Ik heb goed nieuws, lieve kijkbuiskinderen!
De zon gaat in de komende weken niet nóg vroeger onder dan vandaag. En dat is om 16.25 uur. In mijn regio tenminste, de mensen die vinden dat Amsterdam het centrum van Nederland is zien de zon een minuutje later ondergaan.
En dát terwijl het “pas” 9 december is….
Zeven december. De Sint kwam en ging.
Zonne kreeg van die Sint niets van wat er op haar lijstje stond, op de chocoladeletter na dan. Ondanks dat het een bescheiden lijstje was met slechts vier kadootjes, was de lijst wat mij betreft toch té veel geïnspireerd op die reclameblokken van de Sint.
Soms is dit al genoeg:
Vandaag wordt de nieuwe vloer gelegd. Daarmee is de periode van verhuizen en verbouwen afgesloten. Gevoelsmatig dan, vooral. Want in het hokje waar ooit een wc komt is nu alleen een gat in de vloer….
Maar…. op dat kleinste kamertje na is het vanaf morgen wel in iedere ruimte in ons huis min of meer leefbaar en kan ik echt gaan “opbouwen”.
Heerlijk.
Ik ben toe aan de heerlijke saaiheid van het dagelijkse bestaan. Voor zover saai en dagelijks, dan, want wanneer je ZZP-er bent met steeds weer nieuwe opdrachten, is er afwisseling genoeg.
Maar verder… die heerlijke huiselijkheid… even geen grote beslissingen moeten nemen over de hoogte van de plinten… even géén koffie zetten voor klusjesmannen en dat de woonkamer wéér ontruimd moet worden…. ik kijk ernaar uit!
In 2012, voordat ik wist dat aflossen van een aflossingsvrije hypotheek een mogelijkheid was en toen ik ook nog een leuke woekerpolis had, werd er maandelijks zo’n 1.600 euro per maand afgeschreven door De Bank*. De hypotheekkosten. Hopla. Alsof je een emmer leeg gooit.
Ik stond daar overigens niet bij stil. Het was zoals het was. In die tijd betaalde ik óók nog zo’n 800 euro per maand aan de kinderopvang* en werd er iedere maand 196 euro (ja ik weet het nog precies…) geïncasseerd door de IBG omdat ik die studieschuld nog had.
Ik had overigens ook een dubbel abonnement voor de mobiele telefoon, om maar eens iets te noemen. Kort gezegd: er ging iedere maand een sh#tload aan geld uit en ik had geen idee hoeveel dat eigenlijk was en waarin het “op” ging. Blijkbaar verdiende ik genoeg geld om dat te betalen, was toen mijn redenering.
Wij hebben een nieuw rondje, Pippa en ik. We gaan via het plantsoen achter ons huis (goed voor de ochtendplas) via de plaatselijke basisschool, waar het commando “blijf” geoefend wordt, naar het bos.
Ik ben geneigd mensen te geloven wanneer zij zeggen dat ze zich gekwetst voelen. Ook wanneer dat vanuit een ander perspectief, het mijne bijvoorbeeld, moeilijk te begrijpen is.
Ik geloof er niet zo in dat mensen zich aanstellen. Dat ze zeggen iets pijnlijk te vinden wanneer dat gewoonweg niet zo is.
Je kunt het met elkaar oneens zijn over de interpretatie van datgene waardoor mensen zich gekwetst voelen, maar de pijn is er dan al gewoon en er is geen reden te bedenken om mensen te verplichten zich “ergens overheen te zetten”.
Dat is bijvoorbeeld het geval bij grappig bedoelde sexistische uitingen. En ik heb dat bijvoorbeeld bij het merk “lief”, waarbij op de truitjes van de meisjes “lief” staat en op de truitjes van de jongetjes “stoer”.
Mijn dochter heeft nooit een kledingstuk gehad van dat merk. Zij is namelijk stoer èn lief en die shirts waren er niet.
Er zijn overigens legio voorbeelden van sexestereotypering op kinderkleding. Ik vind het onbegrijpelijk dat dat nog kan in 2018. En breek me de bek niet open over kinderspeelgoed…
