.
Er is niets kapot gegaan. Het verhuizen ging ook sneller dan de vorige keer, toen alles naar de opslag moest. Toen waren er ook maar drie mannen, deze keer waren ze met zijn vieren. Toen hadden ze één minivrachtwagentje bij zich waar ze twee keer mee moesten rijden. Nu hadden ze er daar twee van. Toen gingen ze een uur lunchen, nu was die pauze korter.
Om drie uur was alles over. En toen waren we er ook achter dat de roldeurkastjes die ik bedacht had voor op zolder, voor een soort knieschot-oplossing, niet door het trapgat pasten. En ook de tafel voor op zolder niet. Ook heb ik ontdekt dat die grote kledingkast tóch niet past in het kleine slaapkamertje. De muren zijn te laag of de kast is te hoog, kiest u zelf maar.
De roldeurkasten gaan dus naar de berging, het stellingkastje voor de berging gaat weg en de tafel die niet naar boven kan en de te hoge kast staan gratis af te halen op marktplaats. Voor de kast had ik gisteren acht belangstellenden en morgen wordt hij opgehaald.
Ook zijn er drie van de acht beddepoten van mijn tweepersoonsbed kwijt. De vorige verhuizers (eentje is blijkbaar inmiddels ontslagen) deden er vijf in een doos, de andere drie zijn onvindbaar. De verhuizers van gisteren waren ervan overtuigd dat ik ze vast nog ergens ga tegenkomen. We gaan het meemaken……
Het beste nieuws is echter dat deze tweede verhuizing géén stress kostte. Het was eigenlijk best saai: mijn taak was dirigeren van meubels naar kamers. Ondertussen slackte ik wat totdat ik bedacht dat ik net zo goed al gewoon de keuken kon inruimen.
Er valt dus niet zo heel veel uit te pakken vandaag, zo zonder kasten.
Vandaag moeten we dus stante pede op zoek naar een nieuwe kast, eentje die past. En komend weekend… komend weekend komen de hulptroepen. Dan gaat het helemaal goed komen met het nieuwe huis!
