Mijn huis staat nog steeds te koop en vandaag was de deadline voor bieders.
Omdat er een kleine kans is dat gegadigden meelezen, ga ik even niets meer zeggen over de voortgang.
Als er reden voor champagne is, ben jij de eerste die het hoort!
Of de tweede…. of duizendste….. ligt eraan hoe vaak je checkt…. 😉
Ik heb er geen geheim van gemaakt dat ik een (te) rustige periode achter de rug heb, qua omzet. Ik schreef daar hier over, bijvoorbeeld. En later schreef ik ook dat het weer goed leek te komen, dat er weer nieuwe opdrachten waren.
Gisteren werd er eentje betaald. Voor het eerst sinds november komt er – behalve de kinderbijslag, het kindgebonden budget en wat kleine terugbetalingen van crowdfundingprojecten – weer geld binnen. Een groot bedrag voor een grote opdracht waarvan nog zo’n 90% uitgevoerd moet gaan worden, de komende maanden.
Fijn is dat joh, dat er geld op je rekening staat. Dat ga je ineens weer extra waarderen, als je het een tijd niet gehad hebt….
Nog anderhalve dag tot de deadline voor biedingen op mijn huis.
Ik tel de tijd….. heb nog geen nieuws gekregen van mijn makelaar…. en maak me zorgen over “what if”….
In de tussentijd ben ik het leven, zo na de meivakantie, vrij voortvarend begonnen. Een fijne werkdag, gisteren, waarin ik naar alle belangrijke kanten wat geluid gemaakt heb en zaken in gang zijn gezet. Ook ’s avonds nog een paar uurtjes gewerkt, dat krijg je ervan als je zomaar besluit om de boel zo’n beetje de boel te laten…. Het werk moet toch een keer gedaan en dat is helemaal niet erg.
Al in 2013 schreef ik een blog over dat ik niet wilde dat Zonne opgroeit in ons huidige huis. Dat is vijf jaar geleden. En ook toen vertelde ik al, dat ik al een tijd een haat-liefde verhouding had met het huis en dat ik om die reden sinds 2012 gestart was met het aflossen van mijn hypotheekschuld.
Mijn huis stond immers zwaar onder water….
Inmiddels is het 2018, Een klein jaar geleden nam ik een definitief besluit wat betreft onze toekomstige woonplaats. En toch had ik er vervolgens nog een dik half jaar voor nodig om de daadwerkelijke stap te zetten: het te koop zetten van ons huis.
… intussen gaat het leven tussen alle huizenverkoopperikelen gewoon verder…. en één van de dingen die ik al jaren en jarenlang uitgesteld heb, is het regelen van een soort van inkomen in geval van langdurige ziekte of arbeidsongeschiktheid. Terwijl ik dus probeerde me niet druk te maken over het worst case scenario wat betreft de huizenverkoop, namelijk nul biedingen volgende week, ging ik me daar maar eens in verdiepen vandaag.
En in zakelijk netwerken. Maar daar kan ik geen gezellig blogje over bij elkaar typen.
Dus even terug naar die arbeidsongeschiktheid.
Wat opruimen voor mij altijd moeilijk maakt, is dat het zo’n eindeloos verhaal is. Nou ligt dat ook gewoon aan mij. Als je altijd achter je kont opruimt, is het geen terugkerende tijdskostende klus.
Maar helaas: ik ben een notoire rommelkont.
Ik vind altijd hele goede redenen om me bijvoorbeeld even niet te bukken om iets in een kastje te leggen. Ik ben iemand die het liefst de was aan de waslijn laat hangen en deze gebruik als semi-kledingkast. Buiten haal ik de was weliswaar wel af, maar vervolgens loop ik rustig een week tegen een volle wasmand aan te kijken. Mijn aanrecht lijkt als vanzelf vol te lopen, zéker wanneer de vaatwasser gedraaid heeft en ik het een Te Grote Klus vind om even vijf minuten de tijd te vinden, het ding leeg te ruimen…….
