Struikelen

Bij heel veel bloggers lijkt alles goed te gaan. Ze vertellen enthousiast over hun flylady-schema en dat ze iedere avond de keuken opruimen. Ze zeggen nooit iets te kopen en overal orde te hebben.

Voordat je het weet ga je nog denken dat je een afwijking hebt omdat je niet perfect bent. Dat is waarom ik mijn blog “struikelen” genoemd heb: om te vertellen dat imperfectie bestaat en dat dat helemaal niet zo erg is.

Wat opruimen betreft ben ik dus zeer imperfect. Ik ben namelijk zoiemand die de dingen laat vallen waar ze staat. Of – beter beschreven misschien – laat liggen waar ze liggen. Kijk maar op de foto, hierboven.

Een kleine opsomming…

Ziet u die kekke rode tas? Die staat daar al een week. En dat spelletje dat op tafel ligt ook. Het horloge van Zonne ligt erop, zie ik nu. Die ligt er dus ook al een week want een week geleden ging zij op zomerkamp. In het appelstroop-blikje zitten de hondensnoepjes van Pippa waar ik zo nu en dan een graai uit doe zodat ik haar kan belonen als ze weer braaf naar me toe komt rennen tijdens een wandeling in het bos. En ook ziet u een roze bamboe schaaltje staan. Van het ontbijt. Dan liggen er nog wat borstels op tafel die ik eergisteren gebruikte om Pippa’s vacht even te bewerken. En een koptelefoon. Het programma van het zomerkamp van Zonne printte ik vorige week voor haar uit, voor de voorpret. Ligt er nog. En dan liggen er nog twee boeken in het hoekje, mijn portemonnee, de telefoon, de koptelefoon die ik soms gebruik om podcasts of muziek te luisteren tijdens de hondenwandeling, een notitieboekje warvan ik me niet meer kan herinneren dat ik die gebruikt heb. En nog wat andere kleine dingetjes, al dan niet zichtbaar op de foto…

Ik heb bewust ook de keuken mee gefotografeerd. op de grond ligt een speeltje van Pippa. Maar neem vooral eens een kijkje op het aanrecht… ik som even voor u op wat daar níet hoort: een tas, de post, een stift, een bidon, een doosje, een eierdoos met vier eieren, een gebruikte pan op het fornuis, een zoutvaatje, een halfvol zakje quinoa, een pot met muesli, een pannenlap, een onduidelijk plastic zakje, snijplank, blikopener, lepel, koffieblik, koffiepot, nog een pannenlap, vaatdoekje, leeg wijnflesje, twee lege ijsblokjeshouders en wat afwas.

De muesli is nog van afgelopen zondag en de quinoa hebben we een dikke week geleden gegeten.

De zus die nooit opruimt.

Ik heb er geen last van gehad, gisteren, van alle rommeltjes. Ik had een deadline en die ging voor. De foto nam ik vijf minuten nádat ik het rapport – netjes op tijd – afgerond had. Ziet u mijn laptop daar, midden op de tafel? Zo werk ik als ik veel moet typen en muizen, dan gaat het schermpje wat hoger en pak ik er een apart toetsenbord plus muis bij, is toch wat beter voor mijn schouders en nek…

Ik heb dus een zus die nooit rommeltjes in haar huis heeft. Ze woont alleen, dat helpt. Maar óók als wij er logeren is er nooit rommel en ik zie haar nooit echt opruimen. Zij is zo iemand die gewoon alles weg legt als ze het niet langer nodig heeft. Ik niet. Ik denk daar nooit aan. Ik ben gewoon bezig een rapport te schrijven en nu Zonne een weekje op zomerkamp is begin ik daar gewoon al tijdens het ontbijt mee en ik heb niet eens precies door waar het ontbijt ophoudt en het echt werken begint. Daarom staat dat roze bakje daar dus nog.

Op zich heb ik een vrij leeg huis hoor. “Minimalistisch” is immers helemaal hip en met die trend doe ik gaarne mee, maar dan vooral omdat er zelfs bij mij grenzen zijn aan wat ik aan chaos om me heen kan verdragen. Om u een beetje gerust te stellen heb ik daarom ook onderstaande foto gemaakt.

Het kan altijd leger natuurlijk, ik zou die kussens weg kunnen doen en dat kleed van de bank afhalen. En tja die hondenmand moet ook ergens blijven… Maar… géén rommeltjes, ziet u?

Eigenlijk zijn het twee hondenmanden op elkaar: eentje is voor naar het logeeradres….

Mijn beste truuk tegen rommeltjes is gewoon geen spullen. En kleine tafeltjes waar niks op past, dat helpt ook al…

Een levensles gemist.

Maar toch… toch zou ik graag gehad hebben dat ik op dit éne punt iets meer op die zus van me leek. Blijkbaar is opruimen niet genetisch bepaald en ligt het ook niet aan de opvoeding. Of misschien wel en heb ik gewoon nét dat ene gen of die ene levensles niet meegekregen. Dat ik blijkbaar niet in staat ben om iets meteen op zijn plek te leggen, daar heb ik me inmiddels maar gewoon bij neergelegd. Ik maak mezelf maar wijs dat dat met overconcentratie te maken heeft. En zei niet iemand ooit eens dat briljante mensen meer chaos om zich heen hebben? Misschien ben ik dan toch gewoon briljant geweest, al die jaren. Tja… dan kan ik er sowieso niks aan doen natuurlijk, aan die rommeltjes…

Die zus had ook al lang tijd gevonden om eens plinten onder het keukenblok te regelen zodat het er niet uitziet alsof de verbouwing pas vorige week is afgerond. En iets leuks aan de muur, dat ook.

Ik zie dat nu pas, dat de muren nog wel erg kaal zijn. Toch maar weer eens inplannen voor over een maand of zo………

Het raakt vanzelf vol.

Mijn horizontale oppervlakken die hoger zijn dan de vloer raken vanzelf vol, hoe goed mijn voornemens ook zijn en gelukkig hoef ik van mezelf ook niet perfect te zijn. Dan maar rommeltjes. Eigenlijk maak ik dus helemaal geen voornemens over opruimen.

Maar zo nu en dan moet het toch een keertje opgeruimd, vindt u niet? Eigenlijk is dat een taak die ik “gewoon even” iedere dag zou moeten uitvoeren want zo veel werk is het dan niet. In de praktijk komt het echter neer op eens per week. Vandaag bijvoorbeeld.

En dan is het voordeel van niet zo vaak opruimen, dat je wel weer heel blij bent met het resultaat!