Natuurlijk is kamperen niet stom. Kamperen is leuk.
En dus plande ik in het voorjaar twee keer twee weken naar de camping. Gewoon in Nederland, gezien de coronasituatie. Ik had op een gegeven moment, het was mei of zo, geen zin om tot het laatste moment te wachten om er dan achter te komen dat ik eerder had moeten besluiten om dat er allerlei opties “vol” waren – dat heb ik van 2020 geleerd.
Maar toen we een paar weken geleden op een camping stonden met zo’n 8 centimeter water onder ons grondzeil, toen was het wel wat minder.
Hoe ik sliep, hoe veel ik liep, hoe productief ik was….
Ik vond mindfulness altijd een beetje zweverig. Tien minuten op een rozijn kauwen en dat dan “ervaren”, nee dank ik. Ik houd niet eens van rozijnen. Genieten van het moment, right…
Dat ik ondertussen allang gestopt was met te ver vooruit kijken en daar dan vanalles voor opzij zetten, te genieten van de kleine dingen en bovendien niet blijven hangen in gedane zaken, dat was verder natuurlijk heel vanzelfsprekend. Ik heb ook geen spijt van keuzes die ik mijn leven gemaakt hebt, zelfs niet de keuzes die achteraf niet zo goed bleken uit te pakken. Van fouten leer je en die maken je tot wat je nu bent.
In dit blog schreef ik veel over financiën. Ik schreef over hoe ik mijn financiële situatie stapje voor stapje verbeterde: ik begon met een fikse studieschuld en een huis dat na de kredietcrisis flink onder water stond en op dit moment ben ik hard op weg naar financiële onafhankelijkheid. Ik ben over de helft. De tweede helft gaat sneller dan de eerste helft, want ook zonder dat daar mijn best voor doe los ik maandelijks af op mijn hypotheekschuld en groeit de waarde van mijn beleggingen. Wanneer ik niet meer zou inleggen en uitgaande van 6% rendement, zouden mijn beleggingen over 12 jaar verdubbeld zijn. En ik leg dus wél in. Dat weet u het wel.
In het afgelopen coronajaar was ik veel actief op diverse sociale media. Ik mocht dat ook wel van mezelf. Mijn “echte” sociale contacten zijn vanwege die pandemie op een laag pitje gezet en op de momenten dat ik niet werkte, waren er weinig andere activiteiten beschikbaar. Vroeger, in het pre-corona tijdperk, gingen we dan graag naar een museum. Of ik / we gingen sporten. Ik vond het ook leuk om spontaan en onvoorbereid op stap te gaan en dat was nooit echt een probleem; als we honger kregen dan konden we altijd wel “ergens” neerstrijken voor een lekkere lunch en dan meteen ook even gebruik maken van het toilet.
Dat zijn allemaal dingen die nu wat minder vanzelfsprekend zijn.
Hoe groot je opgebouwde vermogen zou moeten zijn voor financiële onafhankelijkheid is moeilijk te berekenen. Dat is natuurlijk ook afhankelijk van de kosten die je dan denkt te hebben en daarnaast eventuele pensioenen, erfenissen, de hoogte van de AOW en de leeftijd waarop je die bereikt. Er zijn mensen die denken dat ze een miljoen denken nodig te hebben voordat ze stoppen met werken, ik ben niet één van die mensen. Sommigen mikken op zeven ton, ik niet. Ik doe het met minder, denk ik. Veel mensen die zich bezig houden met FIRE lijken rijk te willen sterven, ik heb die ambitie niet.
Vandaag stuurde ik de conclusies van een rapport naar mijn tekstschrijfster, ter check en verbetering van de tekst. En toen waren er geen werktaken meer. En morgen ook niet. Behalve dan de BTW-aangifte maar daar doe ik morgen een half uurtje over.
Weet je wat interessant is? Een app installeren op je laptop of telefoon die bijhoudt wat je op het internet doet. Ik deed dat een week of twee geleden, ik koos voor een extensie op mijn browser, op mijn laptop. Dat is nou namelijk precies waar ik een slag(je) wil maken qua tijdseffectiviteit. Wat ik in mijn “vrije tijd” doe, bijvoorbeeld ’s avonds tijdens televisie kijken, vind ik minder interessant. Dan ben ik immers vrij en dan mag ik het lekker zelf weten. Maar tijdens werktijd liet ik me wel af en toe verleiden, als een soort beloning voor wanneer ik een werktaak af had bijvoorbeeld. Even kijken of iemand had gereageerd op wat er eerder gezegd was in een digitale community en dan bleef ik er vervolgens veel te lang hangen. Dat begon me de keel uit te hangen en die app, die me confronteerde met hoeveel tijd ik er nu actief was, gaf me precies dat duwtje dat ik nodig had om dit gedrag eens flink aan te pakken.
Een herbruikbare pagina. Groen is vega, paars is niet-vega
Ik stelde mezelf in de afgelopen maanden te veel bloot aan sociale media en ik ontdekte wederom dat ik daar niet gelukkig van werd. Daar schreef ik hier al over.