Tweeëntwintig zijn het er. Tweeëntwintig bezichtigingen van een half uur. De eersten komen vandaag om negen uur dus wij moeten zorgen dat we om half negen weg zijn. En vrijdag om 5 uur komen de laatsten. Morgen is het Hemelvaart en dan mogen we weer gewoon wonen in ons huis. Maar niet te veel. Want dan moet ik wéér poetsen…..
Nou vind ik persoonlijk dat de woningadvertentie wel een wat rooskleurig beeld schetst van ons huis. Er zitten namelijk geen drie, maar twee slaapkamers in mijn huis. Oké, en een souterrain, maar de helft van het souterrain is lager dan 2 meter en heeft geen daglicht. De andere helft heb ik ingericht als kantoor en nog wel iets opgeruimder dan hier. Maar er is wel een reden dat ik er nooit zit en mijn rapporten gewoon aan de eettafel op mijn laptop schrijf…
En oké er is een bijgebouw dat ik gewoon altijd als logeerkamer in gebruik gehad heb. Geïsoleerd, met veel daglicht en met een verwarming die het sinds begin maart niet meer doet vanwege bevroren leidingen….. Lees verder
“Uhm, Mariimma…. nu ik je zo toch tegen het lijf loop…. uhm… tja…. Wouter en Annabel die komen vanavond dus met Anna bij ons samen eten… uhm… tja… als je het leuk vindt… dan mag je óók wel komen…? ”
Het werd op een wat verontschuldigende toon gezegd. Ze kon er eigenlijk niet omheen aangezien we wel heel erg dicht bij elkaar op de camping stonden. Toevallig elkaar tegen gekomen: drie gezinnen uit dezelfde stad, op dezelfde camping.
Dat gebeurt overigens vaker wel dan niet wanneer ik naar deze camping ga, in dit klimgebied. Soms kom ik ook gezinnen uit andere steden tegen: vage of minder vage bekenden of vrienden uit de klimwereld. ’t Is maar een klein wereldje, immers.
Ik zei nee op die uitnodiging. Het voelde als een verplichte uitnodiging. We waren tegelijkertijd aangekomen en twee dagen later kwamen Wouter en Annabel ook met Anna. Sinds die aankomst veranderde de sfeer. Het ging over gezamelijke vrienden van hen die ik ook wel ken, maar met wie ik niet bevriend ben. En het ging over momenten waar ik niet bij was geweest.
Geen probleem. Ieder zijn of haar eigen vrienden. Maar toch voelde ik vanaf dat moment dat Wouter en Annabel (niet hun echte namen) arriveerden, me niet meer helemaal prettig.
We nemen de laptop mee, lieve inbreker. De kleren zijn bijna allemaal jaaaren oud, de afgelopen acht jaar heb ik geen meubels gekocht, ik zet koffie in een perculator en de tv is kapot. Dus succes met het vinden van waardevolle spullen….
Ik heb weer niks gereserveerd of zo en ik weet dat dat eigenlijk wel nodig is in Frankrijk in de meivakantie. Want de Fransen hebben óók vrij. Maar de Belgen en de Engelsen niet, dus we gaan ervoor. Een klein camperbusje past overal, immers, en als echt alle campings vol zijn dan gaan we gewoon ergens “wild” staan en eens in de drie dagen naar een zwembad.
Het komt altijd goed. Dat weten we inmiddels wel.
Gisteren schreef ik een stuk over mijn ervaringen met de vrije school. Dit stuk is zonder overleg met mij als disccusiestarter gedeeld op sociale media.
Daar was het niet voor bedoeld.
Grappig om te lezen dat ze uit één stukje dat ik schreef concluderen dat ik me niet verdiept zou hebben in de antroposofie en de Vrije School. En dat zonder dat zíj zich in óns verhaal verdiept hebben. Maar wèl een oordeel over míj kunnen vellen…
Iets van een ketel en een pot.
Anyway. Een storm in een antroposofische glas water, zal ik maar zeggen…..
Ik kreeg echter onterechte nare reacties. Daar had ik geen zin in. Daarom heb ik besloten om mijn site even onder een wachtwoord te zetten tot het stof is neergedaald.
Tot over een paar dagen!
