Het stomste en het leukste van single zijn is dat je alles zelf moet doen. Dat is natuurlijk niet helemaal waar want je hebt ook familie en vrienden. Maar als je dus niet zo goed bent in hulp vragen, zoals ondergetekende, dan doe je toch méér zelf wanneer je single bent dan wanneer je een vaste relatie hebt en samenwoont.
Wij hadden een bijzondere vriendengroep toen we 18 waren.
Een jongen die de ene week op Prince leek en de week erna op Johnny Rotten, eentje die later de diagnose “schizofrenie” kreeg, een meisje dat na een lange depri periode wel ineens erg vrolijk was, een jongen die zich in extravagante dameskleding uitdoste. Ook de mensen zonder “diagnose” hadden zo hun dingetjes, opgroeien en volwassen worden was voor ons allemaal niet gemakkelijk.
Als je in een dorp woont, kom je elkaar dan blijkbaar vanzelf tegen. Wij waren de hippies van het dorp en dat waren we.
Ik kan me nog goed onze verontwaardiging herinneren toen dé rijkste inwoner van ons dorp een feest gaf. De gasten konden parkeren in óns park, op óns grasveld, waarna ze met busjes naar de feestlocatie vervoerd werden. We zagen ministers en andere hoogwaardigheidsbekleders voorbij komen. Op ons grasveld dat steeds meer veranderde in een modderboel. Het grasveld waar wij nadat we al het zwerfafval opruimden, onder de grootste boom altijd een vuurtje maakten, op kratjes bier zaten en jointjes rookten met een gitaar erbij. Ik herinner me ook nog dat een jongedame met haar blote tetten tussen die sjieke mensen door ging rennen, leuzen roepend… maar wie van ons dat was weet ik niet meer… echt niet… hmmmzzzz….. Lees verder
Al sinds mijn 18e woon ik “op mezelf” en ik was al een keer eerder eigenaar van een huis. Eerder huurde ik appartementen en huizen en daarvóór heb ik heel wat verschillende studentenkamers bewoond. Eentje tegelijkertijd, dat wel.
Ik heb dus ervaring met wonen.
Ik was zo-iemand die de studentenkamer, het appartement en ook die jaren ’30 woning accepteerde zoals ‘ie was. Het huis overkwam me en daarmee werd het niet van mij.
Zelfs bij de oplevering van mijn vorige huis waarin ik 12 jaar woonde, kon ik niet precies vertellen wat wat was en waarnaar toe liep en welke van de twee expansievaten eigenlijk overbodig was. Ik had dat dus nooit uitgezocht.
Dat dus.
Dat gaat me nooit meer gebeuren.
Deze keer wil ik mijn huis willen kennen. Ècht leren kennen.
Ik verkocht dus een huis, een paar maanden geleden. En een week geleden kocht ik er eentje die wel wat goedkoper was.
Dat verhuizen mij een groot financieel voordeel oplevert is voor mij geen argument geweest om de knoop door te hakken voor deze huizenswitch, maar het is wel mooi meegenomen.
Inmiddels is de koop gesloten en zijn alle kosten die daarmee gemoeid zijn, betaald. Ik heb een nieuwe hypotheeklening. Wat dat betekent voor mijn financiële situatie en hoe zich dat doorvertaalt naar mijn financiële toekomst, heb ik gisteren in een grafiek gezet. Komt ‘ie….:
Het is me gelukt om 45 jaar oud te worden zonder ooit na te denken over het comfort van een toiletpot. Ik ging zitten, deed mijn ding en dat was het dan wel weer. Zo lang het er maar fris genoeg uitziet (en mijn standaard daarvoor is niet eens zo hoog) is het voor mij al snel goed.
Op vakantie kom je vaak heel oncomfortabele toiletten tegen. Voor mij hoort dat bij het vakantiegevoel. Ik heb nooit het Hollandse gemopper over Franse hurktoiletten begrepen; lekker hygiënisch toch…?
Maar in je eigen huis. Daar ligt dat blijkbaar toch anders voor mij….
Ik houd van goede voornemens en jaardoelen. Ze geven me focus en richting, bovendien benadrukken ze me mezelf te blijven zien als “nooit te oud om te blijven ontwikkelen”.
Ik zal daarom waarschijnlijk altijd voornemens blijven hebben en plannen blijven maken. En ik zal er ook altijd na een tijdje achter komen dat ik misschien wel te veel van mezelf verwachtte, dat ik niet helemaal realistisch was geweest of dat ik gewoonweg te veel een gewoontedier ben om mezelf te veranderen in de “verbeterde ik”. Falen mag echter. Mij gaat het niet alleen om het eindresultaat, maar ook om de weg ernaar toe: wat leer ik ervan doelen te halen en wat leer ik ervan om doelen níet te halen? Dat is ook waarom mijn blog “Struikelen” heet. Ik struikel graag. Want wie nooit probeert die heeft sowieso niets bereikt.
Met vele andere Nederlanders leverde ik vanavond mijn eigen bescheiden bijdrage aan de drukste avondspits van het jaar. Er stond, hoorde ik op de radio (want ja… ik luister heel ouderwets nog graag naar radio één wanneer ik in de file sta) ruim 1100 kilometer file.
Gelukkig voor mij, die dichtbij de Duitse grens woont en ook nog eens met een zachte chee praat, staan de meeste files in de Randstad. Mensen betalen daar niet alleen het dubbele voor een huis als dat van mij, maar ze doen ook nog eens veel langer over hun reis van huis naar werk en andersom. Dat is wel een beetje een oneerlijke wedstrijd trouwens want ik werk dus vanuit huis en heb maar één of hooguit twee keer per week een externe afspraak die ik bovendien bijna altijd buiten de filetijd om plan, bovendien zijn veel bezoeklocaties goed bereikbaar met OV.
Maar goed. Ik dwaal af. Ik wilde het vanavond even over iets anders hebben.
