Ik heb erover gekozen om op dit blog over “alles dat me bezighoudt” te schrijven. De enige beperking die ik mezelf opleg is dat ik mensen niet persoonlijk aan de schandpaal nagel en dat wát ik schrijf enigszins lezenswaardig moet zijn. Ik schrijf dus niet over lichaamssappen en probeer niet te zemelen. Ik heb echter wel een mening en daar schrijf ik over. Over feminisme bijvoorbeeld en ook over financiële onafhankelijkheid (in twee definities). Mensen mogen van harte oneens met me zijn, ik ben dat soms ook met hen.
Mijn blog heeft dus een dagboekfunctie en zo heel af en toe schrijf ik een blogartikel onder wachtwoord omdat ik niet wil dat mensen zichzelf terug herkennen via internet. Soms ook ligt het onderwerp gewoon gevoelig bij mij persoonlijk en zit ik niet te wachten op kort-door-de-bocht reacties. Een kleine 100 lezers-en-reageerders waarvan ik tot op enige mate weet wie ze “in het echt” zijn en waarvan ik ook zo kan inschatten dat ze “in die echte wereld” geen directe banden hebben met mensen waarover ik schrijf, hebben dat wachtwoord. Veelal zijn dat mensen die zelf ook een blog hebben.
Steeds wanneer ik een artikeltje beveilig, krijg ik via email verzoeken om mee te mogen lezen. En vaak zeg ik dan “nee”. Immers: àlle “IkLeesAlJarenMetJeMee-mensen” zouden gewoon mijn buurvrouw kunnen zijn die zichzelf een nieuw emailadres heeft aangemeten. Wanneer het gaat om privacy is internet een gevaarlijke wereld en ik bescherm met mijn wachtwoord niet alleen mijn eigen privacy, maar vooral die van anderen.
Mensen worden er soms boos van, als ik “nee” zeg. Ze gaan met me in discussie. Ze gaan passief agressief doen. Ze roepen dat ze me dan niet meer willen volgen. Ik vind dat overigens prima.
Maar goed. Ik leg het nog één keer uit: Lees verder