Het moge duidelijk zijn dat die marshmellowtest die corona heet, veel van ons geduld vergt. Ik schreef al eerder dat de lege en eenzame dagen ook bij mij zwaar vallen. Het afgelopen jaar is het me lang gelukt om mijn zegeningen te blijven tellen en te hertellen tot ik er zelf niet goed van werd. Toch blijf ik het doen, want het is voor mij gewoon echt belangrijk om die focus te houden. Dus ja daar komen ze weer:
De verkiezingen zijn voorbij, nog meer mensen hebben gekozen voor “ikke ikke ikke en de rest kan stikken” en voor mij heeft het wel een paar dagen geduurd om deze teleurstelling in de mensen om me heen los te kunnen laten.
Ik leerde dat mensen die uitspraken over “dobbernegers” doen gezien worden als een volstrekt redelijke politieke keuze. En ik hoop dat de mensen die “genoeg hebben van corona” en daarom kozen voor politieke partijen die het haten van mensen die anders zijn gewoon willen maken, zich ooit zullen realiseren wat ze gedaan hebben. En daarover met zichzelf in gesprek zullen gaan.
Wij leven in een land waarin het volstrekt acceptabel is dat mensen uit ons land vertrekken, bijvoorbeeld naar Noorwegen, Frankrijk of Spanje, om daar hun geluk te beproeven. Maar andersom heersen er andere sentimenten. En dàt terwijl het allang aangetoond is dat delen van de wereld behoorlijk onleefbaar zijn door de klimaatcrisis en bijvoorbeeld doordat grote bedrijven en rijke landen zich schuldig gemaakt hebben en maken aan uitbuiting van andere landen. Daar zijn wij dus mede verantwoordelijk voor.
Ik snap daar niets van, van die dubbele moraal waarin Nederlanders die het in het buitenland proberen lof ontvangen en mensen die het in Nederland willen proberen, geweerd worden en gezien worden als profiteurs. En ik wil dat ook niet begrijpen.
Helemaal niets. Na een jaarlang volhouden liet ik mijn opvoedprincipe van overdag geen schermen los. We keken naar slechte series op tv. We deden stomme computerspelletjes. We haalden samen de was af en vouwden het op. We gingen een paar keer lang wandelen met Pippa. We bakten poffertjes en aten die op. Ik belde een uur lang met mijn zus. Tot zover de hoogtepunten van dit weekend.
Volgens de regel van 72 is mijn belegd vermogen bij een gemiddeld rendement van 6%, over 12 jaar verdubbeld. Als die beurs niet instort in de tussentijd, he? En het kan ook langer of korter duren.
Maar goed. Regel van 72, dus 12 jaar. Wanneer ik in de tussentijd geen extra inleg doe.
En bij een verdubbeling van mijn vermogen en wat aflossen van mijn hypotheekschuld, dan zou ik kunnen stoppen met werken.
Nog nooit verdiende ik zo veel geld als in het laatste kwartaal van vorig jaar. Tot dit kwartaal dan, want dit kwartaal komt er nog zo’n 70% méér geld binnen dan in het vorige kwartaal.
Ik was jarig en kreeg de uitdrukkelijke opdracht om tot vier uur op zolder te blijven. Beneden in de huiskamer werd voor mij een feestje voorbereid. “Ik ga naar het winkelcentrum!!” werd er eerst geroepen. Dat was om een cadeautje te kopen, nam ik aan. Wat nog niet makkelijk is tijdens een lockdown dus ik bereidde me voor op een fles shampoo, een pak wasmiddel en drie bananen.
Wij hebben nieuwe huisdieren. Een heleboel. De pakketbezorger kwam ze brengen, ingepakt in een zakje. Het huisje had ik zelf kunnen maken maar geen zin, niet voldoende tijd en ook niet iets waar ik veel plezier aan denk te beleven. Dus die bestelde ik er gewoon bij. Van plastic. Gerecycled plastic, dat wel. Hoewel dat natuurlijk niet zo mooi is heb ik inmiddels een beetje afgeleerd om altijd voor het mooie te kiezen, soms is “praktisch” ook wel handig.
Ze wonen nu een kleine week bij ons, gewoon in een hoekje in de huiskamer, en zo te zien hebben ze zich aardig gesetteld. Kijk maar:
In het afgelopen jaar ben ik druk geweest met het oprichten van een ondervereniging van de nationale sportvereniging. Dat is best ingewikkeld, vooral omdat het nogal politiek gevoelig ligt. Ik zal u niet met verdere details vermoeien.
In dit oprichtingstraject heb ik te maken met de directeur van de werkorganisatie. Deze directeur heeft veel macht: in tegenstelling tot het bestuur, dat bestaat uit vrijwilligers, is deze meneer gewoon fulltime aan het werk. Hij houdt alle touwtjes strak in handen en heeft een managementstijl die zich maar op één manier laat omschrijven: het is een micromanager.
