Een verhaal over met vallen en opstaan groeien naar balans, geluk en vrijheid.
Konden we de klok maar vooruit zetten. Niet een uur, dit weekend, maar een maand, twee maanden, een half jaar, een jaar.
En dat er dan weer genoeg ruimte in de ziekenhuizen is
Dat er geen wachttijden meer zijn voor de niet-acute operaties
Dat de kinderen weer naar school kunnen en buiten kunnen spelen
lees verderZonne en ik heb de slag goed te pakken qua thuis blijven, thuisonderwijs en thuis werken. Ik schreef daar hier al eens een keertje over. We hebben een fijn ritme, waardoor ik redelijk aan mijn werk toe kom en er ook voldoende tijd over blijft voor leuke dingen. Vooral voor haar, dan, want ik heb nu eenmaal best een aantal taken die óók zo nu en dan aandacht vragen. De was opruimen bijvoorbeeld…
“We gaan naar buiten, met Pippa naar het bos, naar het magisch bos. Maar we gaan op een geheime missie, Zonne! Als je iemand ziet, ook al is het in de verte, wil je me dan waarschuwen? Met een geheim teken of een dierengeluid? Want niemand mag ons zien, niemand mag ons tegenkomen. Anderhalve tot twee meter is voor niet-hoestende mensen, wij willen helemaal niemand tegenkomen vandaag, oké?”
Middenin de nacht word ik wakker. Het hoestje dat mijn meisje al drie weken heeft, heeft sinds gisterochtend ook mij bereikt.
Ik word dus wakker van het hoesten. Het is niet eens zo’n erge hoest. Misschien werd ik wel gewoon een keertje wakker, zoals dat zo nu en dan gebeurt. Maar in deze dagen zijn veel dingen, en al helemaal een hoestje, helemaal niet zo normaal meer.
Doorgaan met het lezen van “Middenin de nacht”Er moeten me even wat zaken van het hart. Ik loop er al een tijdje mee rond en heb het tot nu toe vóór me gehouden. Ik vind namelijk dat we – vooral in deze tijden – een verantwoordelijkheid te nemen hebben om níet negatief te zijn en ik neem in deze surrealistische tijden graag mijn verantwoordelijkheid.
Ik blijf positief. Ik ga iedere ochtend dansen met mijn kind als een alternatieve gymles. Ik voel me dankbaar omdat ik me (nog) geen zorgen hoef te maken om de mensen die me dierbaar zijn. Ik ben blij omdat ik (nog en hopelijk blijft dat zo) iedere dag het bos in kan. Ik doe mijn boodschappen zonder angst voor virussen en zonder angst voor schaarste, zoals altijd en als ik thuis kom was ik netjes mijn handen. Ik koop wat ik nodig heb en soms koop ik wat anders omdat er op het moment voor sommige producten wat minder keuze is. Ik zet mijn beste beentje voor.
Maar dan toch.
lees meer
Sinds afgelopen vrijdag heb ik een achtjarige collega tegenover me zitten. Ik ben haar moeder, haar manager en haar juf. Ik maak iedere avond het dagrooster voor ons beide en vervolgens gaan we allebei aan de slag.
Vandaag zag ons rooster er als volgt uit:
lees verderHet zijn roerige en surrealistische tijden, tijden waarin we met zijn allen uit onze comfortzone stappen en ons leven anders inrichten. Op last van de regering. Surrealistisch indeed.
Uit je comfortzone getrokken worden is spannend. Het zet je in de overlevingsmode en zorgt er bij sommige mensen voor dat de zolder ineens vol staat met pakken wc-papier. Je kunt ze maar in huis hebben. Dus.
Veel mensen omarmen hun goudvisleven en raken van slag wanneer zij hun vaste rondje niet meer kunnen zwemmen. Ik begrijp dat best…
Lees verderIk las een blog over de luxe en noodzaak van rebellie. Hierin wordt betoogd dat mensen die rebels denken, dat doen uit noodzaak, omdat ze niet anders kunnen. Je leeft naar de keuzes die je maakt en dan staat er iets persoonlijks op het spel.
Ik denk overigens ook dat mensen ook gewoon van nature wel wat dwars kunnen zijn. Het is niet persé altijd een bewuste keuze, denk ik.
Mensen die rebels denken, blijven trouw aan zichzelf en hebben het lef om hun eigen geluid te laten horen. Ik vind dat heel belangrijk. Ik vind het zelfs een noodzaak. Te veel macht of zelfingenomenheid is niet goed en dan is het nodig dat er mensen zijn die een ander geluid durven laten horen. Dat geldt zowel op grote schaal, zoals bijvoorbeeld in landen waarin volkeren onderdrukt worden, als op kleinere schaal, zoals op de werkvloer of het schoolplein, in verenigingen, families, vriendengroepen en allerlei andere communities.
lees verder
Het zijn surrealistische tijden, deze tijden van corona. Maatregelen en adviezen volgen elkaar op. Mensen blijven mensen: sommigen kapen de laatste vijf pakken wc-papier van de schappen zodat anderen ernaast grijpen. Toen ik vanmiddag een brood wilde kopen greep ik mis. Maar dat gebeurt wel vaker. Morgen weer een kans. En overmorgen hebben alle hamsteraars hun keukenkastjes hopelijk vol.
Lees verder
Ik dacht wel even wat leuk vrijwilligerswerk op te pakken. Wedstrijdjes organiseren. Gewoon kleinschalig. Zo’n 70 deelnemertjes in verschillende leeftijdscategoriën en niveaus. De eerste wedstrijd was een paar weken geleden en komend weekend zou de tweede van de competitie plaatsvinden. Alles was goed voorbereid door de vrijwilligers op de locatie en dat is best veel werk. Ik had de startlijsten al klaar.
Lees verder
Hoewel je natuurlijk kan overdrijven, zit er wat mij betreft een flinke waarheid in de uitspraak “meten is weten”. Daarom houd ik bijvoorbeeld al sinds 2014 mijn uitgaven bij. Dan wéét je waar het blijft.
Op mijn werk hield ik altijd urenstatussen bij. Ik begon daarmee als werknemer omdat het bij mijn toenmalige werkgever gebruikelijk was. Eigenlijk wist ik niet beter, dus ook toen ik mijn eigen bedrijf oprichtte hield ik gedurende de dag bij waar ik mee bezig was. Zo wist ik wat veel tijd en minder tijd kostte en kon ik daar mijn toekomstige werkzaamheden beter op begroten.
lees verder
Eerlijk gezegd weet ik niet zo goed meer hoe lang ik nu via Kiva deelneem aan het verstrekken van microkredieten. Ik gok dat het een jaar of drie geleden was dat ik ermee startte. Inmiddels doneerde ik in totaal 555 dollar en dat werd grotendeels terugbetaald, waardoor het merendeel van mijn donaties een tweede en derde keer kon worden uitgeleend. Zo heb ik kunnen bijdragen aan 53 leningen, verdeeld over 38 landen: van Trinidad, Peru en Rwanda via Tajikistan en de Philippijnen tot de US of A.
Lees meerIk had me van harte voorgenomen om me minder bezig te houden met “GELD” en “BELEGGEN”. Dat lukt aardig. Zelfs nadat het chatkanaal over beleggen in de FIRE-slack even overstroomde en meerdere bloggers melding maakten van de correctie wegens zo’n virus, hield ik me bezig met dingen die voor mij veel belangrijker zijn. Kind, werk, hond, familie en vrienden, bijvoorbeeld.
Pas afgelopen maandag logde ik maar eens in via de app van mijn broker, ik zag dat het inderdaad een soort van uitverkoop was en kocht maar wat. In december 2018 deed ik dat ook al weleens, dat was toen best leuk. En vooralsnog lijkt maandag nog steeds best een prima koopmoment te zijn geweest. De aandelen waren in ieder geval goedkoper dan in de maanden ervoor. Mooi meegenomen dan toch.
Lees verderGisteren is de maand maart begonnen en op deze eerste dagen van de maand voel ik me zeker tien kilo lichter dan in de maanden ervoor. De lente is wat mij betreft begonnen: er zijn krokussen te zien, de natuur is iedere dag een beetje groener dan de dag ervoor en wat daarnaast ook meehelpt is dat het inmiddels licht is wanneer de wekker afgaat. En ook tijdens de avondmaaltijd. De dagen kloppen weer voor mijn gevoel.
Laatst kwam ik in een nogal kafkaësk gesprek terecht over preppen. Blijkbaar zijn er dus mensen die vanwege het Coronovirus extra boodschappen doet: flessen water, blikvoer, rijst, wc-papier etcetera. Men vond dat wel een verstandig idee. Ik heb het niet helemaal gevolgd, ik ben daar geloof ik iets te nuchter voor.
Ik heb ook wel wat geprept: er zitten meestal wel zo’n twee volledige maaltijden in de diepvries. Altijd handig als ik geen zin heb om te koken of een drukke dag gehad heb. Maar blikvoer vind ik over het algemeen niet te vreten. En inkopen doen omdat mensen griep hebben dat lijkt me niet echt persé nodig. Misschien heb ik dat wel helemaal mis, de tijd zal het leren.
Voor mij was het sowieso een verademing om het laatste blog van Anja te lezen. Ook Geldnerd en Niettot71 maken ze de pis niet lauw. Er zijn blijkbaar meer mensen die het risico aandurven om on-geprept door het leven te gaan.
lees verder
Als het voorjaarsvakantie is en je kind dus thuis is, terwijl jij het Eigenlijk Best Druk hebt qua werk, dan is dat niet zo relaxed. Ik werkte daarom vooruit, vorige week, voor zover dat kon. En ik werkte sinds afgelopen zondag (Yep ik werk soms gewoon op zondag… Hel Ende Verdoemenisch!) zo weinig mogelijk overdag en zo veel mogelijk ’s avonds. En als Zonne onder de douche stond / haar knuffels rekenles gaf in haar kamer / een boekje las / blokfluit oefende / even buiten ging spelen tussen de buien door. Dat soort momenten.
lees verder
